Δίλημμα

Έτσι έμενε η απόφαση σε μένα. Την οποία τότε, αρνήθηκα να πάρω.
Φοβόμουν πως θα διακινδύνευα την τόσο εύθραυστη ισορροπία που είχα αποκτήσει και τη φύλαγα ως κόρη οφθαλμού.
Ένοιωθα κουρασμένη φοβερά, όχι μόνο σωματικά αλλά και ψυχικά. Δεν άφηνα τους άλλους πια να με σπρώχνουν στη γραμμή του πυρός γιατί εκείνοι πίστευαν πως είμαι πιο δυνατή και είχα περισσότερο κουράγιο να πάρω αποφάσεις και γιαυτούς.

Δεν ξέρω αν με αυτή του την απάντηση ήθελε να χαρώ.
Δεν ξέρω καν αν του έφτανε ακόμα και του ίδιου για να δικαιολογήσει τον εαυτό του.

Ήξερα όμως πως εθελοντικά δεν θα έβαζα ξανά τον εαυτό μου στον κίνδυνο να βρεθώ κοντά του.
Γιατί μέχρι τότε πίστευα πως κάθε φορά, όταν βρίσκαμε μια χρυσή τομή μέσα στο μπάχαλο της επικοινωνίας μας, θα κρατούσε γιατί είχε ποτιστεί με πολύ προσπάθεια. Από μέρους μου.
Και κάθε φορά που χαλάρωνα, ηρεμούσα κι έπαυα να αναρωτιέμαι, ακριβώς την ίδια στιγμή τραβούσε το χαλί κάτω από τα πόδια μου κι απολάμβανε τον χορό μου.

Είχα ακούσει τα πάντα μέχρι τότε: Πως ήμουν απλά ένα πάθος, πως αναρωτιόταν μήπως ο σαρκικός πόθος τον κρατούσε μαζί μου, πως είχε αμφιβολίες για τα αισθήματά του, πως δεν ήταν σίγουρος αν έκανε το σωστό, πως ήταν σίγουρος πως δεν με αγαπούσε, πως με διέγραφε, πως , όταν ήταν σίγουρος πια για τον έρωτά του στο πρόσωπό μου, η αγάπη δεν είχε καμία σημασία και καμία δύναμη να κρατήσει δύο ανθρώπους μαζί.

Όλα αυτά σε ανύποπτες για μένα στιγμές. Όταν πίστευα κάθε φορά μετά από απουσίες και σιωπές πως "Αυτή τη φορά θα είναι καλύτερα." "Αυτή τη φορά θα τα καταφέρουμε.."

Για να χρησιμοποιήσεις όμως πληθυντικό, θα πρέπει να το θέλει και ο άλλος.
Κι εκείνος δυστυχώς δεν ήξερε.

Μιλούσαμε αραιά και που στο ΜΣΝ, όταν είχα χρόνο ή διάθεση να μπαίνω.
Δεν στηνόμουν πια με τις ώρες περιμένοντας ένα μήνυμά του.
Δεν ήθελα.
Εκεί έξω προσπαθούσα να φτιάξω τη ζωή μου που την είχα στείλει στο διάολο, και ο χωρισμός μας μου είχε μάθει πως ποτέ δεν θα ήταν εκεί στα δύσκολα για μένα. Ήμουνα μόνη.

Όσες φορές κι αν του δόθηκε η ευκαιρία να είναι ανθρώπινα δίπλα μου, για μια κουβέντα, ένα χάδι, όσες φορές κι αν ανθρώπινα μπορούσε απλά λίγο να με "σπρώξει" να μη βουλιάξω κάτω από τα προβλήματα, εκείνος είχε επιλέξει τη σιωπή ή τη φυγή.

Όταν μιλούσαμε τα θέματά μας ή μάλλον τα θέματά του ήταν ανώδυνα. Έξω από εμάς.
Περί δουλειάς, οικογένειας, θέματα χαλαρά.
Έβλεπα την προσπάθειά του να με διασκεδάσει, και δήλωνε πως αν του έδινα ακόμα μια ευκαιρία... "Θα δεις... Αυτή τη φορά θα είναι αλλιώς".

Μα δεν ήξερε πως εγώ δεν ήθελα να είναι "αλλιώς" .

Είχα ανάγκη να μην ξανασπάσει η καρδιά μου. Είχα ανάγκη από αλήθειες.
Κι εκείνος υποσχόταν πως "Για τίποτα στον κόσμο δεν θα σε ξαναπλήγωνα....."