Σάββατο, Μαΐου 13, 2006

I will always have Tara...

Έτσι έπρεπε κι έτσι έγινε. Έτσι ήταν δίκαιο και σωστό για όλους. Κι εκείνες οι μέρες ήταν βαμμένες μαύρο. Εκείνος απλά το δέχτηκε στωϊκά όπως όλα άλλωστε στη ζωή του κι εγώ....το πάλευα. Κι ας με έτρωγε. Και οι συμπτώσεις χόρευαν χορό....

Τον συνάντησα κάποιες φορές με το αυτοκίνητο. Εμείς που δεν συναντιόμασταν ποτέ τυχαία, εκείνες τις μέρες το τυχαίο μας κυνηγούσε. Απέφευγα να μπαίνω στο ίντερνετ, κλείστηκα εντελώς, κι έχω την εντύπωση πως τιμωρούσα τον εαυτό μου. Έψαχνα μια εξιλέωση, κάτι που να με κάνει να νοιώσω καλά για ό,τι φριχτό είχα κάνει σε όσους με εμπιστεύονταν και με αγαπούσαν.

Πίστευα πως ο χρόνος θα βοηθήσει, θα ξεχαστεί, όλα θα ξαναγίνονταν όπως παλιά. Μα γελάστηκα. Πως πείθεις τον εαυτό σου πως κάτι που έζησες κι ήταν τόσο όμορφο όσο ένα όνειρο, ότι θα μπορούσε να λείψει από τη ζωή σου και να μην σου στοιχίσει; Πως όταν έχεις γνωρίσει το όνειρο, γυρίζεις εθελοντικά στην πραγματικότητα;

Έφευγε το καλοκαίρι κι εγώ από τη μία έλεγα πως είμαι καλά γιατί έτσι έπρεπε να είμαι κι από την άλλη είχα κρεμάσει μούτρα στον εαυτό μου γιατί με έβαζε να απαρνηθώ κάτι που ήθελα. Έγιναν πολλά τότε. Η σχέση μου με τον πατέρα μου και οι συζητήσεις για το τι θα συνέβαινε με το μαγαζί πήγαιναν από το κακό στο χειρότερο. Είχα χάσει τη διπλωματία μου γιατί απλά είχα χάσει και το κέφι μου.

Μέχρι που ένα βράδυ μου έστειλε ένα μήνυμα......:

"Καλησπέρα....Ήθελα απλώς να μάθω τι κάνεις. Είσαι καλά;"

Και στην απέναντι οθόνη η καρδιά μου το μετέφραζε: " Μίλησέ μου. Αντέχεις να το συνεχίζεις; " Τι απίστευτες δικαιολογίες μπορούν να εφεύρουν οι ερωτευμένοι αλήθεια.......!
Έτσι έγινε η μυστική μας συμφωνία. Όση κι αν ήταν η απουσία, έφτανε μόνο μια λέξη για να ξεκινήσουμε πάντα από εκεί που μείναμε.

Δεν χρειαζόταν προλόγους, ούτε ιδιαίτερη σκέψη. Υπήρχε η διάθεση να αντέχεις την απουσία; Και δεν άντεχα. Και αφέθηκα. Μετά από πολύ σκέψη επέτρεπα στον εαυτό μου να κάνει το λάθος του όσο πιο σωστά νόμιζε. Όλη τη νύχτα η αισιοδοξία του με βοήθησε αφάνταστα. Μου είχε λείψει το χιούμορ του, η θετική διάθεση. Ήξερε να κάνει μαγικά και μπορούσε να με κάνει να χαμογελάσω...

Και για πρώτη φορά στη ζωή μου, επέτρεψα σε κάποιον να με βοηθήσει να σηκωθώ.
Στηρίχτηκα σε εκείνο το χαμόγελο που φανταζόμουν πως έχει κοιτάζοντας την οθόνη. Άφησα να με επηρεάσει η διάθεση κάποιου ξένου, και αφέθηκα να γεύομαι ότι μπορούσε η αισιοδοξία του, το κέφι του και η όμορφη διάθεσή του να μου προσφέρει.

Ήταν χαρούμενος πολύ που ξαναμιλήσαμε. Και μου το έδειχνε...Και μου γεννήθηκε η επιθυμία να τον δω. Έστω κι από μακριά. Και την επόμενη μέρα πέρασα από το μαγαζί, στήθηκα πάλι απέναντι στη βιτρίνα κι ένοιωσα πάλι όπως την πρώτη φορά που τον είδα. Έφυγε ξαφνικά και κατά την απουσία του έλαβα ένα μήνυμα στο κινητό:

"Είσαι σαν άγγελος ντυμένη έτσι στα λευκά... Ο άγγελός μου....."

Και συνειδητοποίησα πως δεν θα άκουγα ποτέ αυτά τα λόγια από τη φωνή του. Δεν θα με κοίταζε ποτέ στα μάτια λέγοντάς μου κάποτε τι πραγματικά σκέφτεται για μένα και τι νοιώθει. Στα ίσα. Έτσι απλά, ανθρώπινα. Δεν ήταν ο άντρας που θα έλεγε ποτέ ωραία λόγια σε μια γυναίκα. Μπορεί να τα σκεφτόταν, ίσως να τα ένοιωθε μα δεν θα γίνονταν ποτέ λέξεις στα χείλη του για να τις εκφράσει.
Φοβόταν. Κι όταν το βράδυ του το είπα με ένα εμαιλ η απάντηση που έλαβα ήταν:

"Αυτό που δεν ξέρεις για μένα είναι ότι είμαι δειλός".

Και έμεινα να κοιτάω σαν χαζή την οθόνη. Ψέμματα μου έλεγε. Αποκλείεται!
Πως ήταν δυνατόν ένας άνθρωπος να μπορούσε να το ομολογήσει; Πως ήταν δυνατόν κάποιος που έχει καρδιά μέσα του να φοβάται να πει ό,τι πιο ανθρώπινο σε κάποιον που ήξερε πως τον νοιάζεται, πως τον θέλει και πως έχει παλέψει για να μείνει δίπλα του; Μπα....αδύνατον. Ήταν απλά μια κουβέντα της στιγμής.

Μια κουβέντα που θα έβγαινε πολύ αληθινή λίγα χρόνια αργότερα. Όταν η λογική θα απαιτούσε απαντήσεις.

Μια ακόμα σύμπτωση ήρθε να μου δώσει μια μεγάλη χαρά. Επισκεπτόμενη μια φίλη μου εντελώς ξαφνικά, κάπου κοντά στην Κόρινθο, της ζήτησα να μπω στο ίντερνετ. Μάλλον από διαίσθηση ξανά. Είχα πάρει ένα εμαιλ του, που μου έγραφε πως έφευγε για έκτακτη δουλειά στην Αθήνα το επόμενο πρωί γιαυτό και ίσως να μην προλάβαινε να μπει το βράδυ. Μόλις του απάντησα πως είμαι κοντά στην Κόρινθο σχεδιάσαμε να συναντηθούμε για δέκα λεπτά. Τόσο θα μπορούσε μόνο να δικαιολογήσει τη στάση που συνήθιζε να κάνει, και βάζοντας και τη διαδρομή που θα τον έβγαζε από το δρόμο του, τα περιθώρια ήταν πολύ στενότερα από όσο φανταζόμασταν.

Και συναντηθήκαμε.
Και πήγαμε την πρώτη μας βόλτα στη θάλασσα.
Κι ήπιαμε τον πρώτο μας καφέ.
Μάλλον είχαμε ξεκινήσει ανάποδα εμείς. Μα δεν μας ένοιαζε. Εκεί μιλήσαμε για όσα προβλήματα αντιμετώπιζε με το νέο μαγαζί, μου εξήγησε γιατί ήταν συννεφιασμένος τις τελευταίες μέρες, και μόλις τον είδα να χαμογελάει ήμουν πια σίγουρη πως η Γη γυρίζει.
Εκεί μου ανοίχτηκε...Είδα έναν άντρα που έχει μάθει να ζει με μυστικά, γιατί οτιδήποτε άλλο ήταν παραδοχή αδυναμίας.
Είδα έναν άντρα που πίσω από τα τείχη που κρυβόταν, έτρεμε σαν το φύλο αν κάποιος απέξω επέμενε να του χτυπά για να τον πλησιάσει....

Στην επιστροφή μέχρι το αυτοκίνητο, μου έπιασε δειλά το χέρι. Ήμασταν ακόμα ένα ερωτευμένο ζευγάρι ανάμεσα στα τόσα που περπατούσαν στην παραλία, μα για μας δεν υπήρχε τίποτα άλλο παρά μονάχα εμείς.
Είπαμε απίστευτες κοινότυπες φράσεις ερωτευμένων, μα σαν το νοιώθεις, είναι απλά χαμένοι θησαυροί που ψάχνουν τον ιδιοκτήτη τους.

Ένοιωθα πως μου συνέβαινε κάτι πολύ σημαντικό..... και ήξερα πως το μοιραζόμασταν και αυτό....
Εκείνη η συνάντηση βοήθησε και τους δυό μας. Σε εκείνον τόνωσε την αισιοδοξία του πως είχαμε πολλά πράγματα να ζήσουμε μαζί ακόμα και μου το μετέδιδε με κάθε του λέξη, και σε μένα.... σε μένα απλά επιβεβαίωσε ότι δεν έφταιγαν τα πολλά Άρλεκιν που διάβαζα μικρή:
Ο Έρωτας όταν συμβαίνει και μοιράζεται είναι Ευτυχία.....

"Εμείς δεν μπορούμε να είμαστε χωριστά.... Ξέχασέ το αυτό...... Η ζωή και των δύο μας άλλαξε και είναι καιρός να το πάρεις απόφαση."

Κι εγώ που δεν του χάλασα χατήρι ποτέ, το έκανα.....
Έτσι αυτή η συνάντηση, έμεινε ως η πιο όμορφη ανάμνησή μου από εκείνον.... Σε κάθε δυσκολία, σε κάθε άσχημη στιγμή, ήταν απλά ικανή να με κάνει να χαμογελάσω και να μου δίνει δύναμη να συνεχίσω σε ό,τι πίστευα ότι άξιζε.....

"You,
You touch my hand and I sing
You made me feel like a king
That's when I tell you I love you
But you, you told you'd leave wild, you see
You take your pain out on me
That's when we say it's all over
We're making up again and we're breaking up again
Tell it all your friends , we are back at home......"

Δεν υπάρχουν σχόλια: