Η αρχή

Έκατσα στον υπολογιστή μου λίγο μετά τα μεσάνυχτα.... Τα παιδιά, και ο Λευτέρης κοιμούνταν από ώρα και έξω ακουγόταν η βροχή....
Λάτρευα την ώρα που καθόμουν στον υπολογιστή μου, με σβηστά τα φώτα, ησυχία στο σπίτι.... Ήταν λίγες οι στιγμές μπροστά στην τρέλλα της ημέρας, και τις απολάμβανα στο έπακρο.

Είχα να ετοιμάσω ένα άρθρο για μια δικτυακή εφημερίδα που ήμουν μέλος. Το θέμα αφορούσε το Ίντερνετ και τις σχέσεις και γιαυτό το λόγο είχα κάνει εγγραφή ένα μήνα πριν σε κάποιες τοποθεσίες όπου άνθρωποι αποζητούσαν την επικοινωνία, ενώ οι πιο τολμηροί την επαφή......

Η αλήθεια είναι ότι είχα λάβει πολλά μηνύματα παρόλο που το προφίλ μου ήταν .....χμ...αποκαρδιωτικό θα έλεγα. Έλεγε την αλήθεια.....εκτός από τον τόπο κατοικίας μου. Από κάποια μηνύματα είχα πάρει απαντήσεις και στις δικές μου ερωτήσεις. Δεν μπορούσα να φανταστώ, τι σχέση θα μπορούσε κάποιος να κάνει με κάποιον που δεν τον βλέπει, δεν τον ακούει, δεν μπορεί να τον αγγίξει, δεν νοιώθει την παρουσία του. Αλλά πάλι, εγώ τότε πίστευα πως τα είχα όλα.

Δεν μου έλειπε κάτι για να μπορώ να έρθω στη θέση τόσων ψυχών, που αποζητούσαν κάτι τόσο ανθρώπινο: Την επαφή......

Άνοιξα την πόρτα που βρισκόταν ακριβώς δίπλα στον υπολογιστή......
Μου άρεσε που έβλεπα τη βροχή να πέφτει, η μυρωδιά από το βρεγμένο χώμα, ο ήχος από τις στάλες...... Τη λατρεύω τη βροχή. Θα μπορούσα να πιστέψω πως υπάρχουν κι άλλες ζωές, πως σε μια άλλη μου ζωή ήμουν νερό, θάλασσα....βροχή......

Το μήνυμα που έλαβα εκείνο το βράδυ, ήταν από ένα πολύ ευγενικό παιδί..... Τόσο ευγενικό που θεώρησα αγένεια να μην απαντήσω. Αν και ήταν αργά, ήρθε το επόμενο μήνυμά του και πριν το καταλάβω ήταν ήδη κοντά στα ξημερώματα, όταν είπαμε καληνύχτα και βγήκα να κάνω το τελευταίο τσιγάρο της ημέρας στην αυλή, πριν πάω να ξαπλώσω....

Ο Αναστάσης ήταν 33 χρονών, ελεύθερος επαγγελματίας και ...έμενε βόρεια όπως μου είπε. Παντρεμένος, χωρίς παιδιά, με απίστευτο χιούμορ, μια ύπαρξη που σίγουρα ήξερε να σου φτιάχνει τη διάθεση. Μου έκανε εντύπωση πόσο ευγενικός ήταν και πόσο όμορφα ήξερε να κάνει τον άλλον να νοιώθει..
Εκείνο το βράδυ, χάρηκα πραγματικά που είχα απαντήσει στο μήνυμά του....
Το επόμενο μεσημέρι βρήκα ένα μήνυμά του ξανά, το απόγευμα το ίδιο. Δεν θυμάμαι τι ακριβώς γράφαμε, όμως όταν έχεις διάθεση να επικοινωνήσεις, έμαθα πως ξεκοκαλίζεις το μήνυμα και γράφεις χίλια δύο.

Τις επόμενες εβδομάδες, είχα καταφέρει να τελειώσω το άρθρο που χρώσταγα, να γνωρίσω έναν άντρα που είχε πολύ χιούμορ, να θέλω να μπαίνω στο διαδίκτυο και μετά από λίγο καιρό να περιμένω ανυπόμονα τα νέα του.
Η επόμενη κίνηση, ήταν να ανταλλάξουμε εμαιλς... Κίνηση που προκάλεσε πολύ σκέψη και στους δύο, αφού θα παραδεχόμασταν εν μέρη ότι η ανωνυμία σιγά σιγά θα έπρεπε να καταργηθεί....

Όταν έγινε αυτό, εκείνος μου έγραφε χίλιες δύο μικρές λεπτομέρειες.... Από το που πήγε, τι έκανε, πως πέρασε την ημέρα του, ποιον είδε, τι σκεφτόταν, και περίμενε υπομονετικά να του απαντήσω κι εγώ με τις λεπτομέρειες της ημέρας, τον ανάλογο σχολιασμό, το ανάλαφρο χιούμορ και την τρυφερότητα του κάποιου που νοιάζεται.

Το πιο σημαντικό τότε ήταν πως ο καθένας μας, έμπαινε όταν είχε διάθεση να το κάνει.

Αυτό είναι κάτι που δεν φθείρει...Όταν δεν σε υποχρεώνει, όταν δεν σε πιέζει. Αν αποζητήσεις κάτι τότε η διάθεσή σου είναι η ανάλογη. Ψάχνεις να το βρεις, και η χαρά σου είναι μεγάλη όταν βλέπεις να είναι εκεί και να σε περιμένει.. Έστω και με τη μορφή ενός μηνύματος....

Τρεις μήνες, ήξερα τι σκεφτόταν, πως ένοιωθε και πως αντιδρούσε σε κάποιες καταστάσεις. Αν και πολύ σπάνια περιέγραφε τα συναισθήματά του, οι δηλώσεις του ήταν μετρημένες αλλά σοβαρές. Αυτό που εγώ χρειαζόμουν άπειρες σειρές να το περιγράψω, εκείνος το έλεγε μέσα σε μια σειρά παρουσιάζοντάς το ακλόνητα σταθερό και χωρίς περιθώρια αμφισβήτησης.

Εκείνο τον καιρό, έψαχνε λεπτομέρειες για το θέμα της εξωσωματικής μια και ήταν 2 χρόνια παντρεμένος αλλά θεωρούσε ότι θα χρειαζόταν τη μέθοδο για να αποκτήσουν παιδί εκείνος και η γυναίκα του. Λόγω πείρας, ανταλλάξαμε άπειρα εμαιλς, με λεπτομέρειες, γύρω από το θέμα, όταν κάποια στιγμή, μέσα από τις γραμμές, τον ένοιωσα πολύ αγχωμένο.

Μου έκανε φοβερή εντύπωση. Είχα μάθει να καταλαβαίνω τους ανθρώπους από την έκφραση του προσώπου τους, από τη χροιά της φωνής τους.... όχι μέσα από γραμμές.
-"Είσαι αγχωμένος"; τον ρώτησα...
-"Πολύ.....αλλά δεν ξέρω να το κρύβω, ε; "
-"Δεν χρειάζεται να το κρύβεις"
-"Ακούς μουσική τώρα;" ήταν το επόμενο εμαιλ που έλαβα... Ο αγαπημένος του τρόπος διαφυγής: Άλλαζε θέμα.....κι επειδή είχα περάσει από εκεί, ήξερα ακριβώς πως ένοιωθε απέναντι στο άγνωστο.
-"Ναι ακούω... Ξένες μπαλάντες"
-"Δεν κοιμούνται εκεί;"
-"Κοιμούνται. Εσένα; "
-"Ναι...ο κόσμος κοιμάται...."

Στα χρόνια που ακολούθησαν πάντα ήταν ο "κόσμος" στο σπίτι. Σπάνια αναφέρθηκε στον "κόσμο" με το όνομά του. Από ευγένεια; Από τακτ; Γιατί αισθανόταν άβολα; Δεν το κατάλαβα ποτέ....

-"Θάθελα να σου χαρίσω ένα τραγούδι" μου έγραψε....
-"Ποιο; Αν δεν το έχω, θα το κατεβάσω....."
-"Pink Floyd - Wish you were here" απάντησε....
Δεν το θυμόμουν.....δεν θυμόμουν ούτε τους στίχους. Με έπιασε πανικός όμως, διαβάζοντας τον τίτλο και βιάστηκα να κλείσω τον υπολογιστή.....
Χωρίς καμία απάντηση από μέρους μου....

ΥΣ. Για σένα που στο υποσχέθηκα...Συνεχίζεται.....