Μέλλον

Γυρίζοντας από ένα ταξίδι στην Αθήνα που είχε πάει για δουλειές, είχαμε κανονίσει να συναντηθούμε κάπου στην πορεία. Με πήγε κάπου που δεν είχα ξαναπάει. Ήταν ένα μέρος που συνήθιζε να πηγαίνει μικρός και περπατώντας κοντά στη θάλασσα μου έλεγε κάποιες αναμνήσεις του. Από τις σπάνιες αναμνήσεις του που έχω παρά τα 4 χρόνια που περάσαμε μαζί.

Βρήκαμε μετά ένα μονοπάτι και συνεχίσαμε να μιλάμε.
Τότε ήταν και η πρώτη φορά που ανοίχτηκε τόσο πολύ ώστε να μου πει κατάματα πως σκεφτόταν να τα παρατήσει όλα και να φύγει. Να εξαφανιστεί.
Δεν μίλησα, δεν σχολίασα τίποτα, αν και λυπήθηκα πολύ που τον άκουγα να μιλάει έτσι.
Τον είχα συνηθίσει αγωνιστή, αισιόδοξο που προς στιγμήν μπορεί να έκανε πίσω μα η έκφραση του προσώπου του δεν μου άφηνε αμφιβολία πως ένοιωθε στριμωγμένος. Δεν τον ρώτησα γιατί ήξερα πως αν δεν το ήθελε ο ίδιος, δεν θα απαντούσε ούτως ή άλλως.

"-Μόνο εσύ θα ξέρεις που θα βρίσκομαι. Μόνο εσύ θα το μάθεις.
-Και η μικρή;
-Ό,τι κι αν κάνω στη ζωή μου, θα φροντίσω γιαυτήν. Αλλά θα πρέπει να είμαι καλά για να το κάνω αυτό. Κι όπως νοιώθω τώρα, δεν θα είμαι καλά για πολύ καιρό."

Ο φόβος μου για την υγεία του ξαναγύρισε. Μου μάτωνε την καρδιά να τον ακούω έτσι και να μην μπορώ να κάνω κάτι. Ευτυχώς από τη μία...δυστυχώς από την άλλη. Ευτυχώς γιατί κι αν μου έλεγε, όντας τελείως διαφορετικοί χαρακτήρες, θα αντιδρούσα αυθόρμητα και θα του έλεγα αυτό που σκέφτομαι. Μα δεν είναι όλοι έτοιμοι να ακούσουν αυτό που είναι φανερό. Και δυστυχώς γιατί δεν μπορούσα να τον βοηθήσω...

"-Δηλαδή θα πας στη Χαβάη και θα μου στείλεις γράμμα ότι βρίσκεσαι εκεί;
-Μπορεί να σου στείλω έναν φάκελο με ένα εισιτήριο..
-Και τι περιμένεις ότι θα κάνω;
-Θα έρθεις να με βρεις....
-......
-Δεν μιλάς;
-Όχι..
-Γιατί;
-Είναι η πρώτη φορά που αναφέρεσαι στο μέλλον....έστω και σαν αστείο..
-Δεν αστειεύομαι...και το ότι δεν μιλάω για το μέλλον δεν σημαίνει πως δεν το ονειρεύομαι....
-Μα όλοι κάνουμε όνειρα για το μέλλον..φυσικό είναι.
-Το ονειρεύομαι μαζί σου....
-.....
-Θαρθείς;
-Α, δεν ξέρω... Δελέασέ με!
-Χμ....ωραία, θα έρθεις....
-Ως γραμματέας σου έτσι; Μην εκτεθούμε και μου βγάλουν κακό όνομα εκεί που θα είμαστε!
-Οκ..θα πάω πρώτα εγώ, θα ενημερώσω πως περιμένω να έρθει και η γραμματέας μου, θα γράψεις την ιστορία μας σε βιβλίο, θα γίνεις πλούσια και θα προσπαθώ τα βράδια μας να μου υπογράψεις το πρώτο αντίτυπο...
-Καλά τα πας...για συνέχισε...
-Θα σε αφήνω να μου φτιάχνεις το τσάι μου...
-Ωραία...μπορώ να πω πως με δελέασες! Όταν θα μου στείλεις το εισιτήριο, θα μάθεις και την απάντηση!"


Τότε χτύπησε το κινητό μου, επιστρέφοντας μας στην πραγματικότητα.
Έπρεπε να φύγω... κι εκείνος το ίδιο.

Γυρίζοντας είχα μια λυπημένη χαρά στην καρδιά μου....