Παρά την όμορφη συμπεριφορά του μετά από ό,τι συνέβει η αίσθηση που είχα ότι κάτι πάει στραβά, κάτι μου κρύβει, δεν έφυγε.
Την κουβαλούσα για μήνες...
Η πιο γλυκιά του κίνηση ήταν στα γενέθλιά μου...
Βγαίνοντας από το σπίτι για να πάω για ψώνια, τον είδα ντροπαλό, μαζεμένο να παλεύει να κάνει το πρώτο βήμα, έξω από το γραμματοκιβώτιό μου.
Τελικά παρέδωσε στα χέρια μου ένα φάκελο...
Ένα φάκελλο από χαρτί, πιασμένος με συρραπτικό που φαινόταν ότι τελείωσε γρήγορα κι είχε μέσα ένα ταλαιπωρημένο τριανταφυλλάκι κομμένο μάλλον από το προηγούμενο βράδυ και φυλακισμένο κάπου για να μην βρεθεί από κανέναν.
Η εικόνα του να κλέβει βράδυ από τον δικό του κήπο ένα τριαντάφυλλο, και να το κρύβει για να μου το χαρίσει ήταν και αυτή που μου χάριζε χαμόγελα για πολύ καιρό μετά...
Το πιο ακριβό μου δώρο....
Το μοναδικό του δώρο σε μένα......
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου