Ήταν Παρασκευή θυμάμαι. Μου ζήτησε να μιλήσουμε απευθείας από το Mirc και χάρηκα για το ρίσκο που έπαιρνε για μένα. Κατά διαβολική σύμπτωση (υπάρχουν ναι...πολλές από αυτές) δεν ρώτησα τι κάνει ο κόσμος... Μιλούσαμε μέχρι σχεδόν που ξημέρωσε παρά το γεγονός ότι είπα πολλές φορές καληνύχτα γιατί εκείνος την άλλη μέρα δούλευε. Δεν μπορώ να θυμηθώ με τι γεμίζαμε τόσες ώρες. Μα όσο κι αν κρατούσε η συνομιλία, κι εκείνος κι εγώ το βρίσκαμε πολύ λίγο.
Την άλλη μέρα από τη δουλειά, τα μηνύματα έδιναν κι έπαιρναν. Μόνο που αυτή τη φορά υπήρχαν λέξεις μέσα σε αυτά που αφορούσαν σκέψεις, επιθυμίες μα και συναισθήματα. Και από εκείνον και από μένα. Μικρές λέξεις όπως "μωρό μου", "μάτια μου" αγαπημένες και μοναδικές, δήλωναν το κλίμα και τη διάθεση....
Αυτές οι τόσο τετριμμένες λέξεις μου έδειχναν και στο μέλλον τη διάθεσή του. Ήξερα πως αν δεν υπήρχαν απουσίαζαν όχι από λάθος αλλά από αρνητική ενέργεια λόγω κάποιου προβλήματος κι ήξερα ότι συνέβαινε κάτι που απλά ήταν ζήτημα χρόνου για να με ενημερώσει.
Δεν ξέρω κατά πόσο είναι δυνατόν, έμαθα έναν άνθρωπο πίσω από λέξεις και γραμμές, έναν άνθρωπο που ήμουν σίγουρη πως μέχρι τότε το συναίσθημα θεωρούνταν αδυναμία κι ήξερε να το κρύβει πολύ καλά.
Έτσι ήταν μια μικρή γιορτή για μένα κάθε φορά που κατάφερναν τα λόγια μου ή οι πράξεις μου να ανοίξουν μια μικρή χαραμάδα στο τείχος που είχε φυλακίσει τον εαυτό του για να τον προστατέψει. Ό,τι μου έστελνε και δήλωνε το αίσθημά του, έγιναν φυλαχτά, μηνύματα που φύλαξα για χρόνια γιατί τα θεωρούσα πολύτιμα όχι από γυναικεία φιλαρέσκεια αλλά από περηφάνεια που ένας άντρας πάλευε να μάθει να αγαπάει.....Και μάθαινε για μένα...
Εκείνο μεσημέρι χτύπησε και το τηλέφωνο έτσι απροειδοποίητα. Κι όταν είδα από την αναγνώριση ποιος ήταν άρχισαν να τρέμουν τα χέρια μου. Φοβήθηκα πως δεν ήταν για καλό, δεν είχαμε ξαναμιλήσει, δεν είχε πάρει ποτέ την πρωτοβουλία να μιλήσουμε γιατί υπήρχαν πάντα προβλήματα.....Μιλήσαμε κι όσο και αν τον ρώτησα τι και πως ήταν αυτό, δεν μου απάντησε. Μιλούσε γρήγορα, εγώ νόμιζα ότι ιαζόταν να κλείσει και αναρωτιόμουν γιατί με πήρε τότε.....
Το ίδιο βράδυ έμαθα πως προσπαθούσε να ρωτήσει τα πάντα πριν με φέρει σε δύσκολη θέση και πριν φτάσει στο σπίτι και δεν θα μπορούσα να μιλήσω. Τι χαζή που ήμουν......όλο λάθος συμπεράσματα έβγαζα.... Ήταν που δεν μου είχε ξανατύχει άντρας σαν κι αυτόν ή ήταν που η λογική στον έρωτα είναι ό,τι η φωτοβολίδα για την ομίχλη: Φωτίζει αλλά δεν διαλύει.......;;;Εκείνο το βράδυ μου έστειλε την καλησπέρα του από τις 9 το βράδυ. Πάλι παραξενεύτηκα, αν δεν πήγαινε 12 ποτέ δεν μιλούσαμε και το ότι είχαμε αφήσει ξανά τα εμαιλς στην άκρη έμοιαζε ξανά σαν μια μικρή γιορτή για μένα. Υπέθεσα απλά ότι ήταν η τυχερή μου μέρα.
Είχε πάει σχεδόν 2 τα ξημερώματα όταν τον ρώτησα τι θα έκανε την άλλη μέρα που ήταν Κυριακή. Μου είπε πως έπρεπε να πάει Αθήνα να παρεβρεθεί σε ένα γάμο και να φέρει και τον κόσμο πίσω. Όταν τον ρώτησα τι εννοεί "πίσω" μου είπε πως ο κόσμος έλειπε δύο μέρες.... κι έτσι πήρα απάντηση στις ερωτήσεις μου...Έτσι εξηγούνταν όλα λοιπόν....Και φυσικά δεν θα μπορούσε να κλείσει η βραδιά χωρίς μια σύμπτωση....: Και ο δικός μου κόσμος έλειπε στην Αθήνα...
"Κερνάς κόκα κόλα;"
"Ναι αμέ....."
Λες κι είχα το πολύ μυαλό....; 10 χρόνια ο κόσμος μου δεν έιχε λείψει ποτέ από το σπίτι. 30 χρόνια που θυμάμαι τον εαυτό μουδεν είχε λείψει ποτέ κόκα κόλα από το σπίτι. Εκείνο το βράδυ, δεν είχα κόκα κόλα.....Εκείνος όμως ήρθε.
Κι όταν στάθηκε απέναντί μου, άκουγα μόνο δύο καρδιές. Τόσο δυνατά που δεν υπήρχε τίποτα άλλο στον κόσμο.....
"Άγνωστη δίπλα μου θα ζεις
κι έτσι άγνωστη μ' αρέσεις...
Και τώρα οι δυο μας
γυναίκα εσύ που ποτέ δεν θα σε μάθω..."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου