Το γονάτισμα.

Υπήρξα πάντα πολύ ρομαντική.
Κάτι ανάμεσα σε Άρλεκιν και ρομάντζα άλλων εποχών.
Το να πρέπει να συνεχίσω να ζω χωρίς να έχω κάπου να ανήκω ήταν το πιο δύσκολο για μένα.
Το ότι ρισκάρισα κι έχασα, ήταν λογικό για μένα. Και αποδεκτό.
Μου έμενε τώρα από το γονάτισμα να σηκωθώ στα πόδια μου ξανά, να ισιώσω το κορμί μου και να κάνω το πρώτο βήμα.

Δεν ήθελα όμως.
Κι αυτό έκανε την όποια προσπάθεια τραγική.
Υπήρξε χρόνος που αντί για αίμα είχα αλκοόλ στο σώμα μου. Τόσο που όταν ανάσαινα δεν άντεχα την αναπνοή μου. Είχα σκεπάσει τους καθρέφτες σε όλο το σπίτι.

Φοβόμουν να είμαι νηφάλια.
Είχα περάσει μια κατάθλιψη, ήξερα πως θα ήμουν, δεν ήθελα να ξαναγυρίσω εκεί. Η άβυσσος ήταν τόσο μαύρη που με κατάπινε ολόκληρη χανώντας κι εγώ η ίδια τον εαυτό μου.

Αυτή τη φορά δεν κρύφτηκα πουθενά. Είχα σπρώξει από το μυαλό μου ό,τι είχε συμβεί, είχα κλειδώσει το αίσθημα του εξευτελισμού στο πιο βαθύ μπουντρούμι και υπήρχα. Δεν ζούσα. Απλά υπήρχα.
Έπαψα ξανά να ακούω μουσική. Ό,τι κι αν συνέβαινε στη ζωή μου, αποφάσεις που έπρεπε να παρθούν, καθόμουν και κοιτούσα όλους τους άλλους να κάνουν φασαρία, κι εγώ απουσίαζα.

Δεν είχα μυαλό να συγκεντρωθώ πουθενά.
Κάποιος που εμπιστεύθηκα μα κυρίως κάποιος που ερωτεύθηκα τόσο δυνατά, δεν με είχε βρει ΜΙΑ στιγμή άξια να αγαπηθώ.
Παρόλο που πίστευα πως δεν μπορούσα να περιμένω να με αγαπήσει κάποιος ξένος αφού και η ίδια η μάνα που με γέννησε δεν κατάφερε να με αγαπήσει, υπήρξαν φορές που όταν μου το έλεγε το πίστευα πολύ δυνατά ότι το ένοιωθε.

Έπαψα να κοιμάμαι κι έγινα ίσκιος στα σοκάκια της πόλης.
Δεν ξαναπλησίασα τη θάλασσα για πολύ καιρό, μια από τις μεγαλύτερες αδυναμίες μου...

Με είχα μηδενίσει σε όλα. Υπήρχε μόνο το σώμα μου στον κόσμο που με έβλεπε.
"Ένας άνθρωπος με βλέμμα τρελλού..." μου είπε ο κολλητός μου, ο Βασίλης.
"Μου θυμίζεις την εποχή που ήμουν τίγκα στην άσπρη, έτοιμος να βουτήξω και σε πετρέλαιο για να γλιτώσω...."

Κοιτάζοντας πίσω, βλέπω ανθρώπους που με αγάπησαν πολύ. Γιατί όποιος κι αν με πλησίαζε τότε, γινόμουν αγρίμι και του χυμούσα. Τον πλήγωνα, τον σημάδευα, τον έδιωχνα με όσους τρόπους κι αν ήξερα.
Κι όμως..... Υπήρξαν άνθρωποι που βασανίστηκαν σιωπηλά δίπλα μου, μένοντας αγέρωχοι στην όποια επίθεσή μου.

Βλέπω τον εαυτό μου να προσπαθεί να δραπετεύει από μένα την ίδια. Να ντρέπεται για όσα ένοιωσε και τόλμησε να ομολογήσει.
Ήμουν ένας άνθρωπος που είχε μάθει να γυρίζει όλο του τον κόσμο γύρω από την παρουσία του Αναστάσιου, η διάθεσή μου να εξαρτάται από τη δική του διάθεση, η φοβερή προσπάθεια να εναρμονίσω τη ζωή μου με τη δική του, να ανέχομαι τον κυκλοθυμισμό που με ισοπέδωνε σαν άνθρωπο, να προσπαθώ να ξεπεράσω τις φορές που τα διέγραφε όλα με μια απαλή, αποφασιστική κίνηση κι εγώ απλά επειδή ακριβώς τον αγαπούσα να οφείλω να μπορώ να σεβαστώ την απόφασή του και να συνεχίζω....

Μεταφέρθηκα 3 φορές στο νοσοκομείο με νεύρωση ξανά.
Και τις 3 βγήκα το ίδιο βράδυ, υπογράφοντας και πηγαίνοντας στο πρώτο μπαρ που βρήκα.
Σηκωνόμουν το πρωί και σιχαινόμουν αυτό ακριβώς που η ίδια είχα καταντήσει: Έναν δυστυχισμένο άνθρωπο.

Νομίζω πως τιμωρούσα τον εαυτό μου. Τον είχα ρίξει ζωντανό σε ένα κελί φυλακής που να μην τον βλέπει ο ήλιος.
Τον τιμωρούσα γιατί πίστεψε πως ήμουν μια όμορφη γυναίκα όταν εκείνος με κοίταζε και δεν έβλεπε τα σημάδια στο κορμί μου. Τον τιμωρούσα που ένοιωθα ευτυχισμένη όταν με αντίκρυζε και άστραφτε η ματιά του σαν να βρισκόταν μπροστά στο ομορφότερο άγαλμα που υπήρχε.
Τις φορές που κοίταζα τα μάτια του και μου ψιθύριζε πόσο όμορφη με έβρισκε, πόσο πολύ με αγαπούσε και πόσο πολύ του έλειπα.

Που πίστευα πως είχα δικαίωμα να ελπίζω σε μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή μου και σε ένα μικρό θαύμα.

Και δυστυχώς ήμουν πολύ αυστηρή στην τιμωρία μου.

Με μίσησα.