Μια νέα συνέχεια

Άρχισαν σιγά σιγά τα μηνύματα γεμάτα ενδιαφέρον. Όσο και αν απέφευγα να μιλήσουμε γιατί αισθανόμουν πως δεν είχα κάτι να πω τόσο έκανε έντονη την παρουσία του.
Για πρώτη φορά ενδιαφερόταν να μάθει τι γίνεται στο δικό μου περιβάλλον. Με τα παιδιά μου, τους γονείς μου, τον άντρα μου.

Κάποια στιγμή βρεθήκαμε στο ΜΣΝ. Η επιμονή του εξάλλου ήταν πάντα το δυνατό του σημείο και η δική μου αχίλλειος πτέρνα.

Οι προτάσεις ήταν γεμάτες αμηχανία και ατελείωτες σιωπές. Έβλεπα την δική του προσπάθεια να δικαιολογήσει ό,τι είχε κάνει όπως κι εκείνος έβλεπε την δική μου ουδετερότητα και γιαυτό έπαιρνε θάρρος και συνέχιζε.

Μιλήσαμε αρκετά εκείνη τη φορά. Ήταν η πρώτη μας φορά μετά από 5 μήνες. Προσπαθούσε να προλάβει το χαμένο καιρό, ενώ εγώ λυπόμουν για τις στιγμές που χάθηκε ο Έρωτας.
Η πόρτα εμπιστοσύνης που είχαμε πάντα ανοιχτή για τα προσωπικά μας ζητήματα , έδειχνε να μην έχει κλείσει. Παρόλα αυτά δεν μπορούσα να του πω τα προβλήματα που αντιμετώπιζα από τους δικούς μου και την προσπάθειά τους να μου δημιουργούν συνεχώς προβλήματα.

Δεν ξέρω αν ήταν υπερηφάνεια ή άμυνα. Αυτό που δεν ήθελα ποτέ ήταν να περάσει έστω για μια φορά από το μυαλό του ότι υποννοούσα "Κοίτα τι έκανα/έπαθα εγώ για σένα".

Ο Έρωτας δεν μετριέται με τα πράγματα που κάνεις για τον άλλον. Ο Έρωτας είναι έμπνευση. Εμπνέεσαι να δημιουργήσεις, να χαρίσεις, να χαριστείς. Να δώσεις... κι όταν λαμβάνεις δεν το συγκρίνεις. Δεν μειώνεται η αξία των δικών σου συναισθημάτων ακόμα κι αν ο άλλος δεν έχει τη διάθεση να ανταποκριθεί.

Τον Έρωτα δεν τον μετράς με το τι έδωσες και τι πήρες.
Στο παρελθόν είχα φύγει από τη ζωή του, απαρνήθηκα ακόμα και τον ίδιο τον Έρωτα γιατί πίστευα πως έτσι θα ήταν πιο ευτυχισμένος και ασφαλής.
Αυτό με μείωνε; Μείωνε την ένταση των συναισθημάτων μου; Δεν το πιστεύω....

Μιλήσαμε κι άλλες φορές. Ο χρόνος βοηθάει λένε κι εγώ άρχιζα να το πιστεύω.
Θεωρούσε ότι επειδή δεν έκανε έρωτα με τη Γωγώ, ήταν και αθώος.
Μα το δικό μου πρόβλημα δεν ήταν η Γωγώ ή η κάθε Γωγώ. Ήταν εκείνος.
Κι εκείνος ήταν πολύ εγωιστής για να το παραδεχτεί.

Πίστευα πως ποτέ κανένας άνθρωπος δεν είχε υπάρξει τόσο σταθερός στη ζωή του όπως εγώ.
Και πως αυτός θα ήταν ένας λόγος για να με εμπιστευθεί αλλά κυρίως να εμπιστευθεί τον εαυτό του και τα αισθήματα που έλεγε πως έχει για μένα.

Μια φορά μόνο τον ρώτησα "Γιατί;"...
Και η απάντησή του ήταν ο μύθος του σκορπιού με τον βάτραχο.