Ήταν τόσο κρύο όσο το τότε.
Είχαμε ψυχρανθεί μα δεν σκόπευα να κάνω κάτι γιαυτό.
Εκείνος ρωτούσε με μηνύματα τι κάνω, μου έστελνε την καλημέρα του, κι εγώ έβρισκα καταφύγιο στη δουλειά, ξεχνιόμουν και δεν πονούσα.
Ήξερα πως μου έκρυβε κάτι αλλά δεν μπορούσα να καταλάβω το γιατί!
Κάποια μέρα, πέρασε από τη δουλειά. Δεν πρόλαβα να τον δω και γιαυτό δεν τον πίστεψα στην αρχή, μα εκείνος που έβλεπε και θυμόταν την παραμικρή λεπτομέρεια μου περιέγραψε μέχρι και με ποιον μίλαγα και τι έλεγα....
Έτσι αρχίσαμε να ξαναμιλάμε, εκείνος να είναι ξανά τρυφερός, να προσπαθεί να με πείσει να ξεχάσουμε το ατυχές ραντεβού, να ξανασυναντηθούμε, να είμαστε όπως παλιά...
Μου είπε να τον παίρνω το πρωί ξανά και ξανά αλλά....μετά τις 9.
Μα μετά τις 9 ήταν στο μαγαζί πως θα μου μιλούσε;
Και γιατί όχι πιο νωρίς;
Γιατί ο κόσμος ήταν σπίτι...
Γιατί ο κόσμος ήταν σπίτι αφού έφευγε για δουλειά πριν από αυτόν.....;;;;
Και γιατί ο κόσμος πήγαινε αραιά και που στην Αθήνα.....μόνος του;
Ποτέ δεν τον άφηνε μόνο του πίσω και ποτέ δεν άφηνε τη μικρή σε ξένα χέρια γιατί ήταν ζωηρή και δεν καθόταν.....
Γιατί πεθύμησε τα ξαδέρφια.....
Πως γίνεται να στερείται τη βόλτα ένα Σάββατο βράδυ γιατί η μικρή δεν κάθεται αλλά να πηγαίνει ταξίδι στην Αθήνα και να τα αφήνει όλα πίσω της;
Μήπως ήταν έγκυος;
Τρελλή είσαι; Είμαστε τώρα για τέτοια;
Και περνούσαν οι μέρες, μα η διαίσθηση εκεί.....κολλημένη...
Κι εκείνος να θέλει να συναντιόμαστε, να είμαστε μαζί, να ονειρεύεται μέλλον, να σχεδιάζει τα βράδια μας, να μου μιλάει.....να μου λέει......να μου υπόσχεται.....
Αχ, αυτές οι υποσχέσεις.....
Ούτε μία δεν κράτησε.....ούτε μία.
Δεν μου έλειψαν τα δώρα που υποσχέθηκε. Ούτε το τι θα έκανε.
Δεν έψαξα τα ταξίδια που θα με πήγαινε. Ούτε το ότι δεν ξεκουραζόταν ποτέ.
Έψαχνα εκείνη που μου υποσχέθηκε και που πρώτη πρώτη δεν κράτησε: "Ποτέ ξανά ψέμματα..Πάντα την αλήθεια. Ό,τι κι αν κοστίσει."
Κι όσο πολεμούσα τον εαυτό μου, την διαίσθησή μου και πίεζα το μυαλό μου να ακολουθεί την καρδιά μου, γινόμουν μια ξένη στο ίδιο μου το σπίτι.
Δεν ήθελα να ζηλεύει, δεν ήθελα να πονάει.
Ήθελα να είναι σίγουρος για μένα.
Ήθελα να ξέρει πως όταν αγαπώ, δίνομαι ολοκληρωτικά. Μόνο σε εκείνον που προσφέρω την καρδιά μου.
Έτσι ήταν ζήτημα χρόνου, να μετακομίσω στον καναπέ, και να δώσω τη χαριστική βολή στο γάμο μου.
Υπήρχα μα ήμουν απούσα.
Κι όταν πια ρωτούσε, εμμέσως πλην σαφώς, όλες μου οι απαντήσεις ήταν απαντήσεις που εκείνον τον ηρεμούσαν και τον επιβεβαίωναν κι εμένα με άφηναν να νοιώθω ένοχη και να με καταδικάζω με την εσχάτη των ποινών για μένα: Να ζω με τις τύψεις για ένα λάθος που δεν ήθελα να διορθώσω.
2 σχόλια:
Αναρωτιέμαι γιατί υπάρχουν άνθρωποι που σου προσφέρουν απλόχερα τρυφερότητα, ενδιαφέρον, αξία, αγάπη, ευγένεια, χαρά, κουράγιο, υποστήριξη, τον ελεύθερο χρόνο τους, την αγκαλιά τους...χωρίς ούτε καν να τα ζητήσεις και μόλις αρχίσει να σου αρέσει και να τα αποζητάς και εσύ, τότε...τσουπ όλα αλλάζουν. Και ακόμα χειρότερα όταν σχεδόν παρακαλάς(με τον τρόπο σου)για να τα ξαναέχεις κατά ένα περίεργο τρόπο ό,τι και αν κάνεις δεν είναι ποτέ αρκετό! Γιατί να το κάνει κάποιος αυτό; Αν ήταν αληθινό δεν θα είχε και διάρκεια; ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ! Τι να πω βρε Ναταλία; Δεν τον καταλαβαίνω αυτό ν τον άνθρωπο και όχι μόνο τον ¨δικό σου ἀνθρωπο¨ αλλά και πολλούς άλλους ακόμα. Όσο για σένα πραγματικά έχεις περάσει πολλά...σκέψου μόνο ότι όλα για κάποιο λόγο γίνονται(ἐτσι δεν λένε; Για να το λένε κάτι θα ξέρουν...τι στο καλό πια; :) )! Ίσως η αληθινή αγάπη βρίσκεται μπροστά σου και σύντομα θα έρθει στην ζωή σου αν και δεν ξέρω κάτα πόσο είσαι σε θέση να ζήσεις κάτι καινούργιο!
Γωγώ μου ούτε εγώ ξέρω να σου απαντήσω. Μερικούς ανθρώπους δεν τους καταλαβαίνουμε ποτέ γιατί πολύ απλά ούτε οι ίδιοι έχουν βρει τον εαυτό τους. Κι αργά ή γρήγορα χωρίς να υπάρχει αιτία το πληρώνεις κι εσύ αυτό.
Όσο για το καινούριο....όχι ευχαριστώ δεν θα πάρω!!!! :ο)
Δημοσίευση σχολίου