Παρασκευή, Οκτωβρίου 06, 2006

Μίσησα....

...τις φορές που του είχα δοθεί, ψελλίζοντας λόγια που τα πίστευε η ψυχή μου κι όχι μόνο το μυαλό μου.
Με καταδίκαζα κάθε μέρα, κάθε βράδυ, που ηρεμούσε το σπίτι κι εγώ έβγαινα να πιω.
Ένοχη για τις φορές που στα χέρια του κατάφερνα να γίνομαι φωτιά, Κόλαση και Παράδεισος, ένα κορμί που γεννιόταν και έπαυε να υπάρχει κάτω από το άγγιγμά του.
Για τις φορές που δινόμουν τόσο απόλυτα σε εκείνον, που έψαχνα τον εαυτό μου για μέρες.
Κάθε φορά που κάναμε έρωτα, άδειαζα τελείως τον εαυτό μου στα χέρια του επάνω. Κάθε φορά πίστευα πως ό,τι του έδινα ήταν εμένα, την ψυχή μου, τη δύναμή μου, την ασπίδα μου. Ένα όπλο να περνάει από τις δύσκολες στιγμές και να βγαίνει αλώβητος και δυνατός, όπως τον θαύμαζα πάντα.

Μίσησα τις φορές που η καρδιά μου ό,τι κι αν μου έκανε, τα έβρισκε όλα υπέροχα, μα σαν τα εξετάζεις με τη Λογική όλα είναι παράλογα.
Μίσησα τις φορές που η καρδιά μου βρήκε χίλιες δύο δικαιολογίες για όλα όσα μπροστά στα μάτια μου σωριάστηκαν ψελλίζοντάς μου τις αλήθειες που αρνιόμουν να δω.

Άρχισα να κοιμάμαι αρκετούς μήνες μετά για λίγες ώρες, ξυπνώντας και ουρλιάζοντας μέσα στη νύχτα.

Κι εκεί, υπήρχε ο Λευτέρης, που ερχόταν από το διπλανό δωμάτιο, με έπαιρνε αγκαλιά και μου χάιδευε τα μαλλιά.
Κάποιες ανύποπτες στιγμές, σκεφτόμουν πως δεν πρέπει να είμαι τόσο σκάρτη για να αξίζω μια τέτοια ψυχή δίπλα μου.
Κι έπειτα μετάνοιωνα που είχα σκεφτεί κάτι καλό για εμένα και με τιμωρούσα ξανά.

Δεν θα έβγαινα ποτέ από τη μιζέρια μου.
Αν δεν συνέβαινε κάτι τραγικό με την κόρη μου. Κάτι που μου έριξε τόσο δυνατή σφαλιάρα που ήθελα δεν ήθελα, έπρεπε να πάρω αποφάσεις, να τρέξω, να ρωτήσω, να μάθω. Έπρεπε να αναλάβω πρωτοβουλίες, γιατί για το μόνο που δεν θα άντεχα ποτέ να κατηγορηθώ είναι για τις λανθασμένες αποφάσεις που θα άφηνα να πάρει άλλος σε σχέση με τα παιδιά μου.

Η αυτοεκτίμησή μου όμως παρέμενε στον πάτο.
Είχαν περάσει μήνες από την τελευταία φορά που είχαμε βρεθεί με τον Αναστάσιο και οι δύο σε ένα κρεβάτι επάνω, μα το σώμα μου ήταν σε χειμερία νάρκη. Χα! Πολύ ευγενικό αυτό. Για να ακριβολογήσω, νεκρό θα έλεγα.

Κάποια γιορτή στην Αθήνα, λίγο ποτό, όμορφη συντροφιά, κάποιος με πήγε στη θάλασσα ξανά... και μετά σε ένα ξενοδοχείο.
Έφυγα σχεδόν σε κατάσταση υστερίας. Μου ήταν αδιανόητο να με αγγίξει κάποιος άλλος.
Ποιος θα μπορούσε να αντέχει να αγγίξει μια τόσο άσχημη γυναίκα;
Ποιος εκτός από κάποιον που επιθυμούσε παρέα μιας βραδιάς... μα που με αυτή την ανάγκη του με τοποθετούσε αυτό που ήμουν κι αυτό που προσπαθούσα να ξεφύγω: Ένα αντικείμενο πόθου για λίγες ώρες.
Πως θα μπορούσε το κορμί μου να δεχθεί ένα άγγιγμα από κάποιον που μου ήταν άγνωστος, που δεν ένοιωθα τίποτα για εκείνον;
Πως θα βάσταζα να ξαπλώσω σε ένα κορμί που μου ήταν ξένο εντελώς, που δεν χτύπαγε η καρδιά του για μένα;

Ανάγκασα τον εαυτό μου να το επαναλάβει αρκετές φορές. Δυστυχώς όμως ποτέ δεν ήταν η κατάλληλη φορά... Καμμία φορά δεν τα κατάφερα.
Κάθε φορά ήταν και χειρότερη.
Εγώ, που ο έρωτας ήταν το πιο όμορφο κομμάτι της ζωής μου, που ανάσαινα για αυτόν, που ζούσα για αυτόν, έμοιαζε να με αποφεύγει σαν κατάρα.
Δεν ήμουν έτοιμη. Άρχισα να αυτοσαρκάζομαι ως ανέραστη, κάτι που δεν ήταν ψέμματα. Κι έμεινα μακριά.... Από ό,τι θα μπορούσε να με ξυπνήσει από το λήθαργο. Από άντρες που νοιάστηκαν για μένα, από άλλους που με ερωτεύτηκαν παράφορα, από κάποιους που απλά άπλωσαν το χέρι τους να με βοηθήσουν.
Κι έμεινα μακριά κι από τον Έρωτα. Όπως ο Διάολος από το λιβάνι.

Είχα πάρει απόφαση πως αν δεν ήταν κάτι δυνατό για το μυαλό μου, την ψυχή μου και το σώμα μου, θα προτιμούσα να μην ήταν καθόλου.

18 σχόλια:

srm1033 είπε...

Είσαι πολύ άδικη με τον εαυτό σου. Δεν έχει κανείς το δικαίωμα να μετατρέπει την αγάπη σου και όλα τα ωραία πράγματα που έχεις μέσα σου , σε θλίψη. Κανείς! και μην επιτρέπεις σε κανένα να το κάνει.είσαι ξεχωριστή , όπως κάθε άνθρωπος, είσαι μοναδική. Αν δεν το καταλάβεις εσύ , πως θα το καταλάβουν οι άλλοι? Μήπως τελικά σου αρέσει να υποφέρεις? μήπως στη θλίψη βρίσκεις νόημα?
Συγνώμη για το θάρρος να γράψω τις σκέψεις μου, αλλά διαβάζοντας σε πολλές φορές νιώθω άσχημα που εγώ είμαι ευτυχισμένη. Πολύ φιλικά...

Ναταλία είπε...

convinsed επέτρεψέ μου μόνο να ξεκαθαρίσω κάτι: Αυτό που ΕΣΥ διαβάζεις με τη λογική, έχει γραφτεί με την καρδιά. Δυστυχώς τα συναισθήματα και καταστάσεις ιδιαίτερης συναισθηματικής φόρτισης δεν μπορούν πάντα να εξηγηθούν με τη λογική.
Το τι είχα μέσα μου, ήταν αποτέλεσμα της έμπνευσης που αισθανόμουν με αυτόν τον άνθρωπο δίπλα μου. Υπήρξαν πράγματα που δεν ήξερα πως έχω, πράξεις που δεν πίστευα πως μπορώ να κάνω.

Η θλίψη και κάθοδος προς τον πάτο, είναι η ύφεση που ακολουθεί μετά από την κατάκτηση της κορυφής. Μιας κορυφής που μυαλό, καρδιά και σώμα, κάνουν τον κύκλο τους κι αν έχουν δύναμη ξαναρχίζουν από την αρχή.

Αν δεν έχεις διαβάσει από την αρχή την ιστορία, είναι λογικό πως βγήκες σε αυτό το συμπέρασμα.

deadend mind θα με βρεις να συμφωνώ απόλυτα.
Αν και δεν συνηθίζω να σχολιάζω σε αυτή τη μεριά τα σχόλια που λαμβάνω, κάνοντας μια εξαίρεση απόψε, να σου πω πως δεν είναι εύκολο να ορίσεις στόχους ούτε να ψάξεις για καινούρια ταξίδια όταν η ματιά σου είναι κολλημένη στο λιμάνι.
Όποιες προσπάθειες και να κάνεις, που τις κάνεις γιατί πιστεύεις ότι πρέπει κι όχι γιατί ξεγελιέσαι πως έχεις τη δύναμη για νέα ρίσκα, συνήθως σε ξαναγυρίζουν στον πάτο.
Πιστεύω πως η ζωή είναι φοβερή στο να κάνει εκπλήξεις. Ακόμα κι αν αργούν....

Μαύρος Γάτος είπε...

Γειά σου Πριγκηπέσσα μου. Όμορφη, η Αλήθεια σου.

Και ωραίο μπλογκ! Για΄τι το κρατούσες κρυφό;;;;

Σ:))))

Ναταλία είπε...

Δεν το έκρυβα Γατούλη μου....
Εσύ δεν με έψαξες αρκετά....

Alexandra είπε...

δυνατά συναισθήματα... αισθάνομαι ότι ίσως γράφονται μερικές φορές με δάκρυα στα μάτια. ιδιαίτερα δυνατά...

Παράξενος είπε...

Τόσο αληθινό, τόσο δυνατό, τόσο συγκινητικό και τόσο λάθος!

fish eye είπε...

πολυ ομορφο..ειναι ετσι ομως??

Ναταλία είπε...

Όμορφο....αλλά πικρό.

Alexandra είπε...

πολύ επώδυνες στιγμές....

ανθρώπινα πικρές και επώδυνες. αλλά αληθινές. θα μπορούσαν να είναι.

Ασκαρδαμυκτί είπε...

Χρειάζονται σχόλια;

Κέλλυ Μπουσουλοπουλου είπε...

Ταραγμένη ήσουν όταν έγραφες και γενικά ταραγμένη είναι η ψυχή σου γενικώς! Το να παραιτείσαι δεν κάνει καλό στον εαυτό σου και! Τέτοιου είδους ομως κείμενα γράφονται την ώρα που νιώθεις πως θες να ξεσπάσεις! Ξέρεις τι είναι σωστό και τι λάθος! Πάρε δύναμη και στηρίξου στα ποδιά σου...εμείς οι άνθρωποι έχουμε πολλές δυνάμεις μόνο που δεν τις χρησιμοποιούμε πολλές φορές...Εσύ ομως τώρα τις χρειάζεσαι! Ξεκινά γρήγορα έχεις μια ζωη...μην την χάνεις στα καλά καθούμενα! Και να ξέρεις κάτι...ποτέ δεν ξεπερνάμε κάτι αν εμείς δεν το θέλουμε...μην πιέζεις τον εαυτό σου!!!

Χαμογελα!!!!

Ναταλία είπε...

Αλεξάνδρα μου πολλές φορές δεν ήταν καν ανθρώπινες...δυστυχώς.

Παράξενε τι από όλα ήταν λάθος τι σωστό; Ποιος θα το ορίσει ποτέ...;

Askar τσούκου....που λέμε κι εμείς εδώ...

Ανατολή μου (δια)ταραγμένη είμαι γενικώς! Μη σου πω, έτσι γεννήθηκα!!!

Η ιστορία γράφτηκε αφού είχαν κοπάσει όλα κι αφού ο κύκλος είχε κλείσει...πολλούς μήνες μετά...

Σας ευχαριστώ όλους πολύ για τα σχόλια....

elix_geo είπε...

Από τα λίγα που πρόλαβα να διαβάσω, λόγω έλλειψης χρόνου, ένα θα πω:

Είναι κρίμα που σταμάτησες να γράφεις πια τόσον καιρό.

Ξανά λοιπόν!!!

fish eye είπε...

..δευτερη φορα που το διαβασα..πολυ μου ξανααρεσε..αλλα εισαι πολυ σκληρη με τον εαυτο σου..αν και κατι μου θυμιζει η ιστορια..δεν εισαι η μονη..

david santos είπε...

Helo!
All good
Tank you

tiranoulis είπε...

Είμαι σίγουρη ότι όλοι κάποτε νιώσαμε κάτι ανάλογο.
Προσπάθησε όμως να βάλεις το εγώ σου σε καλύτερη μοίρα σε κανέναν δεν αξίζει τόσος πόνος και τόση θλίψη και μην ξεχνάς ότι μετά από κάθε μπόρα βγαίνει ο ήλιος και το ουράνιο τόξο…
Για αυτό κοιτά χρωματίσεις την ψυχή σου γιατί το μαύρο χρώμα είμαι σίγουρη ότι δεν σου πάει καθόλου….

Ναταλία είπε...

elix μένει να γραφτεί μόνο το τέλος. Αν και δεν το έχω τόσο πολύ πια ανάγκη.. :ο)

Με το φεγγάρι λυπάμαι αν σου θυμίζει κάτι... Ξέρεις γιατί...
Σκληρή ήμουν πάντα με τον εαυτό μου. Κι έτσι έπρεπε. Όταν βάζεις πια τη λογική στην πρώτη θέση οφείλεις πρώτα από όλα να είσαι δίκαιη. Κι όταν είμαι τότε κάπου φαίνεται και η σκληρότητα.

David hello! All good for you too!

tiranouli δεν τίθεται θέμα αν αξίζει ή όχι. Είναι δεδομένο πως κάποιος που σε κάνει να νοιώθεις έτσι αξίζει. Αν το στερήσεις αυτό από εκείνον, στερείς κι από τον εαυτό σου την ικανότητα της κρίσης.

Παρόλα αυτά όμως, νομίζω πως είμαι καλά. Επιτέλους. Μετά από πολύ καιρό.

Το πείραμα πέτυχε...

Paranoia είπε...

Καλώς σε βρήκα, θα σε ψάξω καλύτερα!