Η Βροχή

Στο δρόμο για τη δουλειά, σε είδα να έρχεσαι από μακριά...
Ξένοι μέσα στην ίδια πόλη, με αντίθετη κατεύθυνση..
Όπως πάντα...σε αντίθετη κατεύθυνση.

Και στο φανάρι, άρχισε να ψιχαλίζει.
Και ξέρω πως με σκεφτόσουν. Το ένοιωθα.
Γιαυτό αγαπώ τη βροχή μάλλον.
Γιατί κάθε φορά θα μου θυμίζει εσένα.
Και κάθε φορά που θα προσπαθείς να με ξεχάσεις θα υπάρχει η βροχή να με θυμίζει.

Να θυμίζει και στους δύο μας, πως για μια στιγμή συναντηθήκαμε, έστω για λίγο.

Τη δική μου πορεία, τη σταμάτησε ένα παρμπρίζ αυτοκινήτου.
Έτσι αυτοκτόνησα......

"Κατεβαίνοντας εκείνη τη σκοτεινή σκάλα έλεγα "φεύγω!", μ'ανακούφιση. Είναι πάνω από χρόνος τώρα που έχω να σε δω κι όλο με τρόμο ανακαλύπτω πως δεν φεύγω. Σα σκάλα κυλιόμενη με αντίθετη προς το βηματισμό μου φορά ήταν εκείνη. Απίθανη σκάλα που δεν κατεβαίνει. Φεύγω, φεύγω κι όλο μένω στο ίδιο μέρος. Σ'εσένα. Είναι φορές που τον άλλο τον βρίσκουμε φεύγοντας μακριά του και σε μένα φαίνεται μου έλαχε αυτή η κατάρα και βασανίζομαι. Αναρωτιέμαι αν αυτό συμβαίνει και σε σένα κι είμαι σίγουρος πως όχι.

Εσύ στ'αλήθεια έφυγες φεύγοντας. "
Μάρω Βαμβουνάκη


ΥΣ. Ευχαριστώ το Λύσιππο για τη φώτο.