tag:blogger.com,1999:blog-280462712024-03-23T20:19:35.354+02:00Εσύ κι εγώΜια ιστορία....Μπορεί αληθινή μπορεί ένα παραμύθι....
Ρωτήστε καλύτερα αυτούς που την έζησαν.Ναταλίαhttp://www.blogger.com/profile/15592511770381221887noreply@blogger.comBlogger66125tag:blogger.com,1999:blog-28046271.post-85922710448372981472007-05-27T12:20:00.000+03:002007-05-27T00:31:22.489+03:00Η Ρομαντική...........πίστευε πως ο Αναστάσιος ήταν αυτό που πολλοί λίγοι άνθρωποι καταφέρνουν να βρουν στη ζωή τους. <br />Μπήκε μαζί του σε ένα λάθος, τόσο μεγάλος που δεν διέκρινε σύνορα, ηθικούς νόμους, περιθώρια, αντοχές. <br /><br />Ήταν μια σχέση που μπορούσε να βασιστεί σε αυτή, που μπορούσε να μοιραστεί μαζί του τα πάντα, ήταν ο άνθρωπος που θα την συμβούλευε, εκείνος που ήταν πολύ δυνατός όταν εκείνη λύγιζε και κατάφερνε πάντα να της δώσει την ισορροπία της. <br />Ήταν ακριβώς εκείνη η σχέση που ξεκίνησε όταν αρχίζεις άφοβα να ομολογείς τα πιο απαγορευμένα σου όνειρα, τις πιο πρόστυχες επιθυμίες σου, τις πιο ακατάλληλες ορέξεις σου, τις πιο φοβερές αδυναμίες σου και τα τραγικά σου ελαττώματα. <br />Και ξεκίνησε επειδή ακριβώς δεν τα φοβήθηκε. <br /><br />Η Ρομαντική ήταν αυτή που έβρισκε πάντα χρόνο, γιατί εκείνος ήταν η προτεραιότητά της, ήταν ο πιο σημαντικός από τους σημαντικούς, ήταν αυτή που έψαχνε τρόπους να τον κάνει να γελάσει, να βρει λύσεις στα όσα άλυτα είχε αφήσει στη ζωή του και τον βάραιναν. <br />Αυτή που είχε κολλήσει ένα τηλέφωνο στο κορμί της επάνω, περιμένοντας ένα του σημάδι μόνο, για να φτιάξει ή να χαλάσει η μέρα της. <br /><br />"Καλημέρα μωρό μου" σήμαινε πως ο Παράδεισος δεν είναι γη της Φαντασίας μας, μα ο κόσμος που βρίσκεται γύρω από εκείνον. <br /><br />"Καλημέρα, είσαι καλά;" σήμαινε πως η δική του κακή διάθεση γινόταν αυτομάτως και δική μου αφού η απόσταση, η θέση και η σχέση μας δεν μου επέτρεπε παρά να είμαι στην αναμονή χωρίς να μπορώ να κάνω τίποτα ούτε για εκείνον ούτε για μένα. <br />Σήμαινε πως δεν θα με έπαιρνε τηλέφωνο μετά τη δουλειά γιατί ήταν κακόκεφος, γιατί βαριόταν, γιατί δεν ήθελε να μου μιλήσει κι απλά το μήνυμα ήταν μια επιβεβαίωση για εκείνον πως εγώ, θα είμαι εκεί. Έτσι απλά. Για να ξέρει πως είμαι ακόμα εκεί. <br /><br />Η Ρομαντική ήταν αυτή που σκεφτόταν πως αυτό που υπήρχε δεν το είχε σχεδόν κανένας άλλος. <br />Ήταν το συναίσθημα που περιγράφουν τα ερωτικά ποιήματα των μεγάλων τεράτων της ποίησης. <br />Ήταν η κατάσταση που είχαν ζήσει μέχρι και μεγάλα πρόσωπα της Ιστορίας. <br />Ήταν αυτό το δυνατό χτύπημα της καρδιάς που μπορούσε να σε κάνει να μεγαλουργήσεις, που ήταν τόσο ξεχωριστό όσο ένα πολύτιμο κόσμημα. <br /><br />Η Ρομαντική ήταν μια γυναίκα που δεν της είχαν πει ποτέ παραμύθια για να μάθει να τα ξεχωρίζει στην αληθινή της ζωή.Ναταλίαhttp://www.blogger.com/profile/15592511770381221887noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-28046271.post-66483602554246305772007-05-18T13:02:00.001+03:002007-05-18T13:19:03.235+03:00Ένα βήμα την κάθε φορά....Αυτό τελικά είναι η ζωή μετά από μια μεγάλη θύελλα:<br /><br />Να νομίζεις πως εσύ δεν ζεις, ούτε υπάρχεις, να στέκεσαι παράμερα και να βλέπεις να περνούν οι μέρες σου σαν ταινία παλιά που απλά κοιτάς για να απασχολείς τα λεπτά που περνούν, να αφήνεις τους άλλους να παίρνουν τις αποφάσεις που αφορούν εσένα, να γλιτώνεις τον κόπο μα και την αγωνία για το αποτέλεσμα, να μην ψάχνεις να βρεις το δικαίωμα να κατηγορήσεις κανέναν αν κάτι πήγε στραβά. <br /><br />Και περνούν τελικά όσα νομίζεις πως δεν έχουν πια καμμία σημασία μέχρι που κάποια στιγμή σηκώνεις το χέρι και βάζεις μια μικρή πινελιά στη μέρα σου. Χωρίς λόγο, έτσι για να σπάσεις τη μονοτονία. Ή γιατί ένοιωσες κάποια στιγμή πως έχεις ανάγκη να κάνεις κάτι για να πας κόντρα στο ήρεμο νερό που τρέχει και που οι άλλοι ξετρελλαίνονται να λένε ΖΩΗ!<br /><br />Και μετά θες ξανά να αντιδράσεις, γιατί σκέφτεσαι πως έχεις γεννηθεί αντιδραστικό στοιχείο, και σιγά σιγά, αρχίζεις ξανά να προσθέτεις πινελιές στη ζωή σου. <br />Ο θυμός που δεν έχεις μάθει να βγάζεις σε αυτούς που πραγματικά φταίνε, αυτός που έμαθες να γυρίζεις στον εαυτό σου και να τον τιμωρείς στερώντας του το δικαίωμα να ζήσει, τελικά αποδεικνύεται μόνο μια φάση. Μια φάση όμως που μπορεί να είναι καταστροφική αν δεν γίνει κάτι να σε βγάλει από εκεί έγκαιρα. <br /><br />Έτσι σιγά σιγά όλα γύρισαν στην ροή που γνώριζα πάρα πολύ παλιά. Ένοιωθα πως ό,τι ήταν να γίνει θα γινόταν ανεξάρτητα από το πόσο θα προσπαθούσα. <br />Πέρασα αρκετά σκαμπανεβάσματα μέχρι να μάθω να ισορροπώ ξανά. <br />Βοηθούσε το γεγονός πως ένοιωθα πως δεν είχα τίποτα άλλο να πω με τον Αναστάσιο. <br />Δεν του ήμουν θυμωμένη, ποτέ άλλωστε δεν κατάφερα να του θυμώσω για πολύ ώρα. <br /><br />Αυτός ήταν. Τόσος ήταν. <br />Απλά όταν είσαι ερωτευμένος, βλέπεις ακόμα κι αυτά που δεν παραδέχεσαι. <br />Και από έρωτα τα σπρώχνεις στο πίσω μέρος του μυαλού σου, θεωρώντας τα ασήμαντα. <br />Νομίζεις πως είσαι τόσο δυνατός ώστε να τα παραβλέψεις και να κάνεις πως δεν υπάρχουν, μέχρι που γυρίζουν εναντίον σου και τότε πρέπει να τα αντιμετωπίσεις. <br /><br />Και το κακό σε αυτές τις περιπτώσεις είναι πως δεν έρχονται ένα ένα....μα καταλήγουν να γίνονται βουνό και να σε πλακώνουν...Ναταλίαhttp://www.blogger.com/profile/15592511770381221887noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-28046271.post-67635768733477000742006-10-06T23:07:00.000+03:002006-10-06T23:21:56.429+03:00Μίσησα.......τις φορές που του είχα δοθεί, ψελλίζοντας λόγια που τα πίστευε η ψυχή μου κι όχι μόνο το μυαλό μου.<br />Με καταδίκαζα κάθε μέρα, κάθε βράδυ, που ηρεμούσε το σπίτι κι εγώ έβγαινα να πιω.<br />Ένοχη για τις φορές που στα χέρια του κατάφερνα να γίνομαι φωτιά, Κόλαση και Παράδεισος, ένα κορμί που γεννιόταν και έπαυε να υπάρχει κάτω από το άγγιγμά του.<br />Για τις φορές που δινόμουν τόσο απόλυτα σε εκείνον, που έψαχνα τον εαυτό μου για μέρες.<br />Κάθε φορά που κάναμε έρωτα, άδειαζα τελείως τον εαυτό μου στα χέρια του επάνω. Κάθε φορά πίστευα πως ό,τι του έδινα ήταν εμένα, την ψυχή μου, τη δύναμή μου, την ασπίδα μου. Ένα όπλο να περνάει από τις δύσκολες στιγμές και να βγαίνει αλώβητος και δυνατός, όπως τον θαύμαζα πάντα.<br /><br />Μίσησα τις φορές που η καρδιά μου ό,τι κι αν μου έκανε, τα έβρισκε όλα υπέροχα, μα σαν τα εξετάζεις με τη Λογική όλα είναι παράλογα.<br />Μίσησα τις φορές που η καρδιά μου βρήκε χίλιες δύο δικαιολογίες για όλα όσα μπροστά στα μάτια μου σωριάστηκαν ψελλίζοντάς μου τις αλήθειες που αρνιόμουν να δω.<br /><br />Άρχισα να κοιμάμαι αρκετούς μήνες μετά για λίγες ώρες, ξυπνώντας και ουρλιάζοντας μέσα στη νύχτα.<br /><br />Κι εκεί, υπήρχε ο Λευτέρης, που ερχόταν από το διπλανό δωμάτιο, με έπαιρνε αγκαλιά και μου χάιδευε τα μαλλιά.<br />Κάποιες ανύποπτες στιγμές, σκεφτόμουν πως δεν πρέπει να είμαι τόσο σκάρτη για να αξίζω μια τέτοια ψυχή δίπλα μου.<br />Κι έπειτα μετάνοιωνα που είχα σκεφτεί κάτι καλό για εμένα και με τιμωρούσα ξανά.<br /><br />Δεν θα έβγαινα ποτέ από τη μιζέρια μου.<br />Αν δεν συνέβαινε κάτι τραγικό με την κόρη μου. Κάτι που μου έριξε τόσο δυνατή σφαλιάρα που ήθελα δεν ήθελα, έπρεπε να πάρω αποφάσεις, να τρέξω, να ρωτήσω, να μάθω. Έπρεπε να αναλάβω πρωτοβουλίες, γιατί για το μόνο που δεν θα άντεχα ποτέ να κατηγορηθώ είναι για τις λανθασμένες αποφάσεις που θα άφηνα να πάρει άλλος σε σχέση με τα παιδιά μου.<br /><br />Η αυτοεκτίμησή μου όμως παρέμενε στον πάτο.<br />Είχαν περάσει μήνες από την τελευταία φορά που είχαμε βρεθεί με τον Αναστάσιο και οι δύο σε ένα κρεβάτι επάνω, μα το σώμα μου ήταν σε χειμερία νάρκη. Χα! Πολύ ευγενικό αυτό. Για να ακριβολογήσω, νεκρό θα έλεγα.<br /><br />Κάποια γιορτή στην Αθήνα, λίγο ποτό, όμορφη συντροφιά, κάποιος με πήγε στη θάλασσα ξανά... και μετά σε ένα ξενοδοχείο.<br />Έφυγα σχεδόν σε κατάσταση υστερίας. Μου ήταν αδιανόητο να με αγγίξει κάποιος άλλος.<br />Ποιος θα μπορούσε να αντέχει να αγγίξει μια τόσο άσχημη γυναίκα;<br />Ποιος εκτός από κάποιον που επιθυμούσε παρέα μιας βραδιάς... μα που με αυτή την ανάγκη του με τοποθετούσε αυτό που ήμουν κι αυτό που προσπαθούσα να ξεφύγω: Ένα αντικείμενο πόθου για λίγες ώρες.<br />Πως θα μπορούσε το κορμί μου να δεχθεί ένα άγγιγμα από κάποιον που μου ήταν άγνωστος, που δεν ένοιωθα τίποτα για εκείνον;<br />Πως θα βάσταζα να ξαπλώσω σε ένα κορμί που μου ήταν ξένο εντελώς, που δεν χτύπαγε η καρδιά του για μένα;<br /><br />Ανάγκασα τον εαυτό μου να το επαναλάβει αρκετές φορές. Δυστυχώς όμως ποτέ δεν ήταν η κατάλληλη φορά... Καμμία φορά δεν τα κατάφερα.<br />Κάθε φορά ήταν και χειρότερη.<br />Εγώ, που ο έρωτας ήταν το πιο όμορφο κομμάτι της ζωής μου, που ανάσαινα για αυτόν, που ζούσα για αυτόν, έμοιαζε να με αποφεύγει σαν κατάρα.<br />Δεν ήμουν έτοιμη. Άρχισα να αυτοσαρκάζομαι ως ανέραστη, κάτι που δεν ήταν ψέμματα. Κι έμεινα μακριά.... Από ό,τι θα μπορούσε να με ξυπνήσει από το λήθαργο. Από άντρες που νοιάστηκαν για μένα, από άλλους που με ερωτεύτηκαν παράφορα, από κάποιους που απλά άπλωσαν το χέρι τους να με βοηθήσουν.<br />Κι έμεινα μακριά κι από τον Έρωτα. Όπως ο Διάολος από το λιβάνι.<br /><br />Είχα πάρει απόφαση πως αν δεν ήταν κάτι δυνατό για το μυαλό μου, την ψυχή μου και το σώμα μου, θα προτιμούσα να μην ήταν καθόλου.Ναταλίαhttp://www.blogger.com/profile/15592511770381221887noreply@blogger.com18tag:blogger.com,1999:blog-28046271.post-31172226665442887522006-10-06T22:27:00.000+03:002006-10-06T23:05:50.950+03:00Το γονάτισμα.Υπήρξα πάντα πολύ ρομαντική.<br />Κάτι ανάμεσα σε Άρλεκιν και ρομάντζα άλλων εποχών.<br />Το να πρέπει να συνεχίσω να ζω χωρίς να έχω κάπου να ανήκω ήταν το πιο δύσκολο για μένα.<br />Το ότι ρισκάρισα κι έχασα, ήταν λογικό για μένα. Και αποδεκτό.<br />Μου έμενε τώρα από το γονάτισμα να σηκωθώ στα πόδια μου ξανά, να ισιώσω το κορμί μου και να κάνω το πρώτο βήμα.<br /><br />Δεν ήθελα όμως.<br />Κι αυτό έκανε την όποια προσπάθεια τραγική.<br />Υπήρξε χρόνος που αντί για αίμα είχα αλκοόλ στο σώμα μου. Τόσο που όταν ανάσαινα δεν άντεχα την αναπνοή μου. Είχα σκεπάσει τους καθρέφτες σε όλο το σπίτι.<br /><br />Φοβόμουν να είμαι νηφάλια.<br />Είχα περάσει μια κατάθλιψη, ήξερα πως θα ήμουν, δεν ήθελα να ξαναγυρίσω εκεί. Η άβυσσος ήταν τόσο μαύρη που με κατάπινε ολόκληρη χανώντας κι εγώ η ίδια τον εαυτό μου.<br /><br />Αυτή τη φορά δεν κρύφτηκα πουθενά. Είχα σπρώξει από το μυαλό μου ό,τι είχε συμβεί, είχα κλειδώσει το αίσθημα του εξευτελισμού στο πιο βαθύ μπουντρούμι και υπήρχα. Δεν ζούσα. Απλά υπήρχα.<br />Έπαψα ξανά να ακούω μουσική. Ό,τι κι αν συνέβαινε στη ζωή μου, αποφάσεις που έπρεπε να παρθούν, καθόμουν και κοιτούσα όλους τους άλλους να κάνουν φασαρία, κι εγώ απουσίαζα.<br /><br />Δεν είχα μυαλό να συγκεντρωθώ πουθενά.<br />Κάποιος που εμπιστεύθηκα μα κυρίως κάποιος που ερωτεύθηκα τόσο δυνατά, δεν με είχε βρει ΜΙΑ στιγμή άξια να αγαπηθώ.<br />Παρόλο που πίστευα πως δεν μπορούσα να περιμένω να με αγαπήσει κάποιος ξένος αφού και η ίδια η μάνα που με γέννησε δεν κατάφερε να με αγαπήσει, υπήρξαν φορές που όταν μου το έλεγε το πίστευα πολύ δυνατά ότι το ένοιωθε.<br /><br />Έπαψα να κοιμάμαι κι έγινα ίσκιος στα σοκάκια της πόλης.<br />Δεν ξαναπλησίασα τη θάλασσα για πολύ καιρό, μια από τις μεγαλύτερες αδυναμίες μου...<br /><br />Με είχα μηδενίσει σε όλα. Υπήρχε μόνο το σώμα μου στον κόσμο που με έβλεπε.<br />"Ένας άνθρωπος με βλέμμα τρελλού..." μου είπε ο κολλητός μου, ο Βασίλης.<br />"Μου θυμίζεις την εποχή που ήμουν τίγκα στην άσπρη, έτοιμος να βουτήξω και σε πετρέλαιο για να γλιτώσω...."<br /><br />Κοιτάζοντας πίσω, βλέπω ανθρώπους που με αγάπησαν πολύ. Γιατί όποιος κι αν με πλησίαζε τότε, γινόμουν αγρίμι και του χυμούσα. Τον πλήγωνα, τον σημάδευα, τον έδιωχνα με όσους τρόπους κι αν ήξερα.<br />Κι όμως..... Υπήρξαν άνθρωποι που βασανίστηκαν σιωπηλά δίπλα μου, μένοντας αγέρωχοι στην όποια επίθεσή μου.<br /><br />Βλέπω τον εαυτό μου να προσπαθεί να δραπετεύει από μένα την ίδια. Να ντρέπεται για όσα ένοιωσε και τόλμησε να ομολογήσει.<br />Ήμουν ένας άνθρωπος που είχε μάθει να γυρίζει όλο του τον κόσμο γύρω από την παρουσία του Αναστάσιου, η διάθεσή μου να εξαρτάται από τη δική του διάθεση, η φοβερή προσπάθεια να εναρμονίσω τη ζωή μου με τη δική του, να ανέχομαι τον κυκλοθυμισμό που με ισοπέδωνε σαν άνθρωπο, να προσπαθώ να ξεπεράσω τις φορές που τα διέγραφε όλα με μια απαλή, αποφασιστική κίνηση κι εγώ απλά επειδή ακριβώς τον αγαπούσα να οφείλω να μπορώ να σεβαστώ την απόφασή του και να συνεχίζω....<br /><br />Μεταφέρθηκα 3 φορές στο νοσοκομείο με νεύρωση ξανά.<br />Και τις 3 βγήκα το ίδιο βράδυ, υπογράφοντας και πηγαίνοντας στο πρώτο μπαρ που βρήκα.<br />Σηκωνόμουν το πρωί και σιχαινόμουν αυτό ακριβώς που η ίδια είχα καταντήσει: Έναν δυστυχισμένο άνθρωπο.<br /><br />Νομίζω πως τιμωρούσα τον εαυτό μου. Τον είχα ρίξει ζωντανό σε ένα κελί φυλακής που να μην τον βλέπει ο ήλιος.<br />Τον τιμωρούσα γιατί πίστεψε πως ήμουν μια όμορφη γυναίκα όταν εκείνος με κοίταζε και δεν έβλεπε τα σημάδια στο κορμί μου. Τον τιμωρούσα που ένοιωθα ευτυχισμένη όταν με αντίκρυζε και άστραφτε η ματιά του σαν να βρισκόταν μπροστά στο ομορφότερο άγαλμα που υπήρχε.<br />Τις φορές που κοίταζα τα μάτια του και μου ψιθύριζε πόσο όμορφη με έβρισκε, πόσο πολύ με αγαπούσε και πόσο πολύ του έλειπα.<br /><br />Που πίστευα πως είχα δικαίωμα να ελπίζω σε μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή μου και σε ένα μικρό θαύμα.<br /><br />Και δυστυχώς ήμουν πολύ αυστηρή στην τιμωρία μου.<br /><br />Με μίσησα.Ναταλίαhttp://www.blogger.com/profile/15592511770381221887noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-28046271.post-20582151691164788332006-10-06T22:09:00.000+03:002006-10-06T22:24:21.683+03:00Λίγο πιο μετά......έδωσα τις εξετάσεις μου, παρέα με την αγαπημένη μου Νίκη.<br />Δεν ήταν εύκολα τα πράγματα όμως μου άρεσε που η φιλία μας είχε δέσει, αποφεύγοντας πολλά πικρά πράγματα, μοιράζοντας σιωπές που μας ομολογούσαν πως δεν χρειάζεται πάντα να μοιράζεσαι με λέξεις τα όσα σε δένουν με έναν άνθρωπο.<br /><br />Λίγο καιρό πριν τα αποτελέσματα, βγήκαμε να πιούμε μια σοκολάτα, όπως συνηθίζαμε πάντα να κάνουμε.<br />Εκείνη πιεσμένη από τη δουλειά της πολύ, εγώ να προσπαθώ να κάνω τον κλόουν να γελάσει, μέχρι που κάποιες κοπέλες από την παρέα, ξεκίνησαν το θέμα "Ερωτα".<br /><br />Κι εκεί, ένοιωσα πως ό,τι κι αν είναι εκεί πάνω, άμα θέλει να παίξει μαζί σου, θα το κάνει σπάζοντας φοβερή πλάκα με την ηλιθιότητά σου.<br /><br />Η Νίκη είχε γνωρίσει κάποιον, κάποτε, σχεδόν 10 χρόνια πριν, που τον ερωτεύτηκε παράφορα.<br />Όλα έδειχναν πως ήταν ο μεγάλος έρωτας της ζωής της που θα κατέληγε σε γάμο αφού λίγο καιρό μετά αρραβωνιάστηκε με τον αγαπημένο της που ήταν τρυφερός, καλός, γλυκός, ευγενικός αλλά... δεν έπαιρνε τη ζωή στα χέρια του.<br /><br />Ξαφνικά κάποιον μου θύμισε, και χαμογέλασα λυπημένα, προσπαθώντας να ευχηθώ από μέσα μου να μην είχε πονέσει πολύ η Νίκη.<br />Ήταν τόσο γλυκιά κοπέλα που θα ήταν κρίμα κάποιος να είχε καταφέρει να πονέσει μια τέτοια ψυχή!<br /><br />Μετά από λίγο καιρό ο αγαπημένος της αρρώστησε. Μπήκε στο χειρουργείο. Έκανε εγχείρηση.<br />Κι εκεί μου τελείωσε το οξυγόνο στα πνευμόνια μου.<br />Βούιζαν τα αυτιά μου και η φωνή μου ούρλιαζε ψιθυριστά πως ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ!<br />Είπε όσα τράβηξε, όσα συνέβησαν πριν, κατά τη διάρκεια και μετά το νοσοκομείο.<br /><br />Κι όταν όλη η αντάρα πέρασε, αφού οι δικοί του δεν την ενέκριναν ούτως ή άλλως εκείνος βρήκε την ευκαιρία να διαλύσει τον αρραβώνα θεωρώντας πως η σχέση τους δεν θα μπορούσε να πάει άλλο.<br /><br />-Αναστάσιο τον λένε, της είπα χωρίς καμμία ερώτηση.<br /><br />Με κοίταξε στα μάτια, κι από εκεί και πέρα σιωπήσαμε για πάντα για αυτό το θέμα.<br /><br />Αυτό που ένοιωθα ήταν ότι η διαίσθησή μου για τη Νίκη είχε βγει σωστή.<br />Ένοιωθα πολύ κοντά της κι είναι παράξενο για μένα που όλες οι γυναίκες, ακόμα και πανέμορφες γυναικάρες που δεν έχουν κανένα λόγο, με βλέπουν ανταγωνιστικά.<br />Τώρα είχα μάθει το λόγο που με τη Νίκη δεν είχε συμβεί κάτι τέτοιο.<br />Που νοιώσαμε ξαφνικά η μία αδελφή ψυχή της άλλης...<br /><br />Από την άλλη, ένοιωθα ακόμα μια φορά βιασμένη. Που εκείνος δεν με προστάτεψε. Δεν μου είπε την αλήθεια. Δεν με προφύλαξε ενώ ήξερε.<br />Διακριτικά βγήκε από το πεδίο αφήνοντάς με να φάω τα μούτρα μου αντιμετωπίζοντας εκπλήξεις γιατί δεν είχε το θάρρος να μου μιλήσει.<br /><br />Ξέρω ότι με θεωρούσε πολύ πιο δυνατή από εκείνον.<br />Η ανάγκη μου να δείχνω πως είμαι αδύναμη είχε να κάνει με τη δική του παρουσία.<br />Όσο έδειχνα αδύναμη, μπορούσα να του δίνω το χώρο να με φροντίζει. Έτσι πίστευα εγώ. Όχι όμως κι εκείνος.<br /><br />Ανάμεσα σε δύο ανθρώπους που έχουν μοιραστεί πολλά, στις δύσκολες, κι εννοώ στις πραγματικά δύσκολες στιγμές δεν νομίζω ότι χωράνε χωρισμοί, εγωισμοί ή βαριά λόγια.<br />Με κάποιον που έχεις μοιραστεί τους φόβους σου, τις πιο κρυφές σου σκέψεις, όταν τον βλέπεις πως έχει ανάγκη ένα χέρι, του το προσφέρεις.<br /><br />Αλλά.... έτσι ήμουν εγώ, όχι οι άλλοι.<br /><br />Κι όταν απλά γύρισα να αναπολήσω το παρελθόν μας, είδα ότι πάντα μόνη ήμουν. Στα πολύ δύσκολα, εντελώς μόνη.<br /><br />Ποτέ δεν έκανε άκρη τα όσα αρνητικά ίσως ένοιωθε να πει "Για χάρη του παλιού καλού καιρού...."<br /><br />Κι εκεί νομίζω ότι φαίνεται η εκτίμηση, ο σεβασμός και η κατανόηση των ανθρώπων μεταξύ τους.<br />Κυρίως όμως, εκεί ακριβώς, στο άπλωμα του χεριού κάνοντας υπέρβαση στα όσα έχουν συμβεί, δείχνει τι πραγματικά έχεις μοιραστεί με κάποιον...Ναταλίαhttp://www.blogger.com/profile/15592511770381221887noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-28046271.post-10110985969056918832006-09-09T23:14:00.000+03:002006-09-09T23:35:59.311+03:00Η επιστροφή και η απόδραση.Κάποια στιγμή επέστρεψαν από την Αθήνα.<br />Κι όλα συνεχίστηκαν από εκεί που έμειναν. Σχολούσε, με έπαιρνε τηλέφωνο, μου έστελνε μηνύματα.....<br />Έτσι τουλάχιστον φαινόταν.<br /><br />Κάποια ανύποπτη στιγμή, άκουσα την αξιοπρέπειά μου να τσακίζεται.<br />Ένοιωθα πως είχα πέσει πολύ χαμηλά. Τόσο χαμηλά που δεν αξίζει σε ανθρώπινη ύπαρξη.<br /><br />Δεν έχει να κάνει με εγωισμό ή υπερηφάνεια. Αλλά με την αίσθηση πως παύεις να είσαι ανθρώπινο πλάσμα.<br /><br />Κι εμένα η διαπίστωση αυτή με ξεκούφανε.<br />Μέχρι που σε ένα τηλεφώνημα, εκείνος έβρισκε δικαιολογίες για να μη με δει, εγώ δικαιολογίες για να φύγω.<br /><br />Ήταν η πρώτη φορά που ήθελα πραγματικά να φύγω.<br />Κι ήταν η πρώτη φορά, που επιθυμούσα όσο τίποτα άλλο να μείνει μακριά μου.<br /><br />Κι έτσι απλά, δήλωσα πως κουράστηκα. Πως δεν μπορώ άλλο.<br />Δήλωνα πως όλο αυτό δεν μου άξιζε.<br />Κι έφυγα.<br /><br />Χωρίς δράματα, θυμό ή νεύρα. Μόνο πίκρα.<br /><br />Πάντα τιμώ τους ανθρώπους που πέρασαν από τη ζωή μου. Και πάντα για όσους με τίμησαν με την παρουσία τους, εύχομαι νάναι καλά.<br /><br />Παρά το γεγονός πως δεν ήταν δυνατόν να μείνουμε φίλοι εμείς, από ανθρωπιά ένα Γεια θα τόλεγα. Όμως τίποτα άλλο.<br />Υπήρχαν πράγματα που μας ένωναν δυνατά, ίσως κατάφερνα κι εγώ να προσποιηθώ πως δεν υπάρχουν κι έτσι να απολαύσω την απόσταση ανάμεσά μας.<br /><br />Μέχρι που το τηλεφώνημα ενός φίλου με έφερε στην πιο δύσκολη θέση που είχα έρθει ποτέ.<br />Έπρεπε να μεσολαβήσω για να έρθουν σε επικοινωνία, και η αλήθεια είναι πως αντιστάθηκα όσο πιο δυνατά μπορούσα. Τόσο δυνατά που γέννησα υποψίες, υποψίες που με λύγισαν, και αναγκάστηκα να δεχτώ τον αριθμό που είχα σβήσει από το κινητό μου και να του στείλω μήνυμα ότι τον ψάχνουν.<br /><br />Οι απαντήσεις που μου έδινε με παρέπεμπαν για μια ακόμη φορά σε έναν άνθρωπο εγκλωβισμένο. Μπορεί να ήθελα την απόσταση ανάμεσά μας μα ήθελα να είναι καλά και όχι τόσο μελαγχολικός.<br />Του πρότεινα να τον βοηθήσω, αν μπορώ....<br /><br />"Ξέχασέ με... Γύρισε στην οικογένειά σου ψυχή τε και σώματι. Κράτα ό,τι όμορφο έχεις από μένα και προχώρησε."<br /><br />Ποτέ δεν κατάλαβα αυτή τη στάση.<br /><br />Δεν γύριζα. Απλά ήμουν εκεί απλά και ανθρώπινα.<br />Κι όταν αργότερα έγινε πιο κακός και ζήτησα να μιλήσουμε στο τηλέφωνο προσπαθώντας να καταλάβω τι είχε γίνει, ήρθε η αλήθεια που του ήταν τόσα χρόνια δύσκολο να μου ομολογήσει:<br /><br /> -Γιατί όλο αυτό το θέατρο;<br />-Δεν ξέρω.<br />-Για ποιον; Για σένα; Για μένα; Για εκείνη;<br />-Σε όλους.<br />-Τι κατάλαβες;<br />-Τίποτα.<br />-Αυτό μόνο έχεις να μου πεις; Πως όλα ήταν ένα θέατρο; Πως δεν ένοιωσες τίποτα; Σου είναι τόσο δύσκολο να αφήσεις κάτι να τελειώσει χωρίς να το διαγράψεις;<br /><br />-Δεν σ'αγαπώ.<br />-Νάσαι καλά.......<br /><br />Κι ακόμα εύχομαι νάσαι καλά.....<br /><br />Εγώ δεν διαγράφω. Δεν έχω μάθει έτσι.<br />Δεν εξορίζω ανθρώπους από τη ζωή μου.<br /><br />Ελπίζω μια μέρα να καταφέρεις να πεισθείς πως ό,τι δεν βλέπεις, ό,τι δεν ξέρεις, ό,τι δεν ζεις...... σημαίνει πως δεν υπάρχει κιόλας.<br /><br />Όλου του κόσμου τα καλά......αρκεί να είσαι μακριά μου.Ναταλίαhttp://www.blogger.com/profile/15592511770381221887noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-28046271.post-35640420747411153152006-08-30T21:29:00.000+03:002006-08-30T21:47:22.440+03:00Λίγες ανάσες πριν το τερματισμόΚι έφυγε για την Αθήνα, αφήνοντάς με πίσω χαμένη εντελώς.<br />Μάλλον όχι ακριβώς χαμένη. Περπατούσα σε μια αόρατη, ψιλή γραμμή ανάμεσα σε λογική και τρέλα.<br />Τις πρώτες μέρες πίστευα πως τίποτα από όλα αυτά δεν είχαν συμβεί.<br />Κυρίως, πως δεν μου είχε πει ψέμματα. Ήταν αδύνατον να μου είχε πει για άλλη μια φορά ψέμματα.<br /><br />Μόλις μου περνούσε από το μυαλό η αληθινή πραγματικότητα, σφιγγόταν το στομάχι μου κι έκλεινα ερμητικά τα μάτια της λογικής μου.<br /><br />Υποκρινόμουν.<br /><br />Θυμάμαι πριν φύγει για την Αθήνα και κλείσει πίσω του την πόρτα τον ρώτησα: "Να περιμένω;"<br /><br />Δεν ξέρω τι πέρναγε από το μυαλό μου εκείνη τη στιγμή.<br />Ίσως ήθελα να ανατρέψω αυτό που είχα κάνει λίγες ώρες πριν: Τον είχα χρησιμοποιήσει. Κάτι που δεν γνώριζα ότι το έκανα εκείνη τη στιγμή.<br />Ήρθε να το συνειδητοποιήσω κάποια στιγμή εντελώς άσχετη.<br />Εμφανίστηκε από το πουθενά και μπήκε άλλο ένα κομμάτι του παζλ στη θέση του.<br /><br />Μιλήσαμε κάποιες φορές στο τηλέφωνο, όπου παραδεχόταν πως μ'αγαπούσε, πως του έλειπα.<br />Κι όλες τις μέρες ο θυμός έβρισκε τη θέση του στον πάτο και καταλάγιαζε. Έμενε μόνο μια πικρή γεύση στο στόμα.<br /><br />Μόλις πίστευα τα όσα έλεγε, σκεφτόμουν εκείνη. Στα πόσα ψέμματα έχτιζε τον κόσμο της, έφερνε στη ζωή ένα μωρό, σχεδίαζε το μέλλον τους.<br /><br />Μόλις συνειδητοποιούσα το ψέμμα του σκεφτόμουν πως αν είχα περάσει στο παρελθόν τη γραμμή της λογικής, τότε που πάσχιζα να μην χάσω τα παιδιά μου, θα ήμουν φυλακή.<br /><br />Ή θα είχα καταφέρει να κάνω το επόμενο βήμα από την ταράτσα εκείνο το βράδυ που πάσχιζα να πείσω τον εαυτό μου πως θα ήταν για το καλό όλων.<br /><br />Τι ηλίθια που ήμουν τελικά.....Ναταλίαhttp://www.blogger.com/profile/15592511770381221887noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-28046271.post-1155502621861991462006-08-13T23:35:00.000+03:002006-08-13T23:57:01.876+03:00Η αρχή του τέλουςΚι άρχισαν τα "επαγγελματικά ταξίδια".....<br />Αλλά δεν ήθελε να βρεθούμε όταν πήγαινε ή όταν γύριζε. "Δεν ήταν μόνος"....<br /><br />Κι ήταν η απλή επιβεβαίωση ότι κάτι συνέβαινε.<br />Μα τούτη τη φορά, στρώθηκα στη γωνιά μου κι απλά περίμενα.<br />Ήξερα μέσα μου ότι αργά ή γρήγορα η αλήθεια θα φανερωθεί.<br />Δεν ήξερα τι αλήθεια ήταν αυτή. Μα όπως είχε αποδείξει ο χρόνος, με αγαπούσε και πάντα μου φανερωνόταν όσο κι αν εκείνος προσπαθούσε να την καλύψει.<br /><br />Λες και η αλήθεια είχε κάνει συμμαχία μαζί μου, κρυφά, και μούλεγε πως αν έχω λίγο υπομονή, θα έρθει να με βρει.<br /><br />Κάποια μέρα αρρώστησα. Είχα 39 πυρετό και το μεσημέρι που με πήρε τηλέφωνο το κατάλαβε από τη φωνή μου.<br />Με ενημέρωσε πως θα πήγαινε Αθήνα για δουλειές και πως μάλλον δεν θα πήγαινε μόνος γιαυτό και δεν γινόταν να συναντηθούμε.<br /><br />Η σκέψη μου πήγαινε στην υγεία του. Κάτι είχε και μου το έκρυβε έλεγα. Δεν ήθελα να φανώ αδιάκριτη, μα όταν άκουσα πως θα ξαναπήγαινε Αθήνα τον ρώτησα αν είναι καλά κι επέμενα σε μια αληθινή απάντηση.<br />Όταν με βεβαίωσε πως όλα ήταν εντάξει, αυθόρμητα για μια ακόμη φορά τον ρώτησα:<br /><br />"Είναι έγκυος;"<br /><br />Στην αρχή δεν μου απάντησε.<br /><br />Είναι από εκείνες τις φορές που η σιωπή σε ξεκουφαίνει ως απάντηση.<br />Που ό,τι κι αν πει μετά ο άλλος, αυτή η απάντηση που δεν έχεις ακούσει δεν αλλάζει.<br /><br />"Ουυυυυυυυυυ......τώωωωωωωωρα....."<br />"Τι εννοείς;"<br />"Αυτές τις μέρες πάμε Αθήνα, γιατί γεννάει......"<br /><br />Όσο κι αν πω ότι το περίμενα... σοκαρίστηκα.<br />Κι αισθάνθηκα εντελώς γελοία...<br />Έκλεισα το τηλέφωνο γιατί φοβήθηκα του τι θα πω. Όσα σκεφτόμουν εκείνη τη στιγμή να πω δεν θα τιμούσαν ούτε εμένα ούτε το τι είχα νοιώσει για εκείνον.<br /><br />Η επόμενη αντίδρασή μου, που θα μου μείνει αξέχαστη ήταν η ναυτία που ένοιωσα.<br />Έμεινα στο μπάνιο σχεδόν μέχρι το απόγευμα. Μπούχτισα από αηδία....<br /><br />Όταν του έστειλα το απόγευμα ένα sms που έλεγε "Γιατί τόσο θέατρο; Γιατί τόσα ψέμματα; Η αλήθεια αρκούσε....", επέμενε πως τίποτα από όσα μου είπε ή όσα έκανε για εμάς δεν ήταν θέατρο.<br />Εντάξει, οι πράξεις του κραύγαζαν για το αντίθετο αλλά δεν είπα ποτέ πως δεν ήταν καλός στα λόγια.....<br /><br />Του ζήτησα μια εξήγηση. Που όφειλε να μου τη δώσει κοιτώντας με στα μάτια.<br />Και παρά το γεγονός ότι στοιχημάτιζα το κεφάλι μου ότι δεν θα έβρισκε το κουράγιο να το κάνει, με εξέπληξε.<br /><br />Ήρθε απέναντί μου, για να μου πει πως δεν το ήθελε......πως έγινε κατά λάθος....πως δεν μπορούσε να μου το πει τόσο καιρό.... πως δεν μου είχε πει κανένα ψέμμα, πως με αγαπούσε, πως με ήθελε....πως πραγματικά σκεφτόταν μέλλον για εμάς......<br />Κι εγώ καθόμουν όρθια, και τον κοίταζα που με κοιτούσε και δεν ήξερα ποιον να λυπηθώ. Εμένα, εκείνον ή εκείνη;<br />Μάτωνε η καρδιά μου κι εγώ προσπαθούσα να αγκαλιάσω τον εαυτό μου να τον προστατέψω από εμένα την ίδια. Μα γίνονται αυτά τα πράγματα;<br /><br />Κοίταζα τα μάτια του που μου φώναζαν πως έλεγε αλήθεια. Ή έτσι το φανταζόμουν εγώ. Ίσως αυτό ήθελα να πιστέψω: Ότι μου έλεγε αλήθεια.<br />Μα ήθελα να ουρλιάξω να φύγει από μπροστά μου. Να χαθεί από τα μάτια μου.<br />Γιατί δεν κατάλαβε ούτε για μία στιγμή τι μου είχε κάνει.<br /><br />Δεν κατάλαβε τις άυπνες νύχτες μου όταν ένοιωθα ένοχη γιατί τον αποξένωνα από τη γυναίκα του.<br />Τις φριχτές τύψεις μου όταν μου έλεγε πως κοιμόταν στον καναπέ γιατί δεν μπορούσε να κοιμηθεί με καμμία άλλη που δεν είχε το σώμα μου, τα χάδια μου, τα χείλη μου, τα μάτια μου....<br /><br />Δεν κατάλαβε πόσο γελοία ένοιωσα όταν θυμήθηκα τις προσπάθειές μου να έρθει πιο κοντά της. Γιατί είχαν ένα παιδί, γιατί εκείνη δεν έφταιγε σε τίποτα, γιατί την είχε ήδη πληγώσει εξαιτίας μου, γιατί εκείνη πίστευε πως έχει μια οικογένεια μαζί του, κι εκείνος κάθε βράδυ την αρνιόταν γιατί υπήρχα εγώ στη ζωή του.<br /><br />Ένοιωθα γελοία γιατί πήρα το ρόλο μια γυναίκας που τον έσπρωχνε στην αγκαλιά της γυναίκας του. Κι ήξερα πως αν μια μέρα τα καταφέρω, τότε η θέση που είχα θα έκλεινε οριστικά.<br /><br />Κι εκείνος στεκόταν απέναντί μου, και επέμενε πως δεν μπορούσε.....<br /><br />Πόσο πρέπει να γελούσε όταν του έλεγα να της πάρει λουλούδια ένα μεσημέρι σαν θα γυρίσει σπίτι.....!<br />Ή όταν του έλεγα να της κάνει έκπληξη και να την πάει μια βόλτα κάπου που δεν είχαν ξαναπάει....!<br />Πόσο ηλίθια θα πρέπει να με πέρναγε όταν του έλεγα πως ο γάμος του είναι σημαντικός για μένα. Κι ευχόμουν να σταματούσε να μου λέει πως δεν θέλει να κάνει καμμία προσπάθεια.....!<br /><br />Και δήλωνα από την ίδια μου τη ζωή απούσα για να μην ζηλεύει και να μην πονάει....<br /><br />Πόσο χαζή θα με πέρναγε....!<br /><br />Γιατί δεν με θεώρησε ποτέ άξια να κάνω εγώ την επιλογή αν ήθελα να μείνω ή να φύγω;<br />Γιατί δεν πίστεψε πως μπορεί να χαιρόμουν με την αλήθεια;Ναταλίαhttp://www.blogger.com/profile/15592511770381221887noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-28046271.post-1154980610714131342006-08-07T22:47:00.000+03:002006-08-07T23:17:06.133+03:00Η Βροχή<a href="http://photos1.blogger.com/blogger/2935/1896/1600/water3.jpg"><img style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="http://photos1.blogger.com/blogger/2935/1896/200/water3.jpg" border="0" /></a><br />Στο δρόμο για τη δουλειά, σε είδα να έρχεσαι από μακριά...<br />Ξένοι μέσα στην ίδια πόλη, με αντίθετη κατεύθυνση..<br />Όπως πάντα...σε αντίθετη κατεύθυνση.<br /><br />Και στο φανάρι, άρχισε να ψιχαλίζει.<br />Και ξέρω πως με σκεφτόσουν. Το ένοιωθα.<br />Γιαυτό αγαπώ τη βροχή μάλλον.<br />Γιατί κάθε φορά θα μου θυμίζει εσένα.<br />Και κάθε φορά που θα προσπαθείς να με ξεχάσεις θα υπάρχει η βροχή να με θυμίζει.<br /><br />Να θυμίζει και στους δύο μας, πως για μια στιγμή συναντηθήκαμε, έστω για λίγο.<br /><br />Τη δική μου πορεία, τη σταμάτησε ένα παρμπρίζ αυτοκινήτου.<br />Έτσι αυτοκτόνησα......<br /><br />"<em><span style="color:#cc9933;">Κατεβαίνοντας εκείνη τη σκοτεινή σκάλα έλεγα "φεύγω!", μ'ανακούφιση. Είναι πάνω από χρόνος τώρα που έχω να σε δω κι όλο με τρόμο ανακαλύπτω πως δεν φεύγω. Σα σκάλα κυλιόμενη με αντίθετη προς το βηματισμό μου φορά ήταν εκείνη. Απίθανη σκάλα που δεν κατεβαίνει. Φεύγω, φεύγω κι όλο μένω στο ίδιο μέρος. Σ'εσένα. Είναι φορές που τον άλλο τον βρίσκουμε φεύγοντας μακριά του και σε μένα φαίνεται μου έλαχε αυτή η κατάρα και βασανίζομαι. Αναρωτιέμαι αν αυτό συμβαίνει και σε σένα κι είμαι σίγουρος πως όχι. </span></em><br /><em><span style="color:#cc9933;"></span></em><br /><em><span style="color:#cc9933;">Εσύ στ'αλήθεια έφυγες φεύγοντας. "</span></em><br /><em><span style="color:#cc9933;">Μάρω Βαμβουνάκη</span></em><br /><em><span style="color:#cc9933;"></span></em><br /><em><span style="color:#cc9933;"></span></em><br /><em><span style="color:#ffff00;">ΥΣ. Ευχαριστώ το Λύσιππο για τη φώτο.</span></em>Ναταλίαhttp://www.blogger.com/profile/15592511770381221887noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-28046271.post-1154461582289186732006-08-01T22:36:00.000+03:002006-08-01T22:46:22.303+03:00ΑίσθησηΠαρά την όμορφη συμπεριφορά του μετά από ό,τι συνέβει η αίσθηση που είχα ότι κάτι πάει στραβά, κάτι μου κρύβει, δεν έφυγε. <br />Την κουβαλούσα για μήνες...<br /><br />Η πιο γλυκιά του κίνηση ήταν στα γενέθλιά μου...<br />Βγαίνοντας από το σπίτι για να πάω για ψώνια, τον είδα ντροπαλό, μαζεμένο να παλεύει να κάνει το πρώτο βήμα, έξω από το γραμματοκιβώτιό μου. <br />Τελικά παρέδωσε στα χέρια μου ένα φάκελο...<br />Ένα φάκελλο από χαρτί, πιασμένος με συρραπτικό που φαινόταν ότι τελείωσε γρήγορα κι είχε μέσα ένα ταλαιπωρημένο τριανταφυλλάκι κομμένο μάλλον από το προηγούμενο βράδυ και φυλακισμένο κάπου για να μην βρεθεί από κανέναν. <br /><br />Η εικόνα του να κλέβει βράδυ από τον δικό του κήπο ένα τριαντάφυλλο, και να το κρύβει για να μου το χαρίσει ήταν και αυτή που μου χάριζε χαμόγελα για πολύ καιρό μετά...<br /><br />Το πιο ακριβό μου δώρο....<br /><br />Το μοναδικό του δώρο σε μένα......Ναταλίαhttp://www.blogger.com/profile/15592511770381221887noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-28046271.post-1154124372656227312006-07-29T00:47:00.000+03:002006-07-29T01:06:12.673+03:00Το μετάΉταν τόσο κρύο όσο το τότε.<br />Είχαμε ψυχρανθεί μα δεν σκόπευα να κάνω κάτι γιαυτό.<br />Εκείνος ρωτούσε με μηνύματα τι κάνω, μου έστελνε την καλημέρα του, κι εγώ έβρισκα καταφύγιο στη δουλειά, ξεχνιόμουν και δεν πονούσα.<br /><br />Ήξερα πως μου έκρυβε κάτι αλλά δεν μπορούσα να καταλάβω το γιατί!<br /><br />Κάποια μέρα, πέρασε από τη δουλειά. Δεν πρόλαβα να τον δω και γιαυτό δεν τον πίστεψα στην αρχή, μα εκείνος που έβλεπε και θυμόταν την παραμικρή λεπτομέρεια μου περιέγραψε μέχρι και με ποιον μίλαγα και τι έλεγα....<br />Έτσι αρχίσαμε να ξαναμιλάμε, εκείνος να είναι ξανά τρυφερός, να προσπαθεί να με πείσει να ξεχάσουμε το ατυχές ραντεβού, να ξανασυναντηθούμε, να είμαστε όπως παλιά...<br /><br />Μου είπε να τον παίρνω το πρωί ξανά και ξανά αλλά....μετά τις 9.<br />Μα μετά τις 9 ήταν στο μαγαζί πως θα μου μιλούσε;<br />Και γιατί όχι πιο νωρίς;<br />Γιατί ο κόσμος ήταν σπίτι...<br />Γιατί ο κόσμος ήταν σπίτι αφού έφευγε για δουλειά πριν από αυτόν.....;;;;<br />Και γιατί ο κόσμος πήγαινε αραιά και που στην Αθήνα.....μόνος του;<br />Ποτέ δεν τον άφηνε μόνο του πίσω και ποτέ δεν άφηνε τη μικρή σε ξένα χέρια γιατί ήταν ζωηρή και δεν καθόταν.....<br />Γιατί πεθύμησε τα ξαδέρφια.....<br />Πως γίνεται να στερείται τη βόλτα ένα Σάββατο βράδυ γιατί η μικρή δεν κάθεται αλλά να πηγαίνει ταξίδι στην Αθήνα και να τα αφήνει όλα πίσω της;<br />Μήπως ήταν έγκυος;<br />Τρελλή είσαι; Είμαστε τώρα για τέτοια;<br /><br />Και περνούσαν οι μέρες, μα η διαίσθηση εκεί.....κολλημένη...<br />Κι εκείνος να θέλει να συναντιόμαστε, να είμαστε μαζί, να ονειρεύεται μέλλον, να σχεδιάζει τα βράδια μας, να μου μιλάει.....να μου λέει......να μου υπόσχεται.....<br /><br />Αχ, αυτές οι υποσχέσεις.....<br />Ούτε μία δεν κράτησε.....ούτε μία.<br />Δεν μου έλειψαν τα δώρα που υποσχέθηκε. Ούτε το τι θα έκανε.<br />Δεν έψαξα τα ταξίδια που θα με πήγαινε. Ούτε το ότι δεν ξεκουραζόταν ποτέ.<br />Έψαχνα εκείνη που μου υποσχέθηκε και που πρώτη πρώτη δεν κράτησε: "Ποτέ ξανά ψέμματα..Πάντα την αλήθεια. Ό,τι κι αν κοστίσει."<br /><br />Κι όσο πολεμούσα τον εαυτό μου, την διαίσθησή μου και πίεζα το μυαλό μου να ακολουθεί την καρδιά μου, γινόμουν μια ξένη στο ίδιο μου το σπίτι.<br />Δεν ήθελα να ζηλεύει, δεν ήθελα να πονάει.<br />Ήθελα να είναι σίγουρος για μένα.<br />Ήθελα να ξέρει πως όταν αγαπώ, δίνομαι ολοκληρωτικά. Μόνο σε εκείνον που προσφέρω την καρδιά μου.<br />Έτσι ήταν ζήτημα χρόνου, να μετακομίσω στον καναπέ, και να δώσω τη χαριστική βολή στο γάμο μου.<br /><br />Υπήρχα μα ήμουν απούσα.<br />Κι όταν πια ρωτούσε, εμμέσως πλην σαφώς, όλες μου οι απαντήσεις ήταν απαντήσεις που εκείνον τον ηρεμούσαν και τον επιβεβαίωναν κι εμένα με άφηναν να νοιώθω ένοχη και να με καταδικάζω με την εσχάτη των ποινών για μένα: Να ζω με τις τύψεις για ένα λάθος που δεν ήθελα να διορθώσω.Ναταλίαhttp://www.blogger.com/profile/15592511770381221887noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-28046271.post-1154122805866820012006-07-29T00:22:00.000+03:002006-07-29T00:40:05.880+03:00Ο γυρισμόςΤο ταξίδι ήταν μακρύτερο από ό,τι το φανταζόμουν.<br />Νύσταζα...ήμουν κυριολεκτικά ένα πτώμα.<br /><br />Στο δρόμο έκανα στάσεις, λούστηκα με νερό, έβαλα δυνατά τη μουσική, κάπνιζα αλλά ήμουν ήρεμη.<br />Δηλαδή ήμουν όσο δεν σκεφτόμουν.<br />Λίγο πριν κλείσω το κινητό, εκείνο χτύπησε....<br /><br />Ήταν ο κολλητός μου....<br />Διαισθανόταν ότι δεν είμαι καλά και πήρε να μάθει αν όλα ήταν εντάξει.<br />Μόλις κλείσαμε, κατέρρευσα....<br /><br />Σταμάτησα σε ένα πάρκινγκ, προσπαθώντας να ηρεμήσω.<br />Ήξερα μέσα μου πως αν δεν σκοτωθώ εκείνη τη νύχτα, δεν θα σκοτωθώ ποτέ από αυτοκίνητο.<br /><br />Ξεκινώντας ξανά το ταξίδι, για καλή μου τύχη, συνάντησα ένα φορτηγό.<br />Όλη η πίσω μεριά του είχε χρωματιστά λαμπάκια, και τα στοπ του ήταν τεράστια.<br />Για κάποιο λόγο ένοιωσα ασφαλής και μειώνοντας λίγο ταχύτητα, πήγαινα πίσω του.<br />Μου άναψε το φλας να περάσω, μου έκανε νόημα με το χέρι, αλλά εγώ ξεροκέφαλη, εκεί......Σταθερά πίσω του.<br /><br />Στο επόμενο πάρκινγκ σταμάτησε και σταμάτησα κι εγώ.<br />Στην αρχή φοβήθηκα όπως πλησίασε κι άρχισε να φωνάζει..Μόλις όμως πλησίασε αρκετά κοντά, μάλλον η φάτσα μου ήταν αρκετά περιγραφική και χαμήλωσε απότομα τον τόνο της φωνής του.<br />Έφερε ένα θερμός, ένα πλαστικό ποτήρι και με κέρασε από τον καφέ του.<br /><br />Δεν μου είπε λέξη.... Ήμουν πολύ κουρασμένη. Τόσο που δεν μπορούσα καν να του μιλήσω.<br />Μου είπε πως θα πήγαινε μπροστά, μα αν αισθανόμουν πως νυστάζω πολύ, να του έκανα σινιάλο με τα φώτα να σταματήσει για να με βοηθήσει.<br />Δεν χρειάστηκε όμως....<br />Ό,τι κι αν σκέφτηκα εκείνο το βράδυ, ό,τι κι αν ένοιωσα μπορούν να περιγραφούν μόνο με μια φράση: Υπερβολικά πολύ.<br /><br />Λίγο πριν την πόλη μου του έκανα σινιάλο, σταμάτησε και κατεβήκαμε.<br />Το μόνο που μπόρεσα να κάνω είναι να τον αγκαλιάσω και να του ψιθυρίσω ένα "Ευχαριστώ".....<br /><br />Μόλις είχε ξημερώσει....<br /><br />Ένα ταξίδι τελείωνε.<br />Είχα χρειαστεί 2.5 ώρες να πάω....<br />Και για να γυρίσω έκανα 6.5 ώρες.<br /><br />Άνοιξα το κινητό για να ειδοποιήσω να μου ξεκλειδώσουν την πόρτα.<br />Τόσο σίγουρη ήμουν όταν έφευγα....<br /><br />Ξάπλωσα στο κρεβάτι, κοιτώντας το ταβάνι.<br /><br />"Που είσαι; Ξύπνησα και δεν σε βρήκα δίπλα μου..."<br />"Σπίτι μου.... Κάποιος έπρεπε να τελειώσει αυτό το θέατρο....."<br /><br />Μετά από μέρες αναρωτιόταν αν εκείνο το βράδυ, στο κρεβάτι κοιμήθηκα μόνη.....Ναταλίαhttp://www.blogger.com/profile/15592511770381221887noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-28046271.post-1154121468710923852006-07-29T00:03:00.000+03:002006-07-29T00:17:48.730+03:00Οι λεπτομέρειεςΔύο μέρες πριν φύγω για την Αθήνα, αρρώστησε η μικρή μου.<br />Δύο νύχτες ξαγρύπνησα δίπλα της κι όταν αποφάσισα πως δεν θα μπορούσε να πάω να δώσω εξετάσεις, εκείνη καλυτέρευσε κι έτσι η απόφαση αναβλήθηκε.<br /><br />Σηκώθηκα ξημερώματα να ταξιδέψω , έφτασα ακριβώς στην ώρα μου για να μπω να γράψω και όταν τελείωσα μου είχε στείλει μήνυμα πως με περιμένει λίγο πιο κάτω.<br />Είχε ταξιδέψει κι αυτός μέσα στη νύχτα, είχαμε μιλήσει λίγο στο τηλέφωνο και κανονίσαμε να τα πούμε όταν έβγαινα από τις εξετάσεις.<br /><br />΄Ετρεξα στην μικρή πλατεία που με περίμενε. Καθόταν στο παγκάκι κοιτάζοντας βαριεστημένα τριγύρω του και συγκρατήθηκα όπως μπορούσα για να μην τρέξω κοντά του.<br /><br />Κι εκεί άρχισε η διαίσθηση να μου χτυπάει δυνατά την πόρτα του μυαλού μου και να με διατάζει να ξυπνήσω!<br />Με είδε, μου είπε ένα γεια.....και τίποτα άλλο....<br />Δεν χαμογέλασε, δεν χάρηκε, δεν ενθουσιάστηκε....Δεν είδα καμμία έκφραση στο πρόσωπό του....και πήραμε το δρόμο να βρούμε που είχα παρκάρει...<br /><br />Πήγαμε να πιούμε έναν καφέ, εγώ κι αυτός.<br />Δηλαδή έτσι φαινόταν.<br />Εγώ είχα την αίσθηση πως ήταν κι άλλος μεταξύ μας. Κάποιος αόρατος επισκέπτης που τον έβαζε στη θέση να είναι μεν ευγενικός απέναντί μου αλλά τυπικός.<br /><br />Πήγαμε στο ξενοδοχείο, αφήσαμε τα πράγματα, μιλήσαμε λίγο αλλά ό,τι κι αν έκανα το κλίμα δεν μπορούσα να το ελαφρύνω.<br />Κάτι είχε αλλά δεν είχε την ειλικρίνεια να μου το παραδεχτεί και δεν έμενε σε μένα να κάνω τίποτα από το περιμένω. Μετά από λίγο είχε έρθει η ώρα εγώ να φύγω για να έχω άλλοθι. Εκείνος έπρεπε να πάει για δουλειά.<br />Έφυγα και συναντήθηκα με φίλους με μια πικρή γεύση στο στόμα...<br /><br />Ήταν η πρώτη φορά που ήθελα να βρεθώ μακριά του.<br />Αποχαιρετώντας τους φίλους έπρεπε να πάρω το μετρό να κατέβω δύο στάσεις πιο κάτω και να ξαναγυρίσω.<br />Μου έστειλε μήνυμα:<br /><br />"Σε περιμένω... θα αργήσεις;"<br /><br />Δεν ξέρω γιατί, μάλλον γιατί έχω την τάση πάντα να χτυπάω τη γροθιά στο μαχαίρι απάντησα:<br /><br />"Είσαι σίγουρος πως θέλω να έρθω......;"<br /><br />"Ναι....Μην αργείς"<br /><br />Και πήγα.... Όταν έφτασα ήταν λίγο πιο ήρεμος, αλλά ακόμα πιο απόμακρος. Δεν ήθελε να μου πει ακόμα τι έχει.<br />Πήγαμε για φαγητό, κι όταν η διάθεσή του έγινε λίγο πιο χειρότερη, σχεδόν βίδωσα τον εαυτό μου στην καρέκλα για να μη σηκωθεί να φύγει!<br /><br />Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο, ξάπλωσα κι έκλεισα για λίγο τα μάτια κι όταν τα άνοιξα πάλι εκείνος είχε αποκοιμηθεί.<br /><br />Μάζεψα αθόρυβα τα πράγματά μου, κι έκλεισα την πόρτα απαλά πίσω μου.<br />Κατέβηκα στο παρκινγκ ατάραχη, πήρα το αμάξι και σκεφτόμουν που να πάω!<br />Ήταν περασμένες 12, οι φίλοι που είχαν προσφερθεί να με φιλοξενήσουν είχαν ακούσει χίλιες δύο δικαιολογίες, δεν γινόταν να τους ενοχλήσω.....<br />Πήγα στον Πειραιά.... στη θάλασσα, που αλλού;<br />Κι όταν αναρωτήθηκα που ήθελα πραγματικά να πάω, η απάντηση ήταν "ΣΠΙΤΙ!"<br /><br />Ναι....η αλήθεια ήταν ότι ήθελα να φύγω μακριά του.<br />Μια αλήθεια που με πόνεσε, με πλήγωσε και που αρνήθηκα να την δεχτώ αμέσως.<br /><br />Έτσι ξεκίνησα το δρόμο του γυρισμού...Ναταλίαhttp://www.blogger.com/profile/15592511770381221887noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-28046271.post-1154120571704273232006-07-29T00:00:00.000+03:002006-07-29T00:02:51.726+03:00Το ραντεβούΚαι μετά από βράδυα αξημέρωτα να συζητάμε τις λεπτομέρειες για το ραντεβού μας, να προσπαθούμε να διοργανώσουμε τα πάντα στην εντέλεια, να βρούμε ψέμματα, δικαιολογίες, την ίδια ημερομηνία έφτασε εκείνη η ώρα......<br /><br />[.....]"-Κι αυτό θα είναι το πρώτο μας επίσημο ραντεβού;"ρώτησε εκείνη με αγωνία...<br />"-Φυσικά μωρό μου....αυτό ακριβώς θα είναι" απάντησε εκείνος.....<br />Κι εκείνη ετοίμασε την καλύτερή της διάθεση, τα πιο ρομαντικά της συναισθήματα.<br /><br />Το περίμενε καιρό αυτό το ραντεβού, όπου επιτέλους θα της δινόταν ο χρόνος να ζήσει μαζί του τα τόσα μικρά απλά καθημερινά πράγματα που κάποιοι τα έχουν δεδομένα μα για εκείνους ήταν ακόμα μια εξαίρεση στη ζωή τους.<br />Διάλεξε τα καλύτερά της ρούχα για να γίνει όμορφη για εκείνον, έκρυψε ένα κερί αρωματικό στην τσάντα της ώστε όταν βρεθούν μόνοι να κάνει ακόμα πιο ρομαντική την ατμόσφαιρα, έβαλε και το δώρο των γενεθλίων του για να μπορέσει να του δώσει μιας και είχαν περάσει πάνω από 20 μέρες που γιόρτασε μα δεν είχαν καταφέρει να βρεθούν για να του το δώσει.<br />Κοιμόταν και φανταζόταν όλα όσα ήθελε να περάσει μαζί του σε εκείνο το ραντεβού.<br />Μια βόλτα στη θάλασσα οι δυό τους, να περπατάνε χέρι χέρι κι εκείνος να την κοιτάζει τρυφερά στα μάτια. Θα της έλεγε για τα καινούρια του όνειρα, για όλα όσα σχεδίαζε να κάνει, θα της μιλούσε για τον καιρό που ήταν χώρια, για όσα πέρασε, για όσα λάθη κατάφεραν να ξεπεράσουν στον ένα χρόνο που το πάλευαν.<br />Θα την κερνούσε εκείνον τον καφέ, που είχε καθυστερήσει 3 χρόνια και θα γελούσαν κάνοντας τους άλλους να τους κοιτάζουν με απορία, μα μόνο οι δύο τους θα ήξεραν το γιατί. Θα περπατούσαν αγκαλιά στην πόλη, κι εκείνος θα την πρόσεχε μην την χτυπήσουν τα αυτοκίνητα κάνοντάς την για μια ακόμη φορά να νοιώθει εύθραυστη, βάζοντας εκείνον στη θέση του ιππότη που θα την προστατεύει πάντα.<br />Εκείνος θα κανόνιζε πως θα κυλήσει η μέρα τους, κι εκείνη θα ακολουθούσε πανευτυχής που ο καλός της είχε την ίδια αγωνία να περάσουν μαζί όσο το δυνατόν πιο όμορφα. Θα περπατούσαν ερωτευμένοι και το φόντο θα είχε δένδρα, πουλιά, κάτι σαν πίνακας ζωγραφικής, μια ανάμνηση ζωγραφισμένη τέλεια για τις δύσκολες μέρες που ίσως ακολουθούσαν.<br />Κάτι που τα βράδυα θα έδινε μια νότα αισιοδοξίας όταν η διάθεση θα έπαιρνε τα κάτω της, που θα έκανε και τους δύο να αναζητούν ένα ραντεβού ξανά....και ξανά....Θα πήγαιναν για φαγητό κι εκείνος δεν θα σταματούσε να τη χαιδεύει, να την αγκαλιάζει τρυφερά, δείχνοντας πόσο πολύ δικιά του τη νοιώθει..<br />Κι εκείνη θα τον τάιζε τρυφερά στο στόμα, κάνοντά τον για μια ακόμη φορά παιδί, ένα παιδί που κάποιος το αγαπά, το νοιάζεται και το φροντίζει...<br /><br />Κι όταν θα βρίσκονταν μόνοι......αχ...ποιο χρώμα μπορεί να ζωγραφίσει τον έρωτα; Κι αν κάποιο αρχίζει, κανένα δεν μπορεί να τον τελειώσει.Ποιο χρώμα είναι τόσο όμορφο ώστε να ζωγραφίσει τις λέξεις που λένε χείλη ερωτευμένα, χείλη που διψάνε για φιλιά, σώματα ζαλισμένα από τον πόθο, που αντιδρούν με πάθος, σώματα που στο τέλος επιβεβαιώνουν τον έρωτα σαν πράξη σε όλο του το μεγαλείο;<br />Εκείνος δεν θα σταμάταγε να της λέει "Σ'αγαπώ....." και εκείνη δεν θα έπαυε στιγμή να τον λέει "Έρωτά μου....."<br /><br />Εκεί το συναίσθημά τους θα σφραγιζόταν, θα έφευγαν τα σύννεφα, εκεί οι δυό τους θα ήταν μόνοι, έχοντας το χρόνο σύμμαχό τους, επιτέλους για μια φορά θα τους χαριζόταν άπλετα......<br />Εκεί τα τόσα λόγια και οι τόσες υποσχέσεις θα έβγαιναν αληθινά, εκεί θα δινόταν πια η χαριστική βολή στις αμφιβολίες και στους φόβους. Εκεί, εκείνη θα του έδειχνε πως όλα πέρασαν....πως τίποτα από το παρελθόν δεν του χρεωνόταν, πως είναι έτοιμη να κάνει το βήμα μπροστά χωρίς το φόβο στην καρδιά της, πως η συγνώμη δεν είναι θέμα διάθεσης πάντα αλλά θέμα χρόνου.....<br /><br />Και μέτραγε τις μέρες, τις έσβηνε στο ημερολόγιο, όπως μετράνε οι φυλακισμένοι για να φτάσουν στην έξοδό τους....Κι όσο μέτραγε κι εκείνος, τόσο άγρια ήταν η χαρά της και η σιγουριά της ότι τίποτα δεν θα μπορούσε να τους σταθεί εμπόδιο.<br />Ήταν αποφασισμένη πως τίποτα δεν θα την κρατούσε μια και όφειλε να ρισκάρει τα πάντα για να δοθεί μια ευκαιρία σε κάποιον που η συμπεριφορά του έδειξε ότι την αξίζει, αν όχι την απαιτεί...<br />Έτσι πέρασαν οι μέρες της....με όνειρα....κι ελπίδες.Έτσι πέρασαν οι δύσκολες βδομάδες, οι δύσκολες καταστάσεις, ο ήλιος και η κούραση που λουζόταν όλο τον καιρό....Ναταλίαhttp://www.blogger.com/profile/15592511770381221887noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-28046271.post-1153856164746379642006-07-25T22:34:00.000+03:002006-07-25T22:36:04.760+03:00Μια μέρα.....που έγινε νύχτα Μ. Παρασκευής.....<br /><br />Τότε που έχασα το κλειδί της άμυνας.<br />Κι όταν έφυγα, άρχισε η διαίσθηση να χτυπάει καμπάνες......<br /><br />Γιατί άραγε; Ακόμα και σήμερα δεν έχω βρει την απάντηση.....Ναταλίαhttp://www.blogger.com/profile/15592511770381221887noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-28046271.post-1153510349581142832006-07-21T22:12:00.000+03:002006-07-21T22:32:29.620+03:00"Μια χάρη..."Εκείνες τις ημέρες, έπρεπε να πάω στην Αθήνα να δώσω κάποιες εξετάσεις Αγγλικών. Η προσπάθειά μου να βρω δουλειά σκόνταφτε στις γνωριμίες που είχε ο πατέρας μου, δυστυχώς.<br />Άλλοι αρνήθηκαν ευγενικά, άλλοι φοβήθηκαν και δεν απάντησαν καθόλου. Τον έβρισκα όμως μπροστά μου, καταλάβαινα που είχε μιλήσει, πως και πότε.<br /><br />Τότε υπήρχε κι ένα πρόβλημα με κάποιες συναλλαγές, "εξαφανίστηκαν" και κάποια χρήματα που υπολόγιζα σε αυτά, ο σπιτονοικοκύρης που είχα νοικιάσει το σπίτι, είχε απειληθεί από τον πατέρα μου και ζητούσε το σπίτι πίσω.<br /><br />Βίωνα μια τρελή πίεση, μα δεν με ενοχλούσε. Το θεωρούσα πρόκληση, το να παραμείνω ήρεμη και να βρω λύσεις.<br />Εκείνο που με πείραζε, με ενοχλούσε και με φόβιζε ήταν η ανασφάλεια που ένοιωθα σε ό,τι αφορούσε τις κοπέλες μου.<br /><br />Στο παρελθόν, είχα ξενιτευτεί, το είχα σκάσει, είχα κρυφτεί, είχα δραπετεύσει, είχα δουλέψει χίλιες δύο δουλειές, ήξερα πως όπου πάω, όπου κι αν σταθώ μπορώ να τα καταφέρω.<br />Αυτά ως κορίτσι. Ως κοπέλα. Ως γυναίκα.<br /><br />Ως μάνα δεν ήταν πια εφικτό. Και ως μάνα που κάποιοι παραμόνευαν στη γωνία για να πάρουν εκδίκηση χρησιμοποιώντας αυτά τα παιδιά..... ήταν εφιάλτης.<br /><br /><span style="color:#cc9933;">"Πιστεύεις πως θα μείνω απλός παρατηρητής αν σου συμβεί κάτι;</span><br /><span style="color:#cc9933;">Θα κάνω ό,τι είναι δυνατόν για να μην αλλάξει τίποτα στη ζωή σου ακόμα κι αν αυτό σημαίνει πως θα μείνω εγώ στο δρόμο!!!</span><br /><span style="color:#cc9933;">Δεν σου είπα; Είμαι εδώ για να μείνω...... σε όλα!"</span><br /><br />Εκείνος ήταν εκεί. Με πείραζε όταν είχα τα κάτω μου, με προκαλούσε όταν αμφέβαλλα για τις ικανότητές μου, με μάλωνε όταν σκεφτόμουν να εγκαταλείψω, με έσπρωχνε τρυφερά όταν σκεφτόμουν να κάνω ένα βήμα πίσω.<br /><br />Στα 4 χρόνια της ιστορίας μας ήταν η πρώτη φορά που ένοιωσα πως νοιώθει κι εκείνος δυνατός. Όχι σαν άνθρωπος αλλά σαν ένα μέλος μια σχέσης δυνατής.<br />Ήταν η πρώη φορά που σε αυτή τη σχέση δεν ήμουν εγώ η δυνατή, δεν χρειαζόταν να έχω όλες τις απαντήσεις, μου επιτρεπόταν να μείνω λίγο πίσω και να αφήσω κάποιον άλλον να έχει τον πρώτο λόγο.<br /><br />Μου ζήτησε τότε όταν θα πάω στην Αθήνα για τις εξετάσεις, να κανονίσει κι αυτός να ανέβει για δουλειές κι έτσι να βρεθούμε....<br />Τότε ήταν που μου υποσχέθηκε πως στις τελικές εξετάσεις των Αγγλικών, στην πόλη μας, όσο εγώ θα έδινα, εκείνος θα ήταν απέξω να με περιμένει......<br /><br /><span style="color:#cc9933;">"Θα μου κάνεις αυτή τη χάρη;"</span><br /><span style="color:#cc9933;">"Μα αυτό που μου ζητάς δεν είναι χάρη.... Είναι κάτι που το θέλω κι εγώ..."</span> απαντούσα....<br /><span style="color:#cc9933;">"Αυτό σημαίνει ναι;"</span><br /><span style="color:#cc9933;">"Σου χάλασα εγώ ποτέ χατήρι;"</span><br /><span style="color:#cc9933;"></span><br /><span style="color:#cc9933;">Και η αλήθεια ήταν πως ποτέ, ούτε μια φορά δεν του χάλασα το χατήρι. </span><br /><br />Σε ό,τι κι αν είχε ζητήσει......<br /><br /><span style="color:#cc9933;"></span>Ναταλίαhttp://www.blogger.com/profile/15592511770381221887noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-28046271.post-1153341496754327832006-07-19T23:36:00.000+03:002006-07-19T23:38:16.766+03:00Το σ'αγαπώ"Εσύ και η κόρη μου... Εσείς το ακούτε αβίαστα....<br />Καταφέρνετε να κλέψετε το "σ'αγαπώ" μου πριν καν το σκεφτώ...<br />Ίσως γιατί με εσάς το νοιώθω συνεχώς...."Ναταλίαhttp://www.blogger.com/profile/15592511770381221887noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-28046271.post-1153251837042983332006-07-18T22:41:00.000+03:002006-07-18T22:43:57.043+03:00Ακόμα μια αλήθεια...."Δεν θέλω να ξαναγυρίσει. Μα επειδή ξέρω πως είναι καλύτερο και για σένα και για τα παιδιά, δεν μπορώ να πω κάτι. Με ενοχλεί, με πονάει. Ζηλεύω. Και δεν θέλω να γίνει. Κι αν γίνει δεν θέλω να το ξέρω. Κι αν σε ρωτήσω.....δεν ξέρω......πες μου ένα ψέμμα.... μπορείς; "Ναταλίαhttp://www.blogger.com/profile/15592511770381221887noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-28046271.post-1153251076517434622006-07-18T22:27:00.000+03:002006-07-18T22:31:16.536+03:00Κάτι που δεν μοιράστηκε ποτέ<a href="http://photos1.blogger.com/blogger/2935/1896/1600/Kavouri.1.jpg"><img style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="http://photos1.blogger.com/blogger/2935/1896/320/Kavouri.1.jpg" border="0" /></a><br />"Να κάτι που δεν θα μοιραστούμε ποτέ εμείς οι δύο......"<br /><br />"Όπου κι αν είσαι, ό,τι κι αν σκέφτεσαι, μην κάνεις καμιά τρέλα. Ακόμα κι αν το αντίτιμο είναι να μην σε ξαναδώ, θέλω να είσαι καλά......"Ναταλίαhttp://www.blogger.com/profile/15592511770381221887noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-28046271.post-1152902808430653572006-07-14T21:26:00.000+03:002006-07-14T21:51:42.376+03:00ΜέλλονΓυρίζοντας από ένα ταξίδι στην Αθήνα που είχε πάει για δουλειές, είχαμε κανονίσει να συναντηθούμε κάπου στην πορεία. Με πήγε κάπου που δεν είχα ξαναπάει. Ήταν ένα μέρος που συνήθιζε να πηγαίνει μικρός και περπατώντας κοντά στη θάλασσα μου έλεγε κάποιες αναμνήσεις του. Από τις σπάνιες αναμνήσεις του που έχω παρά τα 4 χρόνια που περάσαμε μαζί.<br /><br />Βρήκαμε μετά ένα μονοπάτι και συνεχίσαμε να μιλάμε.<br />Τότε ήταν και η πρώτη φορά που ανοίχτηκε τόσο πολύ ώστε να μου πει κατάματα πως σκεφτόταν να τα παρατήσει όλα και να φύγει. Να εξαφανιστεί.<br />Δεν μίλησα, δεν σχολίασα τίποτα, αν και λυπήθηκα πολύ που τον άκουγα να μιλάει έτσι.<br />Τον είχα συνηθίσει αγωνιστή, αισιόδοξο που προς στιγμήν μπορεί να έκανε πίσω μα η έκφραση του προσώπου του δεν μου άφηνε αμφιβολία πως ένοιωθε στριμωγμένος. Δεν τον ρώτησα γιατί ήξερα πως αν δεν το ήθελε ο ίδιος, δεν θα απαντούσε ούτως ή άλλως.<br /><br /><em><span style="color:#cc9933;">"-Μόνο εσύ θα ξέρεις που θα βρίσκομαι. Μόνο εσύ θα το μάθεις.<br />-Και η μικρή;<br />-Ό,τι κι αν κάνω στη ζωή μου, θα φροντίσω γιαυτήν. Αλλά θα πρέπει να είμαι καλά για να το κάνω αυτό. Κι όπως νοιώθω τώρα, δεν θα είμαι καλά για πολύ καιρό."<br /></span></em><br />Ο φόβος μου για την υγεία του ξαναγύρισε. Μου μάτωνε την καρδιά να τον ακούω έτσι και να μην μπορώ να κάνω κάτι. Ευτυχώς από τη μία...δυστυχώς από την άλλη. Ευτυχώς γιατί κι αν μου έλεγε, όντας τελείως διαφορετικοί χαρακτήρες, θα αντιδρούσα αυθόρμητα και θα του έλεγα αυτό που σκέφτομαι. Μα δεν είναι όλοι έτοιμοι να ακούσουν αυτό που είναι φανερό. Και δυστυχώς γιατί δεν μπορούσα να τον βοηθήσω...<br /><br /><span style="color:#cc9933;">"-Δηλαδή θα πας στη Χαβάη και θα μου στείλεις γράμμα ότι βρίσκεσαι εκεί;<br />-Μπορεί να σου στείλω έναν φάκελο με ένα εισιτήριο..<br />-Και τι περιμένεις ότι θα κάνω;<br />-Θα έρθεις να με βρεις....<br />-......<br />-Δεν μιλάς;<br />-Όχι..<br />-Γιατί;<br />-Είναι η πρώτη φορά που αναφέρεσαι στο μέλλον....έστω και σαν αστείο..<br />-Δεν αστειεύομαι...και το ότι δεν μιλάω για το μέλλον δεν σημαίνει πως δεν το ονειρεύομαι....<br />-Μα όλοι κάνουμε όνειρα για το μέλλον..φυσικό είναι.<br />-Το ονειρεύομαι μαζί σου....<br />-.....<br />-Θαρθείς;<br />-Α, δεν ξέρω... Δελέασέ με!<br />-Χμ....ωραία, θα έρθεις....</span><br /><span style="color:#cc9933;">-Ως γραμματέας σου έτσι; Μην εκτεθούμε και μου βγάλουν κακό όνομα εκεί που θα είμαστε!</span><br /><span style="color:#cc9933;">-Οκ..θα πάω πρώτα εγώ, θα ενημερώσω πως περιμένω να έρθει και η γραμματέας μου, θα γράψεις την ιστορία μας σε βιβλίο, θα γίνεις πλούσια και θα προσπαθώ τα βράδια μας να μου υπογράψεις το πρώτο αντίτυπο...<br />-Καλά τα πας...για συνέχισε...<br />-Θα σε αφήνω να μου φτιάχνεις το τσάι μου...<br />-Ωραία...μπορώ να πω πως με δελέασες! Όταν θα μου στείλεις το εισιτήριο, θα μάθεις και την απάντηση!"</span><br /><br /><br />Τότε χτύπησε το κινητό μου, επιστρέφοντας μας στην πραγματικότητα.<br />Έπρεπε να φύγω... κι εκείνος το ίδιο.<br /><br />Γυρίζοντας είχα μια λυπημένη χαρά στην καρδιά μου....Ναταλίαhttp://www.blogger.com/profile/15592511770381221887noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-28046271.post-1152900505657230672006-07-14T20:56:00.000+03:002006-07-14T21:08:25.673+03:00Ζήλεια<em>[....] -Όχι, είμαι ήρεμος. Όσο εκείνος δεν μένει σπίτι, και ξέρω πως είσαι μόνη, είμαι ήρεμος. <br />Δεν υπάρχει στο σπίτι, δεν μιλάτε, δεν κοιμάστε στο ίδιο κρεβάτι. <br />Δεν σε αγγίζει....<br /><br />-Μα τι λες; <br />-Λέω πως ζηλεύω.... Αρρωσταίνω να σε φαντάζομαι μαζί του.... <br />-Μα είναι άντρας μου. Το ήξερες από την αρχή. Δεν έκρυψα κάτι.<br />-Στρουθοκαμηλίζω. Προσπαθώ να μην το σκέφτομαι. <br />-Και τι σημαίνει αυτό; Πως αν δεν το σκέφτεσαι, δεν υπάρχει; <br /><br />-Ό,τι δεν βλέπω, δεν ξέρω, δεν μαθαίνω, δεν υπάρχει....<br />-Με εκπλήσσεις! Δεν περίμενα πως αισθάνεσαι έτσι. <br />-Κι όμως. Έτσι ακριβώς. <br />-Αυτό σημαίνει πως αν συμβεί κάτι κι ίσως ξαναγυρίσει σπίτι, δεν θα θέλεις να το μάθεις. <br />-Θα θέλω. <br />-Μα θα πονάς!<br />-Έχω μάθει..<br />-Και τόσο καιρό, όταν συζητούσαμε τα οικογενειακά μας, που πηγαίναμε, τι κάναμε, τι κουβεντιάζαμε..... εσύ ένοιωθες έτσι;<br />-....Και χειρότερα....<br />-Μα γιατί δεν μου είπες κάτι; Θα απέφευγα να σου τα λέω!<br />-Γιατί ήθελα να μαθαίνω. <br />-Θα μπορούσα κι εγώ να πω τα ίδια για σένα.....<br />-Εσύ...μόνο τον καναπέ μου μπορείς να ζηλέψεις. Κανέναν άλλον.... <br />Εκεί κοιμάμαι, μόνος......</em><br /><br />Μετά από χρόνια, που το θυμήθηκα, κατάλαβα γιατί κάθε φορά που με πέταγε από τη ζωή του, εξαφανιζόμουν. <br />Άλλαζα δρόμους, απέφευγα να συναντηθούμε, δεν περνούσα από μέρη που μπορεί να ήταν εκείνος, άλλαζα ολόκληρες διαδρομές. <br /><br />Έτσι δεν θα με έβλεπε...δεν θα ήξερε, ..... δεν θα υπήρχα.....Ναταλίαhttp://www.blogger.com/profile/15592511770381221887noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-28046271.post-1152653958960376542006-07-12T00:38:00.000+03:002006-07-12T00:39:18.976+03:00Πάντα<em>"[...]Πάντα ήσουν σημαντική. Απλά εγώ δεν το παραδεχόμουν. </em><br /><em>Και πάντα θα είσαι. Αλλά δεν θα το ξέρεις. "</em>Ναταλίαhttp://www.blogger.com/profile/15592511770381221887noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-28046271.post-1152553268982003022006-07-10T20:39:00.000+03:002006-07-10T20:45:27.136+03:00Τότε<em>"[...] έκλαψα... Όταν συνειδητοποίησα πως σε έδιωξα. Τότε που ένοιωσα πόσο άδικος ήμουν μαζί σου. Ήσουν η μόνη που δεν έφταιγε σε κάτι κι όμως ξέσπασα επάνω σου. Κι έμοιαζε με τιμωρία ακριβώς αυτό που εγώ είχα επιλέξει να κάνω."</em>Ναταλίαhttp://www.blogger.com/profile/15592511770381221887noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-28046271.post-1151610104370903382006-06-29T22:39:00.000+03:002006-07-10T20:44:44.296+03:00Κι άλλοsms <em>"Μου λείπεις... Κάθε μέρα και περισσότερο.<br />Όσο σκέφτομαι τον καιρό που ήμασταν μακριά... τι κρίμα αλήθεια.<br />Περιμένω να περάσει η ώρα για να ακούσω τη φωνή σου....να σε δω στο μπαλκόνι να με περιμένεις..... Εμένα....μόνο εμένα......"<br /></em><br /><span style="font-size:78%;">Ιανουάριος 2006 </span>Ναταλίαhttp://www.blogger.com/profile/15592511770381221887noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-28046271.post-1151090436020253182006-06-23T22:04:00.000+03:002006-06-23T22:20:36.046+03:00Ποτάμι....Τα όσα ήρθαν μετά μόνο με χείμαρρο ή ορμητικό ποτάμι μπορούν να παρομοιαστούν. <br />Κάθε στιγμή, κάθε λεπτό, μέρα ή νύχτα έκανε αισθητή την παρουσία του. <br />Δεν υπήρχαν πια Σαββατοκύριακα παύσεων, ούτε ώρες που ήταν απαγορευμένες. Δεν υπήρχε ούτε η απαγόρευση επικοινωνίας μαζί του. Η σιωπηλή εκείνη απαγόρευση που απλά στεκόταν ανάμεσά μας χωρίς να την έχει ξεστομίσει κανείς. <br />Μπορούσα να τον πάρω είπε, αν ήθελα κάτι. Αν χρειαζόμουν οτιδήποτε. Αν δεν μπορούσε να μιλήσει θα έλεγε κάτι άσχετο και με την πρώτη ευκαιρία θα με έπαιρνε εκείνος. <br />Διψούσε να μάθει πως ήταν το νέο μου σπίτι. Ήθελε να ξέρει, να μπορεί να με φαντάζεται να κινούμαι, ένοιωθε πως υπήρχαν νέα πράγματα που δεν είχε την ευκαιρία να μοιραστεί μαζί μου. <br /><br />Μπορούσε μόνο να δει ελάχιστα πράγματα φεύγοντας από το μαγαζί και κατηφορίζοντας το δρόμο για να πάει σπίτι του. Ήθελε να του βγάλω φωτογραφίες, να δει τις λεπτομέρειες, να δει πως ήταν τα δωμάτια, πως το είχα φτιάξει. <br /><br />Ήθελε να του πω τι έκανα τον καιρό που ήμασταν χώρια. Ήθελε κάθε βράδυ να μιλάμε στο ΜΣΝ, αδιαφορώντας πόσες ώρες πέρναγαν με χαζές, ρομαντικές κουβέντες, ενώ έπρεπε να ξεκουράζεται για να πάει το επόμενο πρωί για δουλειά. <br /><br />Αν δεν έμπαινα, έστελνε μηνύματα στο κινητό, με περίμεναν εμαιλς, κρυβόταν στα δωμάτια του σπιτιού του για να κάνει αναπάντητες, περνούσε ξανά και ξανά κάτω από το σπίτι μου μόνο για να με προλάβει κάποια στιγμή στο μπαλκόνι.. <br /><br />Δεν υπήρχαν πια μέρες τσεκαρισμένες στο ημερολόγιο....γιορτές για να υπενθυμίζουν πότε μιλήσαμε στο τηλέφωνο. <br />Κάθε μεσημέρι, μου έστελνε μήνυμα πως φεύγει από το μαγαζί, να βγαίνω στο μπαλκόνι, κι όταν με έβλεπε, έπαιρνε τηλέφωνο. Πολλές φορές λίγο πριν φτάσει στο σπίτι έκανε κύκλους γιατί απλά δεν ήθελε να το κλείσει ή γιατί δεν ήθελα να τον αποχωριστώ..<br /><br />Η παρουσία του ήταν ασφυκτική. Επίμονη. <br />Οτιδήποτε έκανε είχε τη λεζάντα "Προσπαθώ... κάνε κάτι κι εσύ...."<br /><br />Εγώ όμως δεν ήξερα τι να κάνω. Στεκόμουν μουδιασμένη να βλέπω να κάνει τόσα πράγματα για εμένα, με έναν φόβο κρυμένο στο πίσω μέρος του μυαλού μου. <br />Χαιρόμουν από τη μία μα από την άλλη λυπόμουν γιατί ένα κομμάτι του εαυτού μου το φύλαγα για μένα. <br />Με ενοχλούσε η ιδέα να "εισβάλλει" στο σπίτι μου, να μάθει τις αγαπημένες μου μεριές. Δεν ήθελα να ξέρει. Ό,τι είχα στήσει μέχρι τότε, ήταν μια ζωή χωρίς εκείνον, μια ζωή όπου το κάθε της βήμα δεν κατέληγε στην αγκαλιά του. <br />Είχα μάθει να ξυπνάω το πρωί χωρίς να λαχταρώ ένα του μήνυμα, και να κοιμάμαι το βράδυ χωρίς να ρωτάω "Μ'αγάπησε ποτέ;"<br /><br />Κι ενώ όλα όσα έκανε, κάποτε θα με έκαναν ευτυχισμένη, τρελλή από χαρά, θα μου έδιωχναν και τις τελευταίες μου αμφιβολίες, εγώ αγκάλιαζα την ψυχή μου για να την προστατέψω... Υποσυνείδητα...<br /><br />Κι εκείνος το ένοιωθε. Δεν ήμουν εκεί. Έκρυβα πράγματα, συναισθήματα, σκέψεις. Προστατευόμουν προσπαθώντας να μην τον προσβάλλω.....<br />Και συνέχιζε να παλεύει....<br />Και συνέχιζα να προκαλώ τον εαυτό μου..... "Υπέκυψε.....αντέχεις να σβήσει ξανά η γη κάτω από τα πόδια σου;"<br />Και η απάντηση για μήνες ήταν "Όχι..."<br />Εγώ η ηλίθια ρομαντική.....<br />Εγώ που τα είχα διαλύσει όλα στη ζωή μου χωρίς να το σκεφτώ δεύτερη φορά, τώρα που δεν είχα τίποτα να χάσω, φοβόμουν....<br /><br />Ήταν η πρώτη φορά που σκέφτηκα πως στο ποτάμι δεν δροσίζεσαι μόνο. <br />Μπορείς και να πνιγείς. <br /><br />Και πως όταν γιατρεύεις το πληγωμένο φτερό του αετού, γίνεσαι υπεύθυνος και για τα νύχια του μετά. <br />Και πολλές φορές τα γεύεσαι και πρώτος.Ναταλίαhttp://www.blogger.com/profile/15592511770381221887noreply@blogger.com4