Το σωστό

Και ξαναγύρισε η ζωή στα φυσιολογικά της... Μια Κυριακή με την οικογένειά του ο καθένας...

Δεν κατάφερα να κοιτάξω άνθρωπο στα μάτια εκείνη την ημέρα. Στο φως της ημέρας όλα έμοιαζαν παράλογα. Και η λογική μου με έστησε στον τοίχο. Πάλευα να βρω δικαιολογίες μα ήταν όλες πολύ φτηνές. Και δεν άξιζαν να τις πω σε κανέναν. Γιατί το έκανα ούτε στον εαυτό μου μπορούσα να εξηγήσω.
Πως εξηγείς τι κάνει η καρδιά σου όταν ρωτά το μυαλό σου; Μπορείς να τα κάνεις αυτά τα δύο να συμβαδίσουν, μα κυρίως να συμφωνήσουν ποτέ; Εγώ δεν τα κατάφερα ούτε μια στιγμή...

Η τόσο λογική, τυπική, ευγενική κυρία που ήξεραν όλοι, δεν υπολόγισε ούτε μια στιγμή ότι κάποια που φορούσε τη βέρα με το όνομα του Αναστάσιου στο χέρι της, μετρώντας μέρες που θα έφερνε το παιδί του στον κόσμο, έχοντας ένα πολύ σοβαρό όνομα, μια οικογένεια πανέμορφη δίπλα της, τα είχε αφήσει όλα πίσω της.

Χίλιες λογικές να είχα, μία θα μου φώναζε να ξυπνήσω και να σκεφτώ για μια στιγμή τι έκανα. Μα ήταν απούσες όλες....

Ήμουν θυμωμένη με μένα. Με κατηγορούσα, με τιμωρούσα με λόγια που δεν νομίζω ότι θα τα ακούσω ποτέ από χείλη ανθρώπου. Θεωρούσα απαράδεκτο τα όσα δέχτηκα να κάνω, να μοιραστώ. Θεωρούσα απαράδεκτο τα όσα είχα επιτρέψει να συμβούν. Δεν ήμουν έτσι εγώ. Δεν έλεγα ποτέ ψέμματα. Δεν έκρυβα ποτέ από όσους αγαπούσα τίποτα. Είχα μάθει πάντα να τα μοιράζομαι όλα. Γιαυτό και όσοι με γνώριζαν ή με αγαπούσαν ή με μισούσαν θανάσιμα. Δεν υπήρχε μέση λύση.

Και τι ειρωνεία.... το ίδιο ένοιωθε κι αυτός. Δεν μου είχε πει τίποτα. Το αισθανόμουν όμως. Από τη μια απέραντη ευτυχία για τα όσα είχαν συμβεί. Λέξεις που απουσίασαν και πήραν τη θέση τους πράξεις μαγικές που δεν θα μπορούσαν να περιγράψουν ομορφότερα πως ό,τι είχε γίνει δεν θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ποτέ χυδαίο.
Τύψεις......ενοχές......ντροπή.

Τα "πρέπει" απέναντι στα "θέλω".
Η ημέρα με τη λογική της απέναντι στη νύχτα με την λαχτάρα μιας λέξης.....Κι όταν σκοτείνιαζε, μετρούσαμε και οι δύο τις στιγμές που θα μπορούσαμε να πούμε κάτι που αυτόματα θα έφερνε στο μυαλό μας την πρώτη μας νύχτα μαζί. Να μοιραστούμε ξανά την ανάμνησημε τη γλύκα του έρωτα και την λαχτάρα της επανάληψης.

Μα κάποια στιγμή δεν άντεξα.Είπα για όσα ντρεπόμουν, για όσα φοβόμουν. Εγώ θεωρούσα ότι είμαι δίκαιη με όλους κι εκείνος θεωρούσε πως είμαι πολύ αυστηρή με μένα. Μα και πάλι αυτό δεν μετρίαζε την ντροπή μου. Εκείνος ήταν παντρεμένος με κάποια που έφερνε στον κόσμο το παιδί τους, κι εγώ δεν είχα κανένα δικαίωμα να ταράξω την οικογένειά μου γιατί έτσι απλά η καρδιά μου αποφάσισε να ζήσει κάτι.

Οι μέρες περνούσαν με μένα ανάμεσα σε αυστηρή κριτική και στην τετράγωνη λογική που μέχρι τότε διέθετα. Και με νίκησαν.

Και του ζήτησα να χωρίσουμε μέσα από ένα εμαιλ.......

"Σα να μιλώ στον εαυτό μου σου μιλώ,
φίλε μου ντρέπομαι αλλά την αγαπάω
είναι τα λάθη της σε βάρος μου πολλά,
μα η αγάπη με έχει ρίξει χαμηλά...
Αν είν' η αγάπη φονικό, πάνε και σκοτώσέ τη....
Μα αν είναι θείο ιδανικό, σκύψε προσκύνησέ την...."