Οι εξηγήσεις

Σε εκείνη τη συνάντηση του εξήγησα πως μπορούσα να καταλάβω την ανάγκη του να φλερτάρει. Όπως και την ανάγκη του για επιβεβαίωση. Όσο τον γνώριζα, ήταν ένας πολύ ερωτικός άνθρωπος, πολύ τρυφερός που χρειαζόταν κάποια να του ξυπνήσει τον άντρα μέσα του. Οι συνθήκες και της οικογένειάς του και του περιβάλλοντός του γενικότερα τον ευνούχιζαν κάθε μέρα και από λίγο.
Καταστάσεις που πολλοί δεν θα ανέχονταν εκείνος τις στόλιζε με αισιοδοξία, τις κατάπινε με άνεση και προχωρούσε παρακάτω. Είχε χάσει κομμάτια από το εγώ του και τα έψαχνε σκόρπια σε όποια μπορούσε να του προσφέρει για λίγο αυτό που είχε εκείνη την ώρα περισσότερο ανάγκη.

Συμβάντα που άλλοι θα προφύλασσαν τον εαυτό τους, θα όρθωναν τον εγωισμό τους και θα έδιναν γροθιά στο μαχαίρι για να περισώσουν τουλάχιστον την αξιοπρέπειά τους, εκείνος τα έκανε να μοιάζουν ασήμαντα, και τα προσπέρναγε.....αδιαφορώντας αν τον σιγότρωγαν μυστικά....

Άλλοι.....πιο δυνατοί όμως....όχι αυτός.

"-Και τώρα τι θέλεις ;
-Να είμαστε πάλι μαζί....
-Γιατί;
.............Σιωπή........

-Πως θα μπορούσα να είμαι ξανά μαζί σου...; Δεν σε εμπιστεύομαι πια. Είπες τόσα ψέμματα, έκανες τόσα πράγματα..... Ό,τι όμορφο είχαμε, ό,τι σημαντικό και ιδιαίτερο δεν ήταν παρά μια ιστορία που εσύ μπόρεσες και ξέγραψες με τόση ευκολία...

......Σιωπή........

-Κι ενώ ήρθαμε εδώ, να μου εξηγήσεις, να με πείσεις πως αξίζει τον κόπο να ρισκάρω ακόμα μια φορά μαζί σου, εσύ σιωπάς..

-Εντάξει......είμαι μαλάκας, το παραδέχομαι...."

Ήθελα να τον πάρω αγκαλιά.....να του πω πως όλα θα πάνε καλά....πως δεν ήθελα να θυσιάσει τον εγωισμό του, πως δεν ήμουν εκεί ούτε να τον τιμωρήσω ούτε να τον πονέσω...
Πως ήμουν εκεί γιατί πίστευα ακόμα σε εκείνον, γιατί ήθελα να ξέρει πως ό,τι κι αν ήταν, ό,τι κι αν είχε κάνει, θα ήμουν πάντα ένας από τους ανθρώπους που θα έμενα δίπλα του ό,τι κι αν μάθαινα για εκείνον.

Μα εκείνος σιωπούσε κι αυτό μου έλεγε το εντελώς αντίθετο από εκείνον.
Ναι μεν επέμενε πως δεν θα με ξαναπλήγωνε για τίποτα, πως ήταν πια σίγουρος για τα αισθήματα και των δύο μας, πως άξιζε να ρισκάρει για αυτόν τον Έρωτα, πως ήθελε να είμαστε μαζί, πως το να με βγάλει από τη ζωή του δεν είχε κανένα νόημα αφού πάντα, θα είχαμε έναν ξεχωριστό δεσμό ακόμα κι αν δεν ανταλλάσσαμε ξανά ούτε λέξη..... μα όλα αυτά ήταν σε εμαιλς.
Ποτέ δεν ένοιωσε την μετάνοια, το ρίσκο, την ντροπή που αισθάνεται κάποιος όταν ζητά συγνώμη από κάποιον που διέλυσε. Είχε πάντα ασπίδα του ένα κινητό ή μια οθόνη.
Ποτέ δεν είδε την ανθρώπινη ανάγκη του άλλου να του πει "Με πόνεσες...." και να καταλάβει πως μια ματιά, μια αγκαλιά, ένα χάδι μπορεί να σβήσει πολύ πόνο...

Κι εγώ στεκόμουν εκεί, κοκκαλωμένη από το κρύο και από το φόβο....
Γιατί φοβόμουν πολύ.. Φοβόμουν πως αν κάνω ένα βήμα μπροστά θα χάσω τα λογικά μου τούτη τη φορά.

Δεν μπορούσα να πολεμήσω ούτε άλλα ξενύχτια ούτε άλλα παράπονα.
Ήξερα πως τούτη τη φορά δεν θα μπορούσε τίποτα να με βγάλει από την άβυσσο που θα έπεφτα. Γιατί οι τόσες φορές που με είχε ρίξει στο παρελθόν κι ερχόταν να με βγάλει μου είχαν δείξει και τα όριά μου.
Αυτή τη φορά ούτε ο ψυχίατρος θα βοηθούσε, ούτε τα χάπια, ούτε τα ηρεμιστικά.... Δεν θα βοηθούσαν οι φίλοι, δεν θα είχα κανέναν..... δεν θα είχα ούτε εμένα.

Γιατί ήμουν σίγουρη ότι και το βήμα θα έκανα......και την άβυσσο θα ξαναέβλεπα αργά ή γρήγορα.....

Ήρθε λίγο αργότερα από ό,τι την περίμενα.....

Εκείνο το βράδυ είχε πανσέληνο....
Δεν έδωσα καμμία απάντηση....
Φεύγοντας, με πήρε αγκαλιά και με φίλησε....
Κι είναι αυτό το φιλί που μου θυμίζει το πρώτο μας φιλί....

Και τα δύο φυλαγμένα μέσα στο ψέμα......