Η ζωή μου

Ήμουν σε μια εποχή που ξεκινούσα μια μεγάλη κόντρα με μια μεγάλη αδυναμία: Τον πατέρα μου. Είχε φτάσει η ώρα να βγει στη σύνταξη, είχαμε μαγαζί που τα τελευταία 10 χρόνια ήταν σχεδόν αποκλειστική μου ευθύνη αλλά....είχε ένα μεγάλο μειονέκτημα: Ήταν στο όνομα του πατέρα μου.

Η σχέση μας είχε περάσει στο παρελθόν δια πυρός και σιδήρου, η αλυσίδα μας όμως ήταν καινούρια και γυαλισμένη. Δεν με είχε απασχολήσει ποτέ τι και πόσα έχουν οι γονείς μου, αν τα ξόδευαν και που. Αυτό το "Όλα δικά σου είναι" εγώ το άκουγα ως τετριμμένο αστείο. Με είχε μεγαλώσει με το σκεπτικό ότι αν δεν έχεις ιδρώσει να δημιουργήσεις κάτι, ποτέ δεν θα το πιστέψεις ούτε ο ίδιος ότι είναι δικό σου.

Στην ηλικία του πατέρα μου υπήρχε κι ένα άλλο πρόβλημα: Ότι δεν θα μπορούσε ποτέ να αποσυρθεί λόγω σύνταξης και να μην νοιώσει ανήμπορος. Ένας πατέρας που πίστευε πως αν δεν το κάνεις όπως σου λέει αυτός, δεν υπάρχει σωστός τρόπος να το κάνεις. Οι συζητήσεις μας εκείνο τον καιρό αφορούσαν για το αν θα αναλάβω ή όχι το μαγαζί, μα στις προϋποθέσεις τα τσουγκρίζαμε λιγάκι. Η αλήθεια είναι πως δεν το σκεφτόμουν ακόμα σοβαρά, δεν ήθελα να τον δω να φεύγει με το κεφάλι σκυφτό, γιατί έτσι θα έφευγε...

Υπήρχε ένα σπίτι που το δούλευα από τα 18 μου για να τελειώσει, μια μητέρα που οι σχέσεις μας ήταν κατεψυγμένες από την ημέρα που γεννήθηκα, η οικογένειά μου και οι φίλοι μας. Είχα τις παρέες μου, που βγαίναμε τα Σάββατα γιατί ναι, είπαμε μεγάλη πόλη αλλά όχι τόοοοοοοοοοσο μεγάλη πια για καθημερινές εξορμήσεις. Υπήρχαν οι κοινωνικές υποχρεώσεις, βόλτες, γεύματα με πελάτες.....
Η οικογένειά μου, τα παιδιά μου, ο γάμος μου...

Ήμουν ένα παιδί που είχε κάνει τις τρέλλες του, την είχε κοπανήσει αρκετές φορές, έκανε ό,τι κατέβαζε το κεφάλι του δεν έμπαινε σε καλούπια, κουβαλούσε πολλά παιδικά απωθημένα, μα πάντα ό,τι κι αν έκανε κι όπως και να αντιδρούσε όλες τις οι πράξεις κραύγαζαν την αναζήτηση της αγάπης..

Αυτή ήταν η ζωή μου.

Το διάστημα λίγο πριν γνωρίσω τον Αναστάση είχα μπει σε περίοδο λιτότητας, γιατί ήθελα να πάρω αυτοκίνητο. Υπήρχαν ήδη δύο, πληρωμένα και ξοφλημένα αλλά στο όνομα του πατέρα μου. Όλα αυτά τα είχα μοιραστεί με τον Αναστάση. Δεν είχα ακούσει ποτέ μια κριτική, καμμία αρνητική άποψη ακόμα κι όταν μερικές φορές λόγω των εντάσεων της ημέρας ήμουν η ίδια αρνητική με όλη τη ζωή μου.

Σε όλη τη διάρκει της γνωριμίας μας, υπήρχε μια μαγεία που δεν έσπασε παρά μονάχα μία φορά: Οι διαθέσεις μας ήταν αντιστρόφως ανάλογες. Παρά το γεγονός ότι δεν δήλωνε μα ούτε κι έδειχνε συναισθηματικός, αν ήμουν λυπημένη προσπαθούσε με έναν τελείως διαφορετικό τρόπο από το δικό μου να με κάνει να ευθυμήσω.

Αν ήταν εκείνος λυπημένος, του έστελνα ό,τι όμορφο υπήρχε στα "My documents" από φωτογραφίες μέχρι ανέκδοτα, κι από παρουσιάσεις μέχρι στίχους τραγουδιών ελληνικών που δεν ήταν και το φόρτε του. Στο τέλος ομολογούσαμε πάντα πως ο άλλος τα κατάφερε. Κι αν οι μισές φορές ήταν μια παραδοχή λόγω ευγένειας, υπήρξαν κι άλλες που πραγματικά η παρουσία του άλλου μας έκανε καλό.

Μετά από καιρό πιστεύω πως όλο αυτό γινόταν υποσυνείδητα. Ακόμα και στις μαύρες μας αποζητούσαμε ο ένας την παρέα του άλλου. Το ίντερνετ έχει αυτή την επιλογή: Κάνεις ό,τι σου κάνει κέφι. Αν δεν έχεις διάθεση να μιλήσεις με κανέναν, απλά δεν φανερώνεις την παρουσία σου κι απλά δικαιολογείσαι την άλλη μέρα ότι δεν είχες διάθεση να μπεις και δεν μπήκες.

Αν είσαι εκνευρισμένος, μπορείς να βρεις flashάκια με παιχνίδια που στο τέλος δίνεις μία στην οθόνη και κατεβαίνει η πίεση σε ικανοποιητικά επίπεδα ώστε να μπορείς να πας για ύπνο....Αν πάλι έχεις διάθεση να φιλοσοφήσεις, ψάχνεις τα διάφορα fora, γίνεσαι ένας Baggos, Ati8asos, Ksenitemenos, Mauro rodo και αναλύεις γιατί το φεγγάρι είναι κίτρινο μέχρι τι νούμερο σανδάλι φορούσε ο Ιούλιος Καίσαρας.....

Σε μας, αυτή η σειρά είχε αλλάξει: Όποιος έμπαινε πρώτος έστελνε την Καλησπέρα του στον άλλον, και μετά για να διασκεδάσουμε την αναμονή, ψάχναμε τρόπους να σκοτώσουμε την ώρα μας. Αυτή η αναμονή μέχρι να έρθει η απάντηση, η αγωνία για να μάθεις αν ο άλλος είναι μέσα, τα ατέλειωτα λεπτά μέχρι την παρουσία και οι πρώτες λέξεις που πρόσφεραν ανακούφιση.....

Και για μένα που με τη λέξη ΥΠΟΜΟΝΗ έχω τσακωθεί εδώ και πολλά χρόνια, η αναμονή ήταν τιμωρία.

Ό,τι θέλω, το θέλω τώρα....

Για εκείνον "Υπομονή σημαίνει να θέλω να γίνουν κάποια πράγματα αλλά να μην με νοιάζει το πότε....."

Κι όμως...υπήρξαν άπειρα βράδυα που περιμένα σε μια οθόνη ακίνητη να έρθει το μήνυμά του μα τον είχε πάρει ο ύπνος στον καναπέ, ή κάποια άλλα που λόγω ελέγχου απέφευγε να μου πει Καληνύχτα αν και πίστευα πως του άρεσε να με φαντάζεται εδώ, να περιμένω. Κάποια άλλα βράδυα, έστελνε μήνυμα πολύ πιο νωρίς από ό,τι αναμενόταν, μα πάντα ήμουν εκεί.
Ποτέ δεν απουσίασα, σε καμμία περίπτωση δεν ήθελα να νοιώσει μόνος.

Ένας πολύ καλός λόγος για να θεωρήσεις τον άλλον δεδομένο..

That you are not alone
For I am here with you
Though you're far away
I am here to stay
For you are not alone
I am here with you
Though we're far apart
You're always in my heart
For you are not alone, alone