Η Ευχούλα

Χωρίς να γνωρίζω τα σημάδια που έστελνε το σώμα μου, έφτασα κάποια στιγμή μέχρι το γιατρό. Θεωρούσα πως η πίεση των τελευταίων καταστάσεων, έβγαινε τώρα, ξεσπώντας παθολογικά κάτι που συνήθιζε να κάνει ο οργανισμός μου και το θεωρούσα απόλυτα φυσιολογικό.....

"-Συγχαρητήρια, είστε έγκυος!"

Δεν άκουσα τίποτα άλλο. Λιποθύμισα αμέσως μετά. Πράγμα που δεν το είχα ξαναπάθει ποτέ στη ζωή μου. Όσες φορές κι αν επανέλαβα την εξέταση βγήκε το ίδιο αποτέλεσμα.
Ήταν αδύνατον όμως. Δεν μπορούσε να είμαι έγκυος. Δεν γινόταν! Είχα ήδη υποστεί 4 εχγειρήσεις, είχα περάσει ήδη τη διαδικασία 4 εξωσωματικών, είχε πετύχει η τελευταία και ορκιζόμουν πως είχε κλείσει πια αυτό το θέμα για μένα.
Λόγω ιατρικής παράλειψης, κι ενός ψέμματος του γιατρού μου στην εγχείρηση ερχόταν ένα μωρό στη ζωή μου ακόμα.

Κι ήταν η ώρα της αλήθειας για μένα και την οικογένειά μου. Έκατσα και σκέφτηκα πολύ, μάζεψα το κουράγιο μου, όρισα τις καταστάσεις που θα ακολουθούσαν κι ήμουν έτοιμη για όλα. Το βράδυ του είπα τι συνέβαινε... και δεν μιλήσαμε πολύ. Τις επόμενες μέρες λόγω επιπλοκής της γυναίκας του έφυγε για την Αθήνα, και ώρες αργότερα ήρθε η κόρη τους στον κόσμο.
Στο ίδιο μαιευτήριο, με λίγες ώρες διαφορά κι έναν όροφο, έχανα το μωρό μου.
Από τη στιγμή που γεννήθηκε η κόρη του, χάθηκε. Δεν ρώτησε καν που βρίσκομα, δεν νοιάστηκε καν τι συνέβαινε με μένα. Βγαίνοντας από το μαιευτήριο, άφησα ένα κομμάτι μου να πεθάνει εκεί μέσα.
Το μωρό μου..... και την πίστη μου στο Θεό.
Ένα μωρό που ξεκίνησε το ταξίδι του ένα βροχερό βράδυ του Νοεμβρίου, όταν εκείνος με δικαιολογία μια δουλειά, πήρε τη μηχανή, αψηφώντας τη βροχή και ήρθε να με δει.
Αυτό το μωρό που ήρθε για να μου δείξει τελικά πως γεννιούνται τα παιδιά από έρωτα μια και δεν θα το γνώριζα ποτέ στη ζωή μου αυτό, το παιδικό όνειρο κάθε κοριτσιού που σε μένα είχε μεταφραστεί αλλιώς μέσα σε ένα εργαστήριο...
Δεν μιλήσαμε ποτέ γιαυτό.
Σχεδόν ποτέ.
Μια φορά μόνο μου βγήκε το παράπονο πως δεν μου έστειλε ούτε ένα μήνυμα τότε.... μου είπε απλά ότι με σκεφτόταν πολύ και δεν μου μίλησε γιατί δεν ήθελε να με ταράξει.
Αυτό το μωρό, ήταν τελικά το πρώτο και μοναδικό γεγονός που δεν μοιραστήκαμε ποτέ.....

Έμεινε μόνο δικό μου....

Και η αλήθεια δεν είδε το φως ποτέ.....
Κανενός η ζωή δεν ταράχτηκε, κανένας δεν έμαθε τίποτα ποτέ.
Σε αυτό το μωρό χρωστάω ένα μέρος της υπόσχεσης: Αν και χάθηκε πολύ νωρίς, θα μάθαιναν πολλοί πως ήρθε στη ζωή μου και με έμαθε πολλά.
Εσείς είστε οι πολλοί, κι αυτό ήταν η "Ευχούλα μου"...

Να μάθω πως γεννιούνται τα παιδιά από Έρωτα......

"Έφυγες νωρίς ούτε που πρόλαβα ν' αρχίσω,
έφυγες νωρίς, μα είχα κι άλλα να σου πω...
λόγια μυστικά, την άλλη όψη σου ν' αγγίξω,
λόγια μαγικά από ένα κόσμο μαγικό.....
Ποιος φωνάζει; Ποιος πληγώνει τη σιωπή;
Τι να θέλει να μου πει;"

Αφιερωμένο......