Η συνάντηση

Το επόμενο βήμα που ήταν η συνάντηση ακολούθησε πιο γρήγορα....

Λίγες μέρες μετά μιλήσαμε για δεύτερη φορά στο τηλέφωνο. Μιλήσαμε για html, στήσιμο σελίδων κι άλλα τέτοια, μου έκανε σχεδόν ιδιαίτερα μαθήματα μέσω εμαιλς, άσχετα βέβαια ότι δεν θυμάμαι ούτε μια κίνηση. Μου πρότεινε λοιπό να μου δώσει ένα βιβλίο με το οποίο είχε μάθει κι εκείνος εντελώς μόνος του. Χα! Πως θα μου το έδινε; Έπρεπε να περάσω εγώ να το πάρω. Να ξεκινήσω από το μικρό χωριουδάκι μου, να πάω στη μεγάλη πόλη και να περάσω από το μαγαζί.

Τρελλάθηκα!!! Κι αυτό γιατί όταν κάνεις κάτι κακό νομίζεις ότι τα μάτια όλου του κόσμου είναι στραμμένα επάνω σου. Ποιος θα με κατηγορούσε ή θα κατηγορούσε εκείνον πως είχε πελάτη στο μαγαζί ;

Η συνάντηση ορίστηκε στο κλείσιμο, γύρω στις 8.30. Ανέβηκα στη μεγάλη πόλη στις 5 το απόγευμα και περπάτησα όσο δεν έχω περπατήσει για χρόνια στη ζωή μου. Βρήκα χίλιους δύο λόγους να μην πάω. Είχα επιχειρήματα ατράνταχτα ή μάλλον όχι εγώ, η λογική μου. Τα πόδια μου όμως υπάκουσαν στο συναίσθημα....και πήγα. Αντίκρυσα τη βιτρίνα φωτισμένη, το μαγαζί άδειο κι ένα παλλικάρι να κάθεται σε μια πολυθρόνα μπροστά στο μαγαζί. Μπήκα μέσα, χαμογέλασα, συστηθήκαμε, δώσαμε και τα χέρια!

Κι όταν τον κοίταξα στα μάτια, είδα τα πιο μαύρα μάτια που έχω δει ποτέ στη ζωή μου.....

Μου έδωσε το βιβλίο, και πηγαίνοντας να φύγω μου είπε να τον περιμένω για να φύγουμε παρέα. Διασχίσαμε την πλατεία μαζί, κουβεντιάζαμε και η αμηχανία είχε κάνεις τις παλάμες μου να ιδρώνουν.Όταν φτάσαμε στο αμάξι του, πρότεινε να με συνοδέψει εκεί που είχα παρκάρει το αμάξι μου.

Τι ειρωνεία όμως.... είχα παρκάρει ακριβώς μπροστά του..... Μείναμε λίγο στο στενό δρομάκι και γελάγαμε γιατί πηγαίναμε και οι δύο σπίτι για να δούμε την ίδια ταινία. Την περίμενε κι εκείνος όπως κι εγώ... κρίμα που δεν είναι εδώ να μου θυμήσει ποια ταινία ήταν..., μέχρι που χτύπησε το κινητό του..... "Ο κόσμος" αναρωτιόταν που βρίσκεται και γιατί δεν είχε πάει ακόμα σπίτι.

Ένοιωσα άσχημα που τον είχα καθυστερήσει και από εκεί που σκεφτόμουν "άλλο ένα λεπτό, ακόμα ένα λεπτό, λίγο ακόμα" τον καληνύχτησα κι έφυγα.
Το βράδυ μετά την Καλησπέρα του που έστειλε έμεινα στην οθόνη για πάνω από 3 ώρες...

Δεν μου έστειλε τίποτα ξανά εκείνο το βράδυ κι εγώ φυσικά κατάλαβα πως η εικόνα που έχεις φτιάξει στη φαντασία σου πολλές φορές για τον άλλον δεν είναι αυτό που πραγματικά αντικρύζεις. Θεώρησα πως αυτό ήταν όλο και τίποτα παραπέρα. Δεν του άρεσα.

Το επόμενο πρωί, πήρα ένα εμαιλ γεμάτο ζεστασιά, τρυφερότητα και όμορφα λόγια. Ζητούσε συγνώμη αλλά είχε ξυπνήσει ο "κόσμος" κι έκλεισε τον υπολογιστή πανικόβλητος...

Λίγες μέρες μετά, μάθαμε πως ο "κόσμος" είναι έγκυος. Και πανηγυρίσαμε. Μαζί. Κι ήταν πολύ χαρούμενος. Και το έδειχνε. Και χαιρόμουν για εκείνον. Ήξερα πως είχε άγχος για το ζήτημα και χαιρόμουν διπλά γιατί δεν θα χρειαζόταν να περάσει καμμία διαδικασία βιασμού της ψυχολογίας του, του γάμου του, της σχέσης του.

Περίμενε αυτό το παιδί για πολλούς λόγους. Εκείνον που είπε όμως σε μένα ήταν γιατί "Θα αφήσω ένα κομμάτι από τον καλύτερό μου εαυτό, θα υπάρχει πάντα κάτι ακόμα κι αν εγώ δεν θα υπάρχω πια...."

Αυτή του η κουβέντα μας ώθησε να μιλήσουμε για το θάνατο. Είναι περίεργο που μπορεί να σε πάει το μυαλό σου ή η διαίσθησή σου.

Κι εκείνο το βράδυ έμαθα πως πριν μερικά χρόνια, είχε κάνει χειρουργική επέμβαση, είχε κινδυνεύσει να πεθάνει μέσα στο χειρουγείο και πως ο λόγος που τον οδήγησε εκεί ήταν η ασθένεια που δεν τολμά κανένας στο χωριό μου να πει με το όνομάτης:

Καρκίνος.

Δεν μου είπε ποτέ λεπτομέρειες.

Η συζήτηση έμεινε ακριβώς εκεί χωρίς καμία εξήγηση για το που, το πως, το πότε, το γιατί.

Άλλαξε θέμα, άλλαξε και η γραφή του, έγινε πιο απότομος και έκλεισε το θέμα λέγοντάς μου πως

"Δεν φοβάμαι τον θάνατο. Τον πέρασα"

Κι ευτυχώς, ξύπνησε ο κόσμος, με καληνύχτησε βιαστικά και κλείσαμε..Έμεινα όλο το βράδυ να κλαίω με παράπονο.Γιατί φοβόμουν. Φοβόμουν ότι θα φύγει από τη ζωή μου. Ο καρκίνος ήταν κάτι που ούτε με τη μαγκιά μου, ούτε με την τρέλλα μου, ούτε με τη δύναμη που πίστευα πως είχα, μπορούσα να νικήσω.

"Τα μαύρα μάτια σου....
όταν τα βλέπω με ζαλίζουνε
και την καρδιά μου συγκλονίζουνε..."