Η Ρομαντική.....

......πίστευε πως ο Αναστάσιος ήταν αυτό που πολλοί λίγοι άνθρωποι καταφέρνουν να βρουν στη ζωή τους.
Μπήκε μαζί του σε ένα λάθος, τόσο μεγάλος που δεν διέκρινε σύνορα, ηθικούς νόμους, περιθώρια, αντοχές.

Ήταν μια σχέση που μπορούσε να βασιστεί σε αυτή, που μπορούσε να μοιραστεί μαζί του τα πάντα, ήταν ο άνθρωπος που θα την συμβούλευε, εκείνος που ήταν πολύ δυνατός όταν εκείνη λύγιζε και κατάφερνε πάντα να της δώσει την ισορροπία της.
Ήταν ακριβώς εκείνη η σχέση που ξεκίνησε όταν αρχίζεις άφοβα να ομολογείς τα πιο απαγορευμένα σου όνειρα, τις πιο πρόστυχες επιθυμίες σου, τις πιο ακατάλληλες ορέξεις σου, τις πιο φοβερές αδυναμίες σου και τα τραγικά σου ελαττώματα.
Και ξεκίνησε επειδή ακριβώς δεν τα φοβήθηκε.

Η Ρομαντική ήταν αυτή που έβρισκε πάντα χρόνο, γιατί εκείνος ήταν η προτεραιότητά της, ήταν ο πιο σημαντικός από τους σημαντικούς, ήταν αυτή που έψαχνε τρόπους να τον κάνει να γελάσει, να βρει λύσεις στα όσα άλυτα είχε αφήσει στη ζωή του και τον βάραιναν.
Αυτή που είχε κολλήσει ένα τηλέφωνο στο κορμί της επάνω, περιμένοντας ένα του σημάδι μόνο, για να φτιάξει ή να χαλάσει η μέρα της.

"Καλημέρα μωρό μου" σήμαινε πως ο Παράδεισος δεν είναι γη της Φαντασίας μας, μα ο κόσμος που βρίσκεται γύρω από εκείνον.

"Καλημέρα, είσαι καλά;" σήμαινε πως η δική του κακή διάθεση γινόταν αυτομάτως και δική μου αφού η απόσταση, η θέση και η σχέση μας δεν μου επέτρεπε παρά να είμαι στην αναμονή χωρίς να μπορώ να κάνω τίποτα ούτε για εκείνον ούτε για μένα.
Σήμαινε πως δεν θα με έπαιρνε τηλέφωνο μετά τη δουλειά γιατί ήταν κακόκεφος, γιατί βαριόταν, γιατί δεν ήθελε να μου μιλήσει κι απλά το μήνυμα ήταν μια επιβεβαίωση για εκείνον πως εγώ, θα είμαι εκεί. Έτσι απλά. Για να ξέρει πως είμαι ακόμα εκεί.

Η Ρομαντική ήταν αυτή που σκεφτόταν πως αυτό που υπήρχε δεν το είχε σχεδόν κανένας άλλος.
Ήταν το συναίσθημα που περιγράφουν τα ερωτικά ποιήματα των μεγάλων τεράτων της ποίησης.
Ήταν η κατάσταση που είχαν ζήσει μέχρι και μεγάλα πρόσωπα της Ιστορίας.
Ήταν αυτό το δυνατό χτύπημα της καρδιάς που μπορούσε να σε κάνει να μεγαλουργήσεις, που ήταν τόσο ξεχωριστό όσο ένα πολύτιμο κόσμημα.

Η Ρομαντική ήταν μια γυναίκα που δεν της είχαν πει ποτέ παραμύθια για να μάθει να τα ξεχωρίζει στην αληθινή της ζωή.

Ένα βήμα την κάθε φορά....

Αυτό τελικά είναι η ζωή μετά από μια μεγάλη θύελλα:

Να νομίζεις πως εσύ δεν ζεις, ούτε υπάρχεις, να στέκεσαι παράμερα και να βλέπεις να περνούν οι μέρες σου σαν ταινία παλιά που απλά κοιτάς για να απασχολείς τα λεπτά που περνούν, να αφήνεις τους άλλους να παίρνουν τις αποφάσεις που αφορούν εσένα, να γλιτώνεις τον κόπο μα και την αγωνία για το αποτέλεσμα, να μην ψάχνεις να βρεις το δικαίωμα να κατηγορήσεις κανέναν αν κάτι πήγε στραβά.

Και περνούν τελικά όσα νομίζεις πως δεν έχουν πια καμμία σημασία μέχρι που κάποια στιγμή σηκώνεις το χέρι και βάζεις μια μικρή πινελιά στη μέρα σου. Χωρίς λόγο, έτσι για να σπάσεις τη μονοτονία. Ή γιατί ένοιωσες κάποια στιγμή πως έχεις ανάγκη να κάνεις κάτι για να πας κόντρα στο ήρεμο νερό που τρέχει και που οι άλλοι ξετρελλαίνονται να λένε ΖΩΗ!

Και μετά θες ξανά να αντιδράσεις, γιατί σκέφτεσαι πως έχεις γεννηθεί αντιδραστικό στοιχείο, και σιγά σιγά, αρχίζεις ξανά να προσθέτεις πινελιές στη ζωή σου.
Ο θυμός που δεν έχεις μάθει να βγάζεις σε αυτούς που πραγματικά φταίνε, αυτός που έμαθες να γυρίζεις στον εαυτό σου και να τον τιμωρείς στερώντας του το δικαίωμα να ζήσει, τελικά αποδεικνύεται μόνο μια φάση. Μια φάση όμως που μπορεί να είναι καταστροφική αν δεν γίνει κάτι να σε βγάλει από εκεί έγκαιρα.

Έτσι σιγά σιγά όλα γύρισαν στην ροή που γνώριζα πάρα πολύ παλιά. Ένοιωθα πως ό,τι ήταν να γίνει θα γινόταν ανεξάρτητα από το πόσο θα προσπαθούσα.
Πέρασα αρκετά σκαμπανεβάσματα μέχρι να μάθω να ισορροπώ ξανά.
Βοηθούσε το γεγονός πως ένοιωθα πως δεν είχα τίποτα άλλο να πω με τον Αναστάσιο.
Δεν του ήμουν θυμωμένη, ποτέ άλλωστε δεν κατάφερα να του θυμώσω για πολύ ώρα.

Αυτός ήταν. Τόσος ήταν.
Απλά όταν είσαι ερωτευμένος, βλέπεις ακόμα κι αυτά που δεν παραδέχεσαι.
Και από έρωτα τα σπρώχνεις στο πίσω μέρος του μυαλού σου, θεωρώντας τα ασήμαντα.
Νομίζεις πως είσαι τόσο δυνατός ώστε να τα παραβλέψεις και να κάνεις πως δεν υπάρχουν, μέχρι που γυρίζουν εναντίον σου και τότε πρέπει να τα αντιμετωπίσεις.

Και το κακό σε αυτές τις περιπτώσεις είναι πως δεν έρχονται ένα ένα....μα καταλήγουν να γίνονται βουνό και να σε πλακώνουν...