Ένα βήμα την κάθε φορά....

Αυτό τελικά είναι η ζωή μετά από μια μεγάλη θύελλα:

Να νομίζεις πως εσύ δεν ζεις, ούτε υπάρχεις, να στέκεσαι παράμερα και να βλέπεις να περνούν οι μέρες σου σαν ταινία παλιά που απλά κοιτάς για να απασχολείς τα λεπτά που περνούν, να αφήνεις τους άλλους να παίρνουν τις αποφάσεις που αφορούν εσένα, να γλιτώνεις τον κόπο μα και την αγωνία για το αποτέλεσμα, να μην ψάχνεις να βρεις το δικαίωμα να κατηγορήσεις κανέναν αν κάτι πήγε στραβά.

Και περνούν τελικά όσα νομίζεις πως δεν έχουν πια καμμία σημασία μέχρι που κάποια στιγμή σηκώνεις το χέρι και βάζεις μια μικρή πινελιά στη μέρα σου. Χωρίς λόγο, έτσι για να σπάσεις τη μονοτονία. Ή γιατί ένοιωσες κάποια στιγμή πως έχεις ανάγκη να κάνεις κάτι για να πας κόντρα στο ήρεμο νερό που τρέχει και που οι άλλοι ξετρελλαίνονται να λένε ΖΩΗ!

Και μετά θες ξανά να αντιδράσεις, γιατί σκέφτεσαι πως έχεις γεννηθεί αντιδραστικό στοιχείο, και σιγά σιγά, αρχίζεις ξανά να προσθέτεις πινελιές στη ζωή σου.
Ο θυμός που δεν έχεις μάθει να βγάζεις σε αυτούς που πραγματικά φταίνε, αυτός που έμαθες να γυρίζεις στον εαυτό σου και να τον τιμωρείς στερώντας του το δικαίωμα να ζήσει, τελικά αποδεικνύεται μόνο μια φάση. Μια φάση όμως που μπορεί να είναι καταστροφική αν δεν γίνει κάτι να σε βγάλει από εκεί έγκαιρα.

Έτσι σιγά σιγά όλα γύρισαν στην ροή που γνώριζα πάρα πολύ παλιά. Ένοιωθα πως ό,τι ήταν να γίνει θα γινόταν ανεξάρτητα από το πόσο θα προσπαθούσα.
Πέρασα αρκετά σκαμπανεβάσματα μέχρι να μάθω να ισορροπώ ξανά.
Βοηθούσε το γεγονός πως ένοιωθα πως δεν είχα τίποτα άλλο να πω με τον Αναστάσιο.
Δεν του ήμουν θυμωμένη, ποτέ άλλωστε δεν κατάφερα να του θυμώσω για πολύ ώρα.

Αυτός ήταν. Τόσος ήταν.
Απλά όταν είσαι ερωτευμένος, βλέπεις ακόμα κι αυτά που δεν παραδέχεσαι.
Και από έρωτα τα σπρώχνεις στο πίσω μέρος του μυαλού σου, θεωρώντας τα ασήμαντα.
Νομίζεις πως είσαι τόσο δυνατός ώστε να τα παραβλέψεις και να κάνεις πως δεν υπάρχουν, μέχρι που γυρίζουν εναντίον σου και τότε πρέπει να τα αντιμετωπίσεις.

Και το κακό σε αυτές τις περιπτώσεις είναι πως δεν έρχονται ένα ένα....μα καταλήγουν να γίνονται βουνό και να σε πλακώνουν...