Λίγο πιο μετά..

....έδωσα τις εξετάσεις μου, παρέα με την αγαπημένη μου Νίκη.
Δεν ήταν εύκολα τα πράγματα όμως μου άρεσε που η φιλία μας είχε δέσει, αποφεύγοντας πολλά πικρά πράγματα, μοιράζοντας σιωπές που μας ομολογούσαν πως δεν χρειάζεται πάντα να μοιράζεσαι με λέξεις τα όσα σε δένουν με έναν άνθρωπο.

Λίγο καιρό πριν τα αποτελέσματα, βγήκαμε να πιούμε μια σοκολάτα, όπως συνηθίζαμε πάντα να κάνουμε.
Εκείνη πιεσμένη από τη δουλειά της πολύ, εγώ να προσπαθώ να κάνω τον κλόουν να γελάσει, μέχρι που κάποιες κοπέλες από την παρέα, ξεκίνησαν το θέμα "Ερωτα".

Κι εκεί, ένοιωσα πως ό,τι κι αν είναι εκεί πάνω, άμα θέλει να παίξει μαζί σου, θα το κάνει σπάζοντας φοβερή πλάκα με την ηλιθιότητά σου.

Η Νίκη είχε γνωρίσει κάποιον, κάποτε, σχεδόν 10 χρόνια πριν, που τον ερωτεύτηκε παράφορα.
Όλα έδειχναν πως ήταν ο μεγάλος έρωτας της ζωής της που θα κατέληγε σε γάμο αφού λίγο καιρό μετά αρραβωνιάστηκε με τον αγαπημένο της που ήταν τρυφερός, καλός, γλυκός, ευγενικός αλλά... δεν έπαιρνε τη ζωή στα χέρια του.

Ξαφνικά κάποιον μου θύμισε, και χαμογέλασα λυπημένα, προσπαθώντας να ευχηθώ από μέσα μου να μην είχε πονέσει πολύ η Νίκη.
Ήταν τόσο γλυκιά κοπέλα που θα ήταν κρίμα κάποιος να είχε καταφέρει να πονέσει μια τέτοια ψυχή!

Μετά από λίγο καιρό ο αγαπημένος της αρρώστησε. Μπήκε στο χειρουργείο. Έκανε εγχείρηση.
Κι εκεί μου τελείωσε το οξυγόνο στα πνευμόνια μου.
Βούιζαν τα αυτιά μου και η φωνή μου ούρλιαζε ψιθυριστά πως ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ!
Είπε όσα τράβηξε, όσα συνέβησαν πριν, κατά τη διάρκεια και μετά το νοσοκομείο.

Κι όταν όλη η αντάρα πέρασε, αφού οι δικοί του δεν την ενέκριναν ούτως ή άλλως εκείνος βρήκε την ευκαιρία να διαλύσει τον αρραβώνα θεωρώντας πως η σχέση τους δεν θα μπορούσε να πάει άλλο.

-Αναστάσιο τον λένε, της είπα χωρίς καμμία ερώτηση.

Με κοίταξε στα μάτια, κι από εκεί και πέρα σιωπήσαμε για πάντα για αυτό το θέμα.

Αυτό που ένοιωθα ήταν ότι η διαίσθησή μου για τη Νίκη είχε βγει σωστή.
Ένοιωθα πολύ κοντά της κι είναι παράξενο για μένα που όλες οι γυναίκες, ακόμα και πανέμορφες γυναικάρες που δεν έχουν κανένα λόγο, με βλέπουν ανταγωνιστικά.
Τώρα είχα μάθει το λόγο που με τη Νίκη δεν είχε συμβεί κάτι τέτοιο.
Που νοιώσαμε ξαφνικά η μία αδελφή ψυχή της άλλης...

Από την άλλη, ένοιωθα ακόμα μια φορά βιασμένη. Που εκείνος δεν με προστάτεψε. Δεν μου είπε την αλήθεια. Δεν με προφύλαξε ενώ ήξερε.
Διακριτικά βγήκε από το πεδίο αφήνοντάς με να φάω τα μούτρα μου αντιμετωπίζοντας εκπλήξεις γιατί δεν είχε το θάρρος να μου μιλήσει.

Ξέρω ότι με θεωρούσε πολύ πιο δυνατή από εκείνον.
Η ανάγκη μου να δείχνω πως είμαι αδύναμη είχε να κάνει με τη δική του παρουσία.
Όσο έδειχνα αδύναμη, μπορούσα να του δίνω το χώρο να με φροντίζει. Έτσι πίστευα εγώ. Όχι όμως κι εκείνος.

Ανάμεσα σε δύο ανθρώπους που έχουν μοιραστεί πολλά, στις δύσκολες, κι εννοώ στις πραγματικά δύσκολες στιγμές δεν νομίζω ότι χωράνε χωρισμοί, εγωισμοί ή βαριά λόγια.
Με κάποιον που έχεις μοιραστεί τους φόβους σου, τις πιο κρυφές σου σκέψεις, όταν τον βλέπεις πως έχει ανάγκη ένα χέρι, του το προσφέρεις.

Αλλά.... έτσι ήμουν εγώ, όχι οι άλλοι.

Κι όταν απλά γύρισα να αναπολήσω το παρελθόν μας, είδα ότι πάντα μόνη ήμουν. Στα πολύ δύσκολα, εντελώς μόνη.

Ποτέ δεν έκανε άκρη τα όσα αρνητικά ίσως ένοιωθε να πει "Για χάρη του παλιού καλού καιρού...."

Κι εκεί νομίζω ότι φαίνεται η εκτίμηση, ο σεβασμός και η κατανόηση των ανθρώπων μεταξύ τους.
Κυρίως όμως, εκεί ακριβώς, στο άπλωμα του χεριού κάνοντας υπέρβαση στα όσα έχουν συμβεί, δείχνει τι πραγματικά έχεις μοιραστεί με κάποιον...