Το θάρρος

Λίγο πριν τα Χριστούγεννα, μια γιορτή που δεν άρεσε σε κανέναν από τους δύο μας η κατάσταση ήταν μαύρη από τη δική του μεριά. Δούλευε από το πρωί μέχρι το βράδυ, απαιτούσε να μιλάμε το βράδυ μέχρι ό,τι ώρα άντεχε, κοιμόταν ελάχιστα..

Ο "κόσμος" ξετρύπωσε το κινητό του, το άνοιξε, και διάβασε κάποια μηνύματα.Τίποτα πονηρό όμως, αφού η αμηχανία της περίεργης κατάστασης της γνωριμίας μας και της συνέχειάς της μας ακολουθούσε παντού. Χαζά μηνύματα γεμάτα ενδιαφέρον, ερωτήσεις.... δικαιολογίες για μια επικοινωνία ανοιχτή ανάμεσα σε δύο ψυχές χαμένες σε μια μεγάλη πόλη.

Δεν μου είπε ποτέ τι του είπε. Είχα όμως απέναντί μου το αποτέλεσμα του. Έναν άνθρωπο γεμάτο ενοχές και τύψεις που είχε χάσει το γέλιο του, η κούραση τον είχε καταβάλει, ήταν μονίμως υπό έλεγχο, υπό αμφισβήτηση, μέχρι που παρά την αντοχή που τον διέκρινε σε πιεστικές καταστάσεις, έσπασε. Κι ήρθε ο χωρισμός από εκείνον αυτή τη φορά.

Με μία διαφορά. Εγώ είχα πάρει την απόφασή μου. Και μετά από μερικές μέρες που τον άφησα να ηρεμήσει του έστειλα ένα εμαιλ, για τα τυπικά Χρόνια πολλά, μόνο που αυτή τη φορά δεν ήταν για κανέναν μας τυπικά. Ήταν ο λόγος να του μιλήσω, κι ήταν ο λόγος του για να μου απαντήσει. Ανάμεσα σε φόβο και ντροπή, έφτασαν οι μέρες το νέο μέλος της οικογένειας, έμπαινε στην τελική του ευθεία. Σε μια νύχτα γεμάτη απαισιοδοξία, αμφιβολίες και διάθεση για φυγής από μέρους του ένοιωθα να πνίγομαι που κάτι τόσο όμορφο εκείνον τον έκανε να νοιώθει τόσο άσχημα.

Υπήρχε η πιθανότητα όλα να είχαν ξεκαθαρίσει και για εκείνον απλά δεν ήθελε να μου το πει ευθέως. Δεν ήταν και το φόρτε του ποτέ αυτό, έτσι νοιώθοντας για μια ακόμη φορά την αναμονή ως τιμωρία, έκανα μια τρέλα:
Ξέροντας πως λείπει ο κόσμος στην Αθήνα, χτύπησα το κουδούνι του σπιτιού του.
Που το βρήκα το θάρρος;
Το θράσσος;
Ποτέ δεν κατάφερα να το εξηγήσω.
Που πήγαινα;
Που βρήκα τη δύναμη να σταθώ μπροστά του έτοιμη να ακούσω την όποια απάντηση;
Πως ήξερα ότι η καρδιά μου θα άντεχε;
Περιμένοντας να μου ανοίξει και φανταζόμενη το χειρότερο, δεν νομίζω να είχα ακούσει ποτέ την καρδιά μου τόσο δυνατά.

-Καλησπέρα. Ενοχλώ;
-Καλησπέρα. Τι θες εδώ;

Μια κίνηση που ακόμα κι αν σου έλεγαν πως θα την κάνω, θα σε τρέλεναν....κι όμως, εγώ δεν είδα τίποτα στα μάτια του. Ούτε φόβο. Ούτε χαρά. Ούτε έκπληξη. Τίποτα. Τίποτα θετικό.

-Ήρθα μόνο να μου απαντήσεις σε μία ερώτηση. Όταν μου δώσεις την απάντηση, θα φύγω για πάντα από τη ζωή σου.Θα είναι σαν να μην υπήρξα ποτέ. Κι έχεις το λόγο μου πως δεν θα ξανακούσεις ποτέ τίποτα από μένα. Δεν θα σε ξαναενοχλήσω ποτέ.

Σιωπή....

-Θα μου απαντήσεις;
-Ρώτα με...
-Μ' αγαπάς;

Σιωπή.....

-Μπορώ να ακούσω όποια απάντηση κι αν έχεις. Ακόμα και το όχι. Και θα το σεβαστώ. Έτσι θα αποκτήσει λογική όλο αυτό το παράλογο των τελευταίων ημερών. Θα εξαφανιστώ. Σαν να μην υπήρξα ποτέ.

Σιωπή......

Αν στεκόμουν μπροστά σε έναν γιατρό που θα μου έλεγε την οριστική απόφαση αν θα ζήσω ή θα πεθάνω την ίδια προσμονή θα είχα. Έχετε απαξιωθεί όμως ποτέ από κάποιον που σιωπά; Προτιμώ την επόμενη φορά που κάποιος θα θελήσει να αντιδράσει έτσι σε μένα, να με χαστουκίσει. Εκείνη τη στιγμή, έμαθα να μην αντέχω τη σιωπή.

-Πες μου. Μια απάντηση και φεύγω. Έχεις το λόγο μου!

Σιωπή.....

Πως μπορείς και φυλακίζεις τις λέξεις όταν κάποιος που αγαπάς στέκεται απέναντί σου υποφέροντας; Δεν κατάλαβα ποτέ αυτές τις αντιδράσεις. Πάντα πίστευα ότι όφειλα να ξεπερνώ τον εαυτό μου για χάρη των ανθρώπων που αγαπάω, να μην τους αφήνω να είναι θλιμμένοι τουλάχιστον ΠΟΤΕ εξαιτίας μου.

Έχεις μαλώσει με τη σιωπή ποτέ;
Ήταν ο χειρότερος εχθρός μου... Κατάφερνε να με κάνει να μοιάζω πολύ μικρή κι αδύναμη μπροστά της. Είχε πάντα την αλαζονία να με ξεκουφαίνει με την παρουσία της.. Ήταν πάντα πρωταγωνίστρια σε ένα παιχνίδι που αν δεν ήθελες να συμμετέχεις ήσουν στα σίγουρα ο χαμένος.

-Σ' αγαπώ. Πως μπορώ να μη σ'αγαπώ;

Κι εκείνο το βράδυ, του υποσχέθηκα πως κάθε φορά που θα αντιδράει έτσι, θα του κάνω την ίδια ερώτηση. Κι όσο η απάντηση θα είναι "Ναι" εγώ θα μένω εδώ, να πολεμάω σε ό,τι έχω απέναντί μας, όσο θα συνεχίζω να πιστεύω ότι αξίζει, κι όσο θα φαντάζομαι πως κι εγώ αξίζω να έχω αυτόν τον άνθρωπο στη ζωή μου....

Και το έκανα. Μέχρι τέλους...

Το έκανα γιατί μόνο αυτόν τον τρόπο ήξερα για να του δείξω πως τα λόγια μου θα συμβάδιζαν πάντα με τις πράξεις μου. Πως είχα ανάγκη να πιστέψει πως δεν ήμουν όπως είχε μάθει πάντα στη ζωή του: Ένας άνθρωπος που θα του έβαζε κανόνες, που θα απαιτούσε να αντιδράει όπως ήθελα εγώ.

Το έκανα γιατί χρειάστηκε να του αποδείξω πως τον αγαπούσα πάρα πολύ κι ήθελα να είναι ελεύθερος.
Ακόμα κι από μένα. Αν αυτό ήταν που τον έκανε ευτυχισμένο.

Και την κράτησα την υπόσχεσή μου.....

"-Αφήνετε πάντα το φως στην εξώπορτα ανοιχτό;"
"-Μόνο όταν περιμένουμε κάποιον."
"-Εσύ ποιον περίμενες;"
"-Εσένα. Ήξερα πως θάρθεις. Το ήλπιζα. Είχα διαίσθηση πως θα χτύπαγες την πόρτα από λεπτό σε λεπτό."
"-Η διαίσθησή σου βγήκε αληθινή...."
"-Και δεν ξέρεις πόσο χαίρομαι γιαυτό....."
"-Αφού υπέφερες γιατί δεν μου μίλαγες; Γιατί δεν έκανες κάτι...; "
"-Δεν ξέρω....από φόβο.....από εγωισμό. Αυτός ο γ@μημένος ο εγωισμός μου......."
"-Κι αν δεν ερχόμουν ποτέ;"
"-Αργά ή γρήγορα, θα ερχόμουν εγώ....."

Λόγια....όμορφα λόγια....