Μίσησα....

...τις φορές που του είχα δοθεί, ψελλίζοντας λόγια που τα πίστευε η ψυχή μου κι όχι μόνο το μυαλό μου.
Με καταδίκαζα κάθε μέρα, κάθε βράδυ, που ηρεμούσε το σπίτι κι εγώ έβγαινα να πιω.
Ένοχη για τις φορές που στα χέρια του κατάφερνα να γίνομαι φωτιά, Κόλαση και Παράδεισος, ένα κορμί που γεννιόταν και έπαυε να υπάρχει κάτω από το άγγιγμά του.
Για τις φορές που δινόμουν τόσο απόλυτα σε εκείνον, που έψαχνα τον εαυτό μου για μέρες.
Κάθε φορά που κάναμε έρωτα, άδειαζα τελείως τον εαυτό μου στα χέρια του επάνω. Κάθε φορά πίστευα πως ό,τι του έδινα ήταν εμένα, την ψυχή μου, τη δύναμή μου, την ασπίδα μου. Ένα όπλο να περνάει από τις δύσκολες στιγμές και να βγαίνει αλώβητος και δυνατός, όπως τον θαύμαζα πάντα.

Μίσησα τις φορές που η καρδιά μου ό,τι κι αν μου έκανε, τα έβρισκε όλα υπέροχα, μα σαν τα εξετάζεις με τη Λογική όλα είναι παράλογα.
Μίσησα τις φορές που η καρδιά μου βρήκε χίλιες δύο δικαιολογίες για όλα όσα μπροστά στα μάτια μου σωριάστηκαν ψελλίζοντάς μου τις αλήθειες που αρνιόμουν να δω.

Άρχισα να κοιμάμαι αρκετούς μήνες μετά για λίγες ώρες, ξυπνώντας και ουρλιάζοντας μέσα στη νύχτα.

Κι εκεί, υπήρχε ο Λευτέρης, που ερχόταν από το διπλανό δωμάτιο, με έπαιρνε αγκαλιά και μου χάιδευε τα μαλλιά.
Κάποιες ανύποπτες στιγμές, σκεφτόμουν πως δεν πρέπει να είμαι τόσο σκάρτη για να αξίζω μια τέτοια ψυχή δίπλα μου.
Κι έπειτα μετάνοιωνα που είχα σκεφτεί κάτι καλό για εμένα και με τιμωρούσα ξανά.

Δεν θα έβγαινα ποτέ από τη μιζέρια μου.
Αν δεν συνέβαινε κάτι τραγικό με την κόρη μου. Κάτι που μου έριξε τόσο δυνατή σφαλιάρα που ήθελα δεν ήθελα, έπρεπε να πάρω αποφάσεις, να τρέξω, να ρωτήσω, να μάθω. Έπρεπε να αναλάβω πρωτοβουλίες, γιατί για το μόνο που δεν θα άντεχα ποτέ να κατηγορηθώ είναι για τις λανθασμένες αποφάσεις που θα άφηνα να πάρει άλλος σε σχέση με τα παιδιά μου.

Η αυτοεκτίμησή μου όμως παρέμενε στον πάτο.
Είχαν περάσει μήνες από την τελευταία φορά που είχαμε βρεθεί με τον Αναστάσιο και οι δύο σε ένα κρεβάτι επάνω, μα το σώμα μου ήταν σε χειμερία νάρκη. Χα! Πολύ ευγενικό αυτό. Για να ακριβολογήσω, νεκρό θα έλεγα.

Κάποια γιορτή στην Αθήνα, λίγο ποτό, όμορφη συντροφιά, κάποιος με πήγε στη θάλασσα ξανά... και μετά σε ένα ξενοδοχείο.
Έφυγα σχεδόν σε κατάσταση υστερίας. Μου ήταν αδιανόητο να με αγγίξει κάποιος άλλος.
Ποιος θα μπορούσε να αντέχει να αγγίξει μια τόσο άσχημη γυναίκα;
Ποιος εκτός από κάποιον που επιθυμούσε παρέα μιας βραδιάς... μα που με αυτή την ανάγκη του με τοποθετούσε αυτό που ήμουν κι αυτό που προσπαθούσα να ξεφύγω: Ένα αντικείμενο πόθου για λίγες ώρες.
Πως θα μπορούσε το κορμί μου να δεχθεί ένα άγγιγμα από κάποιον που μου ήταν άγνωστος, που δεν ένοιωθα τίποτα για εκείνον;
Πως θα βάσταζα να ξαπλώσω σε ένα κορμί που μου ήταν ξένο εντελώς, που δεν χτύπαγε η καρδιά του για μένα;

Ανάγκασα τον εαυτό μου να το επαναλάβει αρκετές φορές. Δυστυχώς όμως ποτέ δεν ήταν η κατάλληλη φορά... Καμμία φορά δεν τα κατάφερα.
Κάθε φορά ήταν και χειρότερη.
Εγώ, που ο έρωτας ήταν το πιο όμορφο κομμάτι της ζωής μου, που ανάσαινα για αυτόν, που ζούσα για αυτόν, έμοιαζε να με αποφεύγει σαν κατάρα.
Δεν ήμουν έτοιμη. Άρχισα να αυτοσαρκάζομαι ως ανέραστη, κάτι που δεν ήταν ψέμματα. Κι έμεινα μακριά.... Από ό,τι θα μπορούσε να με ξυπνήσει από το λήθαργο. Από άντρες που νοιάστηκαν για μένα, από άλλους που με ερωτεύτηκαν παράφορα, από κάποιους που απλά άπλωσαν το χέρι τους να με βοηθήσουν.
Κι έμεινα μακριά κι από τον Έρωτα. Όπως ο Διάολος από το λιβάνι.

Είχα πάρει απόφαση πως αν δεν ήταν κάτι δυνατό για το μυαλό μου, την ψυχή μου και το σώμα μου, θα προτιμούσα να μην ήταν καθόλου.