"Έλα...."

Εκείνες τις μέρες ήταν ευδιάθετος. Και μου το μετέδιδε. Έτσι ένοιωθα μια κάποια ασφάλεια πως δεν ήταν κάτι παροδικό, και πως για λίγο καιρό δεν είχα να φοβηθώ, ούτε σιωπές, ούτε τις κρίσεις πανικού όπως τις ονόμαζε, ούτε αποφάσεις για διακοπή.

Έτσι έφτασε η πολυπόθητη μέρα.... Το ταξίδι στην Αθήνα άρχιζε...

Δεν ήταν όλα όμως αγγελικά πλασμένα. Έμαθα ξαφνικά να λέω τα καλύτερα ψέμματα. Έπαψα να κοιτάω το Λευτέρη στα μάτια. Δεν άντεχα να περιμένω την επόμενη ερώτηση για να κατασκευάσω ένα ακόμη μεγαλύτερο ψέμμα. Φοβόμουν φριχτά μήπως πιαστώ. Όχι όμως γιατί θα έλεγα ψέμματα αλλά γιατί ίσως δεν θα με άφηνε να φύγω για την Αθήνα. Πόσο άδικος μπορείς να γίνεις... !

Ανέβηκα στο λεωφορείο εκείνη την ημέρα περιμένοντας ένα μήνυμα του Αναστάσιου για να με ενημερώσει το πότε θα ξεκινούσε κι αυτός. Η ώρα περνούσε κι εκείνος άφαντος. Όταν τελικά του έστειλα μήνυμα εκείνος δεν απάντησε. Ο φόβος ότι τα χιλιόμετρα θα μου φαίνονταν ατελείωτα δεν υπήρχε πια. Δεν είχαν νόημα τα χιλιόμετρα αν εκείνος αποφάσιζε να σιωπήσει ξανά.

Ήταν και η πρώτη φορά που του θύμωσα απίστευτα. Μα ήμουν κλεισμένη σε ένα λεωφορείο και δεν μπορούσα να κάνω τίποτα. Το μήνυμά του ήρθε αργά το μεσημέρι σχεδόν μόλις έφτανα και μου έλεγε πως τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα γιατί είχε δημιουργηθεί ένα πρόβλημα με την τράπεζα κι έτρεχε να μαζέψει λεφτά. Δεν θα ήταν εύκολο να έρθει. Όλο το απόγευμα έβραζα.... Τα έβαλα με μένα. Κάπου έπρεπε να ξεσπάσω την απογοήτευσή μου. Και παρά το γεγονός ότι εκείνο το απόγευμα ήταν κλειστά τα μαγαζιά, άρα θα ήταν σπίτι και δεν θα μπορούσε να μου στείλει μήνυμα, με το κινητό, εγώ έλαβα ένα... πολύ περίεργο από εκείνον μήνυμα....:

"Πως τα περνάς;"

Ήθελα να τον πνίξω... Με κορόιδευε κι από πάνω! Σκέφτηκα να μην απαντήσω αλλά σεβάστηκα ότι διακινδύνευε να μου στείλει μήνυμα από το σπίτι και δεν ήθελα να φανώ αγενής.

"Είμαι τόσο θυμωμένη που θέλω να σε πνίξω....." έγραψα... και το πίστευα.

Είχαν πάει όλα ανάποδα. Ήξερα ότι δεν έφταιγε απόλυτα αυτός. Μα δεν είχα κανέναν να τον μοιραστώ κι αν υπήρχε ένας άνθρωπος να καταλάβει την απογοήτευσή μου ήταν εκείνος.

"Τότε έλα στο ξενοδοχείο που διάλεξες μωρό μου κι αν αντέξεις....να το κάνεις. Σε περιμένω."

Τρελλάθηκα... Από τις σπάνιες φορές που σήκωσα τηλέφωνο και τον πήρα. Αν ήταν εκεί που έλεγε θα μπορούσε να μου μιλήσει. Αν ήταν σπίτι του και με δούλευε.....τότε μάλλον θα είχε πρόβλημα!!!!Το σήκωσε...κι εκεί που ξαφνικά είχε κολλήσει ο χρόνος, που η μέρα ήταν μουντή και το πήγαινε για βροχή, εκεί που η φάτσα μου είχε κολλήσει στο πάτωμα, η φωνή του με απογείωσε.
Αχ αυτή η φωνή.... Που δεν χόρτασα ποτέ να την ακούω... Που θα την ξεχωρίζω ανάμεσα σε χιλιάδες... Μια φωνή ενός άντρα που αγάπησα πάρα πολύ....

Ξεχνώντας όλα τα σχέδια, την προετοιμασία, το δώρο του για τα γενέθλιά του που είχαν περάσει εδώ και καιρό αλλά δεν είχαμε καταφέρει να βρεθούμε για να του το δώσω, τα κεράκια που είχα πάρει στην τσάντα για να κάνουμε την ατμόσφαιρα πιο ρομαντική, τα cds που του έγραψα για να με θυμάται.....
.......βούτηξα ένα ταξί, έγινα μούσκεμα στη βροχή, και ο δρόμος για το Φάληρο έμοιαζε ατελείωτος....

"Τα χιλιόμετρα που έκανα αγάπη μου για σένα....
τα χιλιόμετρα, μέτρα τα απόψε ένα-ένα.,
τα χιλιόμετρα που έτρεξα ναρθώ κοντά σε σένα,
μέτρα και τα σ'αγαπώ που πήγανε χαμένα....."