Ζήλεια

[....] -Όχι, είμαι ήρεμος. Όσο εκείνος δεν μένει σπίτι, και ξέρω πως είσαι μόνη, είμαι ήρεμος.
Δεν υπάρχει στο σπίτι, δεν μιλάτε, δεν κοιμάστε στο ίδιο κρεβάτι.
Δεν σε αγγίζει....

-Μα τι λες;
-Λέω πως ζηλεύω.... Αρρωσταίνω να σε φαντάζομαι μαζί του....
-Μα είναι άντρας μου. Το ήξερες από την αρχή. Δεν έκρυψα κάτι.
-Στρουθοκαμηλίζω. Προσπαθώ να μην το σκέφτομαι.
-Και τι σημαίνει αυτό; Πως αν δεν το σκέφτεσαι, δεν υπάρχει;

-Ό,τι δεν βλέπω, δεν ξέρω, δεν μαθαίνω, δεν υπάρχει....
-Με εκπλήσσεις! Δεν περίμενα πως αισθάνεσαι έτσι.
-Κι όμως. Έτσι ακριβώς.
-Αυτό σημαίνει πως αν συμβεί κάτι κι ίσως ξαναγυρίσει σπίτι, δεν θα θέλεις να το μάθεις.
-Θα θέλω.
-Μα θα πονάς!
-Έχω μάθει..
-Και τόσο καιρό, όταν συζητούσαμε τα οικογενειακά μας, που πηγαίναμε, τι κάναμε, τι κουβεντιάζαμε..... εσύ ένοιωθες έτσι;
-....Και χειρότερα....
-Μα γιατί δεν μου είπες κάτι; Θα απέφευγα να σου τα λέω!
-Γιατί ήθελα να μαθαίνω.
-Θα μπορούσα κι εγώ να πω τα ίδια για σένα.....
-Εσύ...μόνο τον καναπέ μου μπορείς να ζηλέψεις. Κανέναν άλλον....
Εκεί κοιμάμαι, μόνος......

Μετά από χρόνια, που το θυμήθηκα, κατάλαβα γιατί κάθε φορά που με πέταγε από τη ζωή του, εξαφανιζόμουν.
Άλλαζα δρόμους, απέφευγα να συναντηθούμε, δεν περνούσα από μέρη που μπορεί να ήταν εκείνος, άλλαζα ολόκληρες διαδρομές.

Έτσι δεν θα με έβλεπε...δεν θα ήξερε, ..... δεν θα υπήρχα.....