Η έκπληξη

Και μετά ήρθε η νηνεμία. Απλά σε αυτό το ταξίδι κουβαλούσα κι άλλη μία αποσκευή. Το συναίσθημα της ζήλειας. Και δεν ήταν όμορφο. Λόγω του νέου μαγαζιού, άρχιζε τα ταξίδια. Στις βραδυνές μας συνομιλίες δεν είχε αλλάξει τίποτα, άντεχε το ξενύχτι και το πρωί ήταν ο πρώτος στο μαγαζί.

Χαιρόμουν από τη μια που ένοιωθε καλά, κι από την άλλη λυπόμουν γιατί η προσωπική επαφή ήταν σπάνια και δύσκολη. Τα τηλεφωνήματα ήταν δύσκολα, πολύ αραιά, μα γεμάτα ένταση και πάθος. Παρότι μιλούσαμε για ασήμαντα θέματα στα ελάχιστα λεπτά που είχαμε στη διάθεσή μας, αρκούσε μια λέξη ή μια δήλωση για να αρχίσει ο χείμαρρος των συναισθημάτων. Ακόμα και από εκείνον. Τον άκουγα ότι του ήταν δύσκολο να ομολογεί ό,τι αφορούσε συναίσθημα. Μα το έκανε όμως κι αυτό τον ανέβαζε στα μάτια μου.

Μέχρι τότε δεν καταλάβαινα γιατί ήταν τόσο δύσκολο για εκείνον, και το είχα αφήσει στην άκρη. Μετά την αποβολή μου ήταν πιο τρυφερός και πιο γλυκός. Ενοχές; Ίσως... Μα μου έδειχνε όλα όσα μου είχε στερήσει από φόβο και ντροπή. Κάποιο βράδυ πρότεινε να συναντηθούμε μέσα στην πόλη. Στο κλείσιμο. Οι αρχικές αντιδράσεις και των δύο μας ήταν πολλές. Αρχικά η ιδέα χαρακτηρίσθηκε τρελλή, επικίνδυνη, εντελώς αψυχολόγητη, μετά ο πανικός αν μας δουν, αν το πουν, αν...αν...και μετά η συμφωνία. Που....και πότε. Όλες τις νέες ιδέες έτσι τις αντιμετωπίζαμε. Έτσι βρέθηκε η μεριά μας. Οδός Αναγεννήσεως την έλεγαν. Σύμπτωση; Την πρώτη φορά που βρεθήκαμε εκεί ήταν μετά από μια σιωπή του ξανά... Εγώ ήθελα να μάθω τι του σ υμβαίνει κι αυτός απλά ήθελε να εξαφανιστεί σαν να μην υπήρξε τίποτα στις ζωές μας.

Μα παραήμουν ηλίθια για να μην επιμείνω.

Εκεί λύνονταν οι διαφορές μας. Μέσα σε λίγα λεπτά, εκεί λέγονταν οι εξηγήσεις, οι δικαιολογίες, εκεί τελείωνε η όποια σιωπή του είχε ξεκινήσει. Εκεί είδαμε για πρώτη φορά μαζί μία πανσέληνο..Εκεί μου υποσχέθηκε πως κάθε πανσέληνο θα κοιτά το φεγγάρι με την ελπίδα πως θα κοιτάμε για λίγο στον ίδιο σκοπό. Ήταν κι αυτό ένας μικρός λόγος ευτυχίας για μένα. Ο πρώτος λόγος ήταν πως ανέπνεα τον ίδιο αέρα της ίδιας πόλης με εκείνον.

Μου ετοίμαζε και μια έκπληξη. Ένα βράδυ οι δυο μας. Σε ένα ταξίδι που ετοίμαζα για την Αθήνα, θα ερχόταν κι αυτός με πρόσχημα τη δουλειά. Μου πρότεινε λοιπόν να διαλέξω ξενοδοχείο, να σχεδιάσω τι θα κάνουμε, να διαλέξω που θα πάμε. Να του κάνω κι εγώ την έκπληξη. Μέρες, βδομάδες, μήνες πριν καταφέρουμε να βρούμε μια ημερομηνία κανονίζαμε αυτό το βράδυ. Τι σχέδια, τι όνειρα.....!

Ήταν το πρώτο πράγμα που είχε σημάδι στο μέλλον. Ένα μέλλον τόσο κοντινό μα δεν αφορούσε πια μόνο το παρόν. Απίστευτη αίσθηση. Μοναδικό συναίσθημα. Εγώ κι αυτός μετά από τόσο καιρό μαζί μια ολόκληρη νύχτα;

Ήταν ένα πολύ μεγάλο δώρο για μένα.

Και πέρασα άγρυπνες νύχτες να σχεδιάζω, να καταστρώνω, να εφευρίσκω.... Μετά από κάθε βράδυ που συνομιλούσαμε ακόμα κι αν κατάφερνα να το βγάλω από το μυαλό μου, μου μετέδιδε τον ενθουσιασμό του και την αγωνία του. Το ήθελε κι εκείνος όσο κι εγώ, και μέσα στην απειρία μας από τέτοια εμπειρία, θέλαμε και οι δύο να είναι κάτι που να μείνει για πάντα στο μυαλό μας.

Κι έμεινε. Όχι όμως για τους λόγους που φανταστήκαμε......


Then you suddenly smiled
You took me by surprise
You suddenly smiled
You took me by again
Well I remember the time
Wrapped up nice and cosy
She was washing my hair
Well I was thinking of midnight, falling in love
Watching the rain fall
When we relax I’m going to sleep on your chest
And listen to your beats
And let’s go to norway, live in rain and snow
And get totally depressed about nothing
At all really hello
Then you suddenly smiled
You took me by surprise