Λίγες ανάσες πριν το τερματισμό

Κι έφυγε για την Αθήνα, αφήνοντάς με πίσω χαμένη εντελώς.
Μάλλον όχι ακριβώς χαμένη. Περπατούσα σε μια αόρατη, ψιλή γραμμή ανάμεσα σε λογική και τρέλα.
Τις πρώτες μέρες πίστευα πως τίποτα από όλα αυτά δεν είχαν συμβεί.
Κυρίως, πως δεν μου είχε πει ψέμματα. Ήταν αδύνατον να μου είχε πει για άλλη μια φορά ψέμματα.

Μόλις μου περνούσε από το μυαλό η αληθινή πραγματικότητα, σφιγγόταν το στομάχι μου κι έκλεινα ερμητικά τα μάτια της λογικής μου.

Υποκρινόμουν.

Θυμάμαι πριν φύγει για την Αθήνα και κλείσει πίσω του την πόρτα τον ρώτησα: "Να περιμένω;"

Δεν ξέρω τι πέρναγε από το μυαλό μου εκείνη τη στιγμή.
Ίσως ήθελα να ανατρέψω αυτό που είχα κάνει λίγες ώρες πριν: Τον είχα χρησιμοποιήσει. Κάτι που δεν γνώριζα ότι το έκανα εκείνη τη στιγμή.
Ήρθε να το συνειδητοποιήσω κάποια στιγμή εντελώς άσχετη.
Εμφανίστηκε από το πουθενά και μπήκε άλλο ένα κομμάτι του παζλ στη θέση του.

Μιλήσαμε κάποιες φορές στο τηλέφωνο, όπου παραδεχόταν πως μ'αγαπούσε, πως του έλειπα.
Κι όλες τις μέρες ο θυμός έβρισκε τη θέση του στον πάτο και καταλάγιαζε. Έμενε μόνο μια πικρή γεύση στο στόμα.

Μόλις πίστευα τα όσα έλεγε, σκεφτόμουν εκείνη. Στα πόσα ψέμματα έχτιζε τον κόσμο της, έφερνε στη ζωή ένα μωρό, σχεδίαζε το μέλλον τους.

Μόλις συνειδητοποιούσα το ψέμμα του σκεφτόμουν πως αν είχα περάσει στο παρελθόν τη γραμμή της λογικής, τότε που πάσχιζα να μην χάσω τα παιδιά μου, θα ήμουν φυλακή.

Ή θα είχα καταφέρει να κάνω το επόμενο βήμα από την ταράτσα εκείνο το βράδυ που πάσχιζα να πείσω τον εαυτό μου πως θα ήταν για το καλό όλων.

Τι ηλίθια που ήμουν τελικά.....