Κάποια στιγμή επέστρεψαν από την Αθήνα.
Κι όλα συνεχίστηκαν από εκεί που έμειναν. Σχολούσε, με έπαιρνε τηλέφωνο, μου έστελνε μηνύματα.....
Έτσι τουλάχιστον φαινόταν.
Κάποια ανύποπτη στιγμή, άκουσα την αξιοπρέπειά μου να τσακίζεται.
Ένοιωθα πως είχα πέσει πολύ χαμηλά. Τόσο χαμηλά που δεν αξίζει σε ανθρώπινη ύπαρξη.
Δεν έχει να κάνει με εγωισμό ή υπερηφάνεια. Αλλά με την αίσθηση πως παύεις να είσαι ανθρώπινο πλάσμα.
Κι εμένα η διαπίστωση αυτή με ξεκούφανε.
Μέχρι που σε ένα τηλεφώνημα, εκείνος έβρισκε δικαιολογίες για να μη με δει, εγώ δικαιολογίες για να φύγω.
Ήταν η πρώτη φορά που ήθελα πραγματικά να φύγω.
Κι ήταν η πρώτη φορά, που επιθυμούσα όσο τίποτα άλλο να μείνει μακριά μου.
Κι έτσι απλά, δήλωσα πως κουράστηκα. Πως δεν μπορώ άλλο.
Δήλωνα πως όλο αυτό δεν μου άξιζε.
Κι έφυγα.
Χωρίς δράματα, θυμό ή νεύρα. Μόνο πίκρα.
Πάντα τιμώ τους ανθρώπους που πέρασαν από τη ζωή μου. Και πάντα για όσους με τίμησαν με την παρουσία τους, εύχομαι νάναι καλά.
Παρά το γεγονός πως δεν ήταν δυνατόν να μείνουμε φίλοι εμείς, από ανθρωπιά ένα Γεια θα τόλεγα. Όμως τίποτα άλλο.
Υπήρχαν πράγματα που μας ένωναν δυνατά, ίσως κατάφερνα κι εγώ να προσποιηθώ πως δεν υπάρχουν κι έτσι να απολαύσω την απόσταση ανάμεσά μας.
Μέχρι που το τηλεφώνημα ενός φίλου με έφερε στην πιο δύσκολη θέση που είχα έρθει ποτέ.
Έπρεπε να μεσολαβήσω για να έρθουν σε επικοινωνία, και η αλήθεια είναι πως αντιστάθηκα όσο πιο δυνατά μπορούσα. Τόσο δυνατά που γέννησα υποψίες, υποψίες που με λύγισαν, και αναγκάστηκα να δεχτώ τον αριθμό που είχα σβήσει από το κινητό μου και να του στείλω μήνυμα ότι τον ψάχνουν.
Οι απαντήσεις που μου έδινε με παρέπεμπαν για μια ακόμη φορά σε έναν άνθρωπο εγκλωβισμένο. Μπορεί να ήθελα την απόσταση ανάμεσά μας μα ήθελα να είναι καλά και όχι τόσο μελαγχολικός.
Του πρότεινα να τον βοηθήσω, αν μπορώ....
"Ξέχασέ με... Γύρισε στην οικογένειά σου ψυχή τε και σώματι. Κράτα ό,τι όμορφο έχεις από μένα και προχώρησε."
Ποτέ δεν κατάλαβα αυτή τη στάση.
Δεν γύριζα. Απλά ήμουν εκεί απλά και ανθρώπινα.
Κι όταν αργότερα έγινε πιο κακός και ζήτησα να μιλήσουμε στο τηλέφωνο προσπαθώντας να καταλάβω τι είχε γίνει, ήρθε η αλήθεια που του ήταν τόσα χρόνια δύσκολο να μου ομολογήσει:
-Γιατί όλο αυτό το θέατρο;
-Δεν ξέρω.
-Για ποιον; Για σένα; Για μένα; Για εκείνη;
-Σε όλους.
-Τι κατάλαβες;
-Τίποτα.
-Αυτό μόνο έχεις να μου πεις; Πως όλα ήταν ένα θέατρο; Πως δεν ένοιωσες τίποτα; Σου είναι τόσο δύσκολο να αφήσεις κάτι να τελειώσει χωρίς να το διαγράψεις;
-Δεν σ'αγαπώ.
-Νάσαι καλά.......
Κι ακόμα εύχομαι νάσαι καλά.....
Εγώ δεν διαγράφω. Δεν έχω μάθει έτσι.
Δεν εξορίζω ανθρώπους από τη ζωή μου.
Ελπίζω μια μέρα να καταφέρεις να πεισθείς πως ό,τι δεν βλέπεις, ό,τι δεν ξέρεις, ό,τι δεν ζεις...... σημαίνει πως δεν υπάρχει κιόλας.
Όλου του κόσμου τα καλά......αρκεί να είσαι μακριά μου.
