Ένα βήμα πιο κοντά

Την επόμενη μέρα σκεφτόμουν τον πανικό που ένοιωσα. Εκτός αυτού αισθανόμουν άσχημα που την κοπάνησα έτσι, δεν ήταν χαρακτηριστικό μου, και φυσικά δεν έφταιγε σε κάτι ο συνομιλητής μου.

Ήξερα πολλά για εκείνον όπως ήξερε κι εκείνος για μένα. Ένας δικτυακός φίλος που λόγω απόστασης δεν αισθανόμασταν φόβο ότι θα συναντηθούμε ποτέ, και η ίδια αυτή απόσταση μας έκανε πιο ελεύθερους βάζοντας σε λέξεις όσα πολλές φορές στην καθημερινότητά σου αρνείσαι να καταθέσεις βρίσκοντάς τα ασήμαντα ή τετριμμένα.

Μπήκα να κατεβάσω το τραγούδι κι όταν το άκουσα θυμήθηκα τις δύο συμμαθήτριές μου κάπου στα 15 που μαζί με το Epitaph και τον Ozzy πρωί πρωί πίναμε καφέ λίγο πριν χτυπήσει το πρώτο κουδούνι του μαθήματος.
Με έπιασε μια νοσταλγία, είχα να τις δω χρόνια, και μια μελαγχολική διάθεση με συντρόφευε όλη την ημέρα.

Μπαίνοντας, βρήκα και ένα μήνυμά του, με ώρα λίγο μετά από εκείνη που έφυγα αλαφιασμένη εγώ:

-"Συγνώμη, δεν ήθελα να σε κάνω να νοιώσεις άσχημα. Ήταν κάτι που ήθελα να το μοιραστώ μαζί σου αλλά μάλλον ξεπέρασα τα όρια....."

Άφησα το μήνυμα αναπάντητο. Η αλήθεια είναι πως χαμογελούσα. Το να γράφεις προϋποθέτει ότι κάτι το έχεις σκεφτεί καλά πριν το καταθέσεις και η αφιέρωση με το τελευταίο μήνυμα ήταν πολύ ευγενικά διατυπωμένα για να προσβληθώ. Εξάλλου η διάθεσή μου ήταν και για μένα ανεξήγητη και αισθανόμουν πως είχα αντιδράσει υπερβολικά.

Το βράδυ, είχα μάθει πια πως ο "κόσμος" κοιμόταν μετά τις 11 συνήθως, του απάντησα γράφοντάς του ακριβώς όπως ένοιωθα.

Τον θεωρούσα φίλο, από εκείνους που νοιάζονταν για το αν έχω φάει το μεσημέρι, αν ξεκουράστηκα, αν φρόντιζα τον εαυτό μου. Παραδέχτηκα πως τον σκεφτόμουν όλη την ημέρα, δεν ήθελα να νομίζει πως έκανε κάτι που με πείραξε.

Το συμβάν όμως είχε γεννήσει και στους δύο την ανάγκη να μιλήσουμε. Όχι πια μέσω εμαιλς, ήταν βάσανο το σταγονόμετρο με το σέρβερ να κάνει τα τσαλίμια του, τα εμαιλς να χάνονται και να πρέπει να περιμένεις ένα τέταρτο μέχρι να καταλάβεις ότι ο άλλος δεν είχε πάρει το μήνυμά σου και έπρεπε να το ξαναστείλεις. Παρά το γεγονός ότι ξενυχτούσαμε μέχρι τις δύο ή τις τρεις το βράδυ, σε αυτές τις 3-4 ώρες δεν καταφέρναμε να αλλάξουμε πάνω από 20 εμαιλς.
Έτσι πρότεινα να μιλήσουμε μέσω Mirc. Μετά τις πρώτες οδηγίες, γιατί δεν γνώριζε το πρόγραμμα, όταν τον "είδα" απέναντί μου ίδρωσαν οι παλάμες μου.
Εκείνο το βράδυ, μου χάρισε άλλο ένα τραγούδι, Piano Fantasie μάλλον γιατί το θεώρησε πιο ακίνδυνο....

Είχε και εκείνος την ίδια μελαγχολία εκείνη την ημέρα, το τραγούδι των Pink ήταν από τα αγαπημένα του κι είχε κι αυτός σχολικές αναμνήσεις... Συμπτώσεις.... Χαμογελούσα στην οθόνη με ένα ηλίθιο χαμόγελο, σκέφτηκα πόσοι άνθρωποι έχουμε περπατήσει στα χνάρια άλλων κι ήταν κρίμα που πολλοί δεν θα το μάθαιναν ποτέ.

Σπούδασε στη Γαλλία, είχε κάνει πιάνο, λάτρευε οτιδήποτε ηλεκτρονικό, οι σχέσεις με τους δικούς του ήταν άψογες κι είχε μία αδελφή.
Ήμασταν πιο χαλαροί και οι δύο, μιλούσαμε για το σχολείο, για τις εξετάσεις για τις εκδρομές. Με αυτόν τον άνθρωπο, μίλησα για τα πάντα. Για τα ρούχα που φορούσαμε τότε, τη μουσική που ακούγαμε. Φτάσαμε και στο σχολιασμό της ημέρας, είχε πάει σε κάποια εκδήλωση παρόμοια με αυτή που είχα πάει κι εγώ το ίδιο απόγευμα. Μου έκανε φοβερή εντύπωση ότι ένα συμβάν είχε συμβεί σε δύο διαφορετικές πόλεις... και γέλαγα με την σύμπτωση αυτή. Όταν προχώρησε στις λεπτομέρειες, σοκαρίστηκα. Ήμασταν στην ίδια εκδήλωση! Φαντάστηκα ότι λόγω επαγγέλματος είχε ταξιδέψει στην πόλη μου. Τα πράγματα όμως δεν ήταν έτσι.

Από μια παρεξήγηση, εκείνος νόμιζε ότι ζούσα Κρήτη....κι εγώ νόμιζα πως εκείνος ζούσε Θεσσαλονίκη.

Εκείνο το βράδυ, μάθαμε πως ζούσαμε στην ίδια πόλη....

Τη στιγμή που το αντιληφθήκαμε, έκλεισε τη σύνδεσή του απότομα και εξαφανίστηκε. Ένοιωσα καλύτερα, γιατί δεν ήξερα τι να απαντήσω.

Ένοιωσα παγιδευμένη...και είχα αποφασίσει ότι δεν θα ξαναμιλήσω ποτέ με αυτόν τον άντρα που ήρθε από το πουθενά. Τι ήθελα κι εγώ κι έψαχνα για μπελάδες; Δεν είχα φίλους; Ένα σωρό!
Μέχρι να κάνω το τελευταίο τσιγάρο της ημέρας, ήρθε ένα μήνυμά του στο εμαιλ μου:

"Συγνώμη...ξύπνησε ο "κόσμος" εδώ κι έπρεπε να κλείσω... Δεν θέλω να χαθούμε, χαίρομαι που είσαι τόσο κοντά μου... και γεωγραφικά. Μη με φοβάσαι, ποτέ δεν θα σου έκανα κακό......"

Δεν απάντησα. Πέρασαν μέρες δεν ξαναμπήκα ούτε στο σάιτ που είχαμε πρωτοβρεθεί, έβρισκα όμως μηνύματά του συχνά. Μέχρι που κάποιο βράδυ, με παρακαλούσε να τα πούμε γιατί ένοιωθε μόνος.

Είχε προβλήματα με τη δουλειά, αισθανόταν πιεσμένος. Σκεφτόταν να ανοίξει ένα νέο κατάστημα, κι είχε αμφιβολίες. Ήταν η πρώτη φορά που μιλούσα μαζί του κι ήταν απαισιόδοξος σε όλες του τις σκέψεις.

Και αυτή ήταν η αδυναμία μου. Άφησα στην άκρη τα δικά μου, είχα απέναντί μου κάποιον που ζητούσε την παρέα μου, φόρεσα τη στολή του κλόουν μου, ήταν μια διαδικασία που κάνω συχνά για όσους αγαπάω.

Μιλούσαμε όλο το βράδυ. Σε όλα του τα μαύρα έστρωσα όλα μου τα χρώματα. Σε όλους τους φόβους, αντέταξα τις ελπίδες. Εκεί είδα και το μυαλό του επαγγελματία που δεν γνώριζα. Ένα ανήσυχο πνεύμα που ψαχνόταν, που κατέστρωνε σχέδια, που είχε διάθεση να δημιουργήσει αλλά είχε το φόβο πολύ κοντά του και δεν το βοηθούσε αυτό. Σύντομα άρχισε τα αστεία του, ένοιωθα πίσω από τις γραμμές ότι η διάθεσή του είχε επιστρέψει στην όμορφη ζεστή διάθεση που γνώριζα τόσους μήνες. Την επόμενη μέρα βρήκα αυτό:

"Εξαιτίας σου χαμογελάω όλη την ημέρα. Χαίρομαι που δεν σε έριξε η διάθεσή μου εχθές μα χαίρομαι ακόμα περισσότερο που αποδείχτηκες ο καλύτερος γιατρός για μένα. Θα τα πούμε απόψε;"

Μετά από τόσο καιρό, γνώριζα έναν άγνωστο. Και τον θαύμαζα....