Ένα βήμα την κάθε φορά

Οι ετοιμασίες στο σπίτι μου έτρωγαν όλο το χρόνο και την πολύ λίγη ενεργητικότητα που είχα αποκτήσει σιγά σιγά. Μέρα τη μέρα γινόταν πιο όμορφο, οι κοπέλες μου είχαν ξετρελλαθεί με το δωμάτιό τους, τα χρώματα και κυρίως το...χώρο που είχαν να παίξουν.

Για βδομάδες, έπεφτα στο κρεβάτι και δεν προλάβαινα να σκεφτώ τίποτα από την κούραση. Καμιά φορά εκείνη η μια ερώτηση ξεπηδούσε από το πίσω μέρος του μυαλού μου και λαχατρούσε μια απάντηση... "Άραγε, μ'αγάπησε ποτέ;"
Δεν ξέρω αν άντεχα την απάντηση, δεν ξέρω αν υπήρχε καν απάντηση ή αν ήταν εντελώς ανόητη η ερώτησή μου μετά από όλα όσα είχαν συμβεί.

Το φροντιστήριο μου έδωσε την ευκαιρία να περπατήσω ξανά στην πλατεία το βράδυ. Αγαπημένες στιγμές που είχα για πολύ καιρό ξεχάσει. Με έβαλε ξανά στη διαδικασία να νοιώσω μαθήτρια, να φροντίζω τα βιβλία μου, να πρέπει να διαβάσω, ενώ κάποιες περιστασιακές δουλειές μου παρουσιάστηκαν και δεν τις άφησα.

Όσες πόρτες είχα χτυπήσει σε γνωστούς και φίλους ο πατέρας μου είχε προλάβει.
Μου φαινόταν αστείο, νόμιζα πως ζούσα σε ελληνική ταινία κάποιες φορές μα δυστυχώς ήταν αλήθεια. Για μένα η ιστορία με τους δικούς μου είχε τελειώσει. Και μπορώ να πω αισίως αφού είχαν κάνει πίσω με το θέμα των παιδιών.

Όταν τελείωσε το σπίτι, ήταν ήδη καλοκαίρι. Λάτρευα να κάθομαι στο μπαλκόνι και να χαζεύω τους περαστικούς, τα μαγαζιά να κλείνουν, οικογένειες που ανέβαιναν στο αυτοκίνητό τους για να πάνε τη βόλτα τους ή να γυρίσουν σπίτι τους.

Κάποιες στιγμές το θεωρούσα τραγικό κάτι που άλλοι μπορεί να μην το είχαν καθόλου εκτιμήσει σε εμένα να έλειπε τόσο πολύ.
Το μόνο που νοστάλγησα από το παλιό μου σπίτι, ήταν το σκυλί μου, ο Ρόξυ. Και τα λουλούδια μου. Προσπάθησα να φυτέψω το μπαλκόνι αλλά....δεν ήταν όπως το σπίτι.
Και η βροχή όταν έπεφτε, έμοιαζε με ξένη. Δεν άκουγα πια τον ήχο της όταν άγγιζε το χώμα, ούτε καταλάβαινα την παρουσία της στα κεραμμύδια. Πολλές φορές δεν ήξερα ότι βρέχει. Μα μπροστά στην ηρεμία μου μπορούσα να τα ξεπεράσω όλα.

Έτσι από βλαχάκι μια ζωή, κατέληξα να προσπαθώ να ζω στην πόλη.
Δειλά δειλά στο φροντιστήριο είχα κάνει γνωριμίες. Αυτό σήμαινε για μένα ότι είχα ξαναρχίσει να είμαι ευγενική με ξένους, κοινωνική και σίγουρα κανένας δεν έβλεπε σε μένα το αγρίμι που είχα δει εγώ στον εαυτό μου.

Μάλιστα μια παρουσία εκεί με ξεχώρισε....ή την ξεχώρισα; Δεν είμαι ακριβώς σίγουρη.
Εγώ που σπάνια κάνω φιλίες με γυναίκες, τη Νίκη τη συμπάθησα από τις πρώτες μας κουβέντες.

Ίσως γιατί είχε δύο κατάμαυρα μάτια που μου θύμιζαν κάποιον.
Ή ίσως γιατί οι συμπτώσεις στη ζωή μου δεν είχαν τελειώσει ακόμα.....


"To really love a woman to understand her
you've got to know what deep inside
hear every thought see every dream and give her wings
when she wants to fly and when you find yourself lying helpless in her arms
You know you really love a woman
When you love a woman you tell her that she's really woman
When you love a woman you tell her that she's the one
She needs somebody to tell her that it's gonna last forever
So tell me have you ever really really, reallly ever loved a woman? "