Παρασκευή, Ιουνίου 23, 2006

Ποτάμι....

Τα όσα ήρθαν μετά μόνο με χείμαρρο ή ορμητικό ποτάμι μπορούν να παρομοιαστούν.
Κάθε στιγμή, κάθε λεπτό, μέρα ή νύχτα έκανε αισθητή την παρουσία του.
Δεν υπήρχαν πια Σαββατοκύριακα παύσεων, ούτε ώρες που ήταν απαγορευμένες. Δεν υπήρχε ούτε η απαγόρευση επικοινωνίας μαζί του. Η σιωπηλή εκείνη απαγόρευση που απλά στεκόταν ανάμεσά μας χωρίς να την έχει ξεστομίσει κανείς.
Μπορούσα να τον πάρω είπε, αν ήθελα κάτι. Αν χρειαζόμουν οτιδήποτε. Αν δεν μπορούσε να μιλήσει θα έλεγε κάτι άσχετο και με την πρώτη ευκαιρία θα με έπαιρνε εκείνος.
Διψούσε να μάθει πως ήταν το νέο μου σπίτι. Ήθελε να ξέρει, να μπορεί να με φαντάζεται να κινούμαι, ένοιωθε πως υπήρχαν νέα πράγματα που δεν είχε την ευκαιρία να μοιραστεί μαζί μου.

Μπορούσε μόνο να δει ελάχιστα πράγματα φεύγοντας από το μαγαζί και κατηφορίζοντας το δρόμο για να πάει σπίτι του. Ήθελε να του βγάλω φωτογραφίες, να δει τις λεπτομέρειες, να δει πως ήταν τα δωμάτια, πως το είχα φτιάξει.

Ήθελε να του πω τι έκανα τον καιρό που ήμασταν χώρια. Ήθελε κάθε βράδυ να μιλάμε στο ΜΣΝ, αδιαφορώντας πόσες ώρες πέρναγαν με χαζές, ρομαντικές κουβέντες, ενώ έπρεπε να ξεκουράζεται για να πάει το επόμενο πρωί για δουλειά.

Αν δεν έμπαινα, έστελνε μηνύματα στο κινητό, με περίμεναν εμαιλς, κρυβόταν στα δωμάτια του σπιτιού του για να κάνει αναπάντητες, περνούσε ξανά και ξανά κάτω από το σπίτι μου μόνο για να με προλάβει κάποια στιγμή στο μπαλκόνι..

Δεν υπήρχαν πια μέρες τσεκαρισμένες στο ημερολόγιο....γιορτές για να υπενθυμίζουν πότε μιλήσαμε στο τηλέφωνο.
Κάθε μεσημέρι, μου έστελνε μήνυμα πως φεύγει από το μαγαζί, να βγαίνω στο μπαλκόνι, κι όταν με έβλεπε, έπαιρνε τηλέφωνο. Πολλές φορές λίγο πριν φτάσει στο σπίτι έκανε κύκλους γιατί απλά δεν ήθελε να το κλείσει ή γιατί δεν ήθελα να τον αποχωριστώ..

Η παρουσία του ήταν ασφυκτική. Επίμονη.
Οτιδήποτε έκανε είχε τη λεζάντα "Προσπαθώ... κάνε κάτι κι εσύ...."

Εγώ όμως δεν ήξερα τι να κάνω. Στεκόμουν μουδιασμένη να βλέπω να κάνει τόσα πράγματα για εμένα, με έναν φόβο κρυμένο στο πίσω μέρος του μυαλού μου.
Χαιρόμουν από τη μία μα από την άλλη λυπόμουν γιατί ένα κομμάτι του εαυτού μου το φύλαγα για μένα.
Με ενοχλούσε η ιδέα να "εισβάλλει" στο σπίτι μου, να μάθει τις αγαπημένες μου μεριές. Δεν ήθελα να ξέρει. Ό,τι είχα στήσει μέχρι τότε, ήταν μια ζωή χωρίς εκείνον, μια ζωή όπου το κάθε της βήμα δεν κατέληγε στην αγκαλιά του.
Είχα μάθει να ξυπνάω το πρωί χωρίς να λαχταρώ ένα του μήνυμα, και να κοιμάμαι το βράδυ χωρίς να ρωτάω "Μ'αγάπησε ποτέ;"

Κι ενώ όλα όσα έκανε, κάποτε θα με έκαναν ευτυχισμένη, τρελλή από χαρά, θα μου έδιωχναν και τις τελευταίες μου αμφιβολίες, εγώ αγκάλιαζα την ψυχή μου για να την προστατέψω... Υποσυνείδητα...

Κι εκείνος το ένοιωθε. Δεν ήμουν εκεί. Έκρυβα πράγματα, συναισθήματα, σκέψεις. Προστατευόμουν προσπαθώντας να μην τον προσβάλλω.....
Και συνέχιζε να παλεύει....
Και συνέχιζα να προκαλώ τον εαυτό μου..... "Υπέκυψε.....αντέχεις να σβήσει ξανά η γη κάτω από τα πόδια σου;"
Και η απάντηση για μήνες ήταν "Όχι..."
Εγώ η ηλίθια ρομαντική.....
Εγώ που τα είχα διαλύσει όλα στη ζωή μου χωρίς να το σκεφτώ δεύτερη φορά, τώρα που δεν είχα τίποτα να χάσω, φοβόμουν....

Ήταν η πρώτη φορά που σκέφτηκα πως στο ποτάμι δεν δροσίζεσαι μόνο.
Μπορείς και να πνιγείς.

Και πως όταν γιατρεύεις το πληγωμένο φτερό του αετού, γίνεσαι υπεύθυνος και για τα νύχια του μετά.
Και πολλές φορές τα γεύεσαι και πρώτος.

4 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

διαβασα ολη την ιστορια σας...

ευχομαι ειλικρινα να ειναι καλυτερα τα πραγματα τωρα και οσο περνα ο καιρος να συμβαινουν πραγματα που πραγματικα επιθυμεις....


να προσεχεις τον εαυτο σου και να τον αγαπας πολυυυυ ........

εχεις τα παιδακια σου και αυτο ειναι σημαντικο....

να εχεις μια ομορφη μερα....

Little A είπε...

Χτες την ανακάλυψα αυτή τη σελίδα κ μέχρι σήμερα διάβασα όλα όσα έχεις γράψει.

Τυφλωμένοι από έρωτα κ από πάθος, πολλές φορές δεν βλέπουμε πιο μακριά απ' τη μύτη μας......έρχεται όμως κάποια στιγμή που αναπόφευκτα πρέπει να κοιτάξουμε το καλύτερο για τον εαυτό μας κ για κάποιους άλλους που μας έχουν ανάγκη: τα παιδιά μας.
Ίσως τελικά να είναι το δυσκολότερο πράγμα στον κόσμο να πάρουμε αποφάσεις που ξέρουμε πως στο τέλος καλό θα μας κάνουν αλλά στην προκειμένη στιγμή θα μας κάνουν να πονέσουμε.

Εύχομαι ο γκρίζος ουρανός να ανοίξει σιγά σιγά σε φωτεινό γαλάζιο!

Mari-R1 είπε...

ναταλία μου δεν έχω χάσει επεισόδιο από την ιστορία σου και όλο λέω εδώ τελειώνει μα όλο συνεχίζει..κανονικό σήριαλ δηλαδή:P Μ αρέσει πολύ ο τρόπος που γράφεις, αισθάνεσαι, σκέφτεσαι..

Gwgw είπε...

Να πω και εγώ με την σειρά μου ότι έχω διαβάσει σχεδόν όλη την ιστορία. Και γι'αυτό το συγκεκριμένο κομμάτι έχω να πω ότι μέχρι την μέση αναρωτιόμουν "μα γιατί να μην χαίρεται αφού και αυτή τον θέλει εξίσου"...παρολαυτά όταν έφτασα στο τέλος ένιωθα σαν να σε καταλαβαίνω απόλυτα. Τι να πω; Με κάνεις να νιώθω στο περίπου όπως εσύ...προφανώς φταίει ο τρόπος που γράφεις που είναι υπέροχος...