Το ραντεβού

Και μετά από βράδυα αξημέρωτα να συζητάμε τις λεπτομέρειες για το ραντεβού μας, να προσπαθούμε να διοργανώσουμε τα πάντα στην εντέλεια, να βρούμε ψέμματα, δικαιολογίες, την ίδια ημερομηνία έφτασε εκείνη η ώρα......

[.....]"-Κι αυτό θα είναι το πρώτο μας επίσημο ραντεβού;"ρώτησε εκείνη με αγωνία...
"-Φυσικά μωρό μου....αυτό ακριβώς θα είναι" απάντησε εκείνος.....
Κι εκείνη ετοίμασε την καλύτερή της διάθεση, τα πιο ρομαντικά της συναισθήματα.

Το περίμενε καιρό αυτό το ραντεβού, όπου επιτέλους θα της δινόταν ο χρόνος να ζήσει μαζί του τα τόσα μικρά απλά καθημερινά πράγματα που κάποιοι τα έχουν δεδομένα μα για εκείνους ήταν ακόμα μια εξαίρεση στη ζωή τους.
Διάλεξε τα καλύτερά της ρούχα για να γίνει όμορφη για εκείνον, έκρυψε ένα κερί αρωματικό στην τσάντα της ώστε όταν βρεθούν μόνοι να κάνει ακόμα πιο ρομαντική την ατμόσφαιρα, έβαλε και το δώρο των γενεθλίων του για να μπορέσει να του δώσει μιας και είχαν περάσει πάνω από 20 μέρες που γιόρτασε μα δεν είχαν καταφέρει να βρεθούν για να του το δώσει.
Κοιμόταν και φανταζόταν όλα όσα ήθελε να περάσει μαζί του σε εκείνο το ραντεβού.
Μια βόλτα στη θάλασσα οι δυό τους, να περπατάνε χέρι χέρι κι εκείνος να την κοιτάζει τρυφερά στα μάτια. Θα της έλεγε για τα καινούρια του όνειρα, για όλα όσα σχεδίαζε να κάνει, θα της μιλούσε για τον καιρό που ήταν χώρια, για όσα πέρασε, για όσα λάθη κατάφεραν να ξεπεράσουν στον ένα χρόνο που το πάλευαν.
Θα την κερνούσε εκείνον τον καφέ, που είχε καθυστερήσει 3 χρόνια και θα γελούσαν κάνοντας τους άλλους να τους κοιτάζουν με απορία, μα μόνο οι δύο τους θα ήξεραν το γιατί. Θα περπατούσαν αγκαλιά στην πόλη, κι εκείνος θα την πρόσεχε μην την χτυπήσουν τα αυτοκίνητα κάνοντάς την για μια ακόμη φορά να νοιώθει εύθραυστη, βάζοντας εκείνον στη θέση του ιππότη που θα την προστατεύει πάντα.
Εκείνος θα κανόνιζε πως θα κυλήσει η μέρα τους, κι εκείνη θα ακολουθούσε πανευτυχής που ο καλός της είχε την ίδια αγωνία να περάσουν μαζί όσο το δυνατόν πιο όμορφα. Θα περπατούσαν ερωτευμένοι και το φόντο θα είχε δένδρα, πουλιά, κάτι σαν πίνακας ζωγραφικής, μια ανάμνηση ζωγραφισμένη τέλεια για τις δύσκολες μέρες που ίσως ακολουθούσαν.
Κάτι που τα βράδυα θα έδινε μια νότα αισιοδοξίας όταν η διάθεση θα έπαιρνε τα κάτω της, που θα έκανε και τους δύο να αναζητούν ένα ραντεβού ξανά....και ξανά....Θα πήγαιναν για φαγητό κι εκείνος δεν θα σταματούσε να τη χαιδεύει, να την αγκαλιάζει τρυφερά, δείχνοντας πόσο πολύ δικιά του τη νοιώθει..
Κι εκείνη θα τον τάιζε τρυφερά στο στόμα, κάνοντά τον για μια ακόμη φορά παιδί, ένα παιδί που κάποιος το αγαπά, το νοιάζεται και το φροντίζει...

Κι όταν θα βρίσκονταν μόνοι......αχ...ποιο χρώμα μπορεί να ζωγραφίσει τον έρωτα; Κι αν κάποιο αρχίζει, κανένα δεν μπορεί να τον τελειώσει.Ποιο χρώμα είναι τόσο όμορφο ώστε να ζωγραφίσει τις λέξεις που λένε χείλη ερωτευμένα, χείλη που διψάνε για φιλιά, σώματα ζαλισμένα από τον πόθο, που αντιδρούν με πάθος, σώματα που στο τέλος επιβεβαιώνουν τον έρωτα σαν πράξη σε όλο του το μεγαλείο;
Εκείνος δεν θα σταμάταγε να της λέει "Σ'αγαπώ....." και εκείνη δεν θα έπαυε στιγμή να τον λέει "Έρωτά μου....."

Εκεί το συναίσθημά τους θα σφραγιζόταν, θα έφευγαν τα σύννεφα, εκεί οι δυό τους θα ήταν μόνοι, έχοντας το χρόνο σύμμαχό τους, επιτέλους για μια φορά θα τους χαριζόταν άπλετα......
Εκεί τα τόσα λόγια και οι τόσες υποσχέσεις θα έβγαιναν αληθινά, εκεί θα δινόταν πια η χαριστική βολή στις αμφιβολίες και στους φόβους. Εκεί, εκείνη θα του έδειχνε πως όλα πέρασαν....πως τίποτα από το παρελθόν δεν του χρεωνόταν, πως είναι έτοιμη να κάνει το βήμα μπροστά χωρίς το φόβο στην καρδιά της, πως η συγνώμη δεν είναι θέμα διάθεσης πάντα αλλά θέμα χρόνου.....

Και μέτραγε τις μέρες, τις έσβηνε στο ημερολόγιο, όπως μετράνε οι φυλακισμένοι για να φτάσουν στην έξοδό τους....Κι όσο μέτραγε κι εκείνος, τόσο άγρια ήταν η χαρά της και η σιγουριά της ότι τίποτα δεν θα μπορούσε να τους σταθεί εμπόδιο.
Ήταν αποφασισμένη πως τίποτα δεν θα την κρατούσε μια και όφειλε να ρισκάρει τα πάντα για να δοθεί μια ευκαιρία σε κάποιον που η συμπεριφορά του έδειξε ότι την αξίζει, αν όχι την απαιτεί...
Έτσι πέρασαν οι μέρες της....με όνειρα....κι ελπίδες.Έτσι πέρασαν οι δύσκολες βδομάδες, οι δύσκολες καταστάσεις, ο ήλιος και η κούραση που λουζόταν όλο τον καιρό....