Ηρεμία

Όλα έμοιαζαν να παίρνουν το ρυθμό τους. Έναν ρυθμό που δεν γνώριζα μα μου ήταν ευχάριστο να το ανακαλύπτω μέρα τη μέρα. Οι πονοκέφαλοι και οι ημικρανίες σιγά σιγά υποχωρούσαν, το ίδιο και οι πόνοι στο στομάχι μου.
Άρχισα να κοιμάμαι κανονικά και όχι με τις ώρες, προσπαθώντας να αποφεύγω τα προβλήματά μου, και πολλές φορές έπιανα τον εαυτό μου να χαμογελάει το πρωί βγαίνοντας από το σπίτι.

Όλα αυτά συνέβησαν το διάστημα που σκεφτόμουν πολύ σοβαρά να επισκεφθώ έναν ψυχολόγο. Είχαν περάσει 5 μήνες σχεδόν και δεν αναγνώριζα τον εαυτό μου. Δεν ήξερα ότι υπάρχει τόσος πόνος στον Έρωτα. Δεν πίστευα ποτέ ότι μπορεί ένα συναίσθημα να σε γονατίσει έτσι. Κι όταν μέρα τη μέρα έπεφτα πιο βαθιά, έφτασα σε ένα σημείο που δεν με έβρισκα.

Τώρα άρχιζα μια διαδρομή που δεν πίστευα ποτέ ότι κάνουν όσοι έχουν νοιώσει τόσο έντονα συναισθήματα.
Έβλεπα τι είχε αφήσει η θύελλα πίσω της, είχα περάσει το πρώτο σοκ, και μάζευα σιγά σιγά ό,τι είχε σκορπίσει.

Οι ενέργειες που έκανε ο πατέρας μου βρίσκονταν αρκετά συχνά μπροστά μου.
Ειδικά όταν έψαχνα να βρω δουλειά. Χρησιμοποίησε όλες τις γνωριμίες του και όση επιρροή διέθετε για να κλείσουν πολλές πόρτες.
Είχε το σκεπτικό ότι αν δεν έβρισκα δουλειά, δεν θα μπορούσα να ανταπεξέλθω στα έξοδα και θα γύριζα με τα μάτια πολύ χαμηλά για να ξαναμείνω στο σπίτι που άφησα.

Δεν ήξερε ότι την ημέρα που έφυγα είχα δώσει όρκο πως την πόρτα του σπιτιού δεν θα την ξαναπεράσω ποτέ.

Ο Λευτέρης ερχόταν τακτικά στο σπίτι. Περίμενε να κοιμηθούν τα παιδιά κι έπειτα έφευγε.
Το κλίμα ήταν για αρκετό καιρό βαρύ, μα σιγά σιγά αρχίσαμε να μιλάμε σαν άνθρωποι. Είχα την αίσθηση πως προσπαθούσε να με γνωρίσει. Υπήρξα για χρόνια ένας άνθρωπος της απολύτου εμπιστοσύνης του και τον είχα προδώσει.
Δεν υπήρχε κάτι να του εξηγήσω. Δεν μπορούσα να του εξηγήσω πράγματα που ούτε κι εγώ καταλάβαινα. Το κυριότερο όμως ήταν ότι δεν μπορούσα να του ζητήσω συγνώμη. Γιατί θεωρώ ότι όταν ζητάς συγνώμη, έχεις συνειδητοποιήσει τι λάθος έχεις κάνει και θες ο άλλος να σου δώσει μια ευκαιρία να του αποδείξεις την ανάγκη σου να επανορθώσεις.

Δεν δεχόμουν ότι έχω κάνει λάθος πέρα από την προδοσία.
Μου ήταν αδύνατον να ζητήσω μια δεύτερη ευκαιρία γιατί είχα την ανάγκη να μείνω μόνη μου. Είχα τη βαθιά ανάγκη να συγχωρήσω τον εαυτό μου που του πήγα κόντρα. Που δεν άκουσα τη λογική μου ούτε τους φόβους της ούτε τις υποψίες της, που εγώ η ίδια με είχα ρίξει τόσο χαμηλά με το να προσπαθώ να δικαιολογήσω καταστάσεις του Αναστάσιου που ακόμα κι ένα μικρό παιδί θα τις έβρισκε αστείες.
Ήθελα να πάψω να είμαι θυμωμένη με μένα και να σταματήσω να αναρωτιέμαι γιατί τόσα ψέμματα πια...

Έχτισα τείχη ασφαλείας και επέτρεψα για πρώτη φορά στον εαυτό μου να νοιώθει άνετα με αυτή την κατάσταση. Ό,τι θα μπορούσε να με στενοχωρήσει, να με προβληματίσει ή διαισθανόμουν ότι θα μου έκανε κακό, το απομάκρυνα ενστικτωδώς. Προφύλασσα για πρώτη φορά εγώ η ίδια μένα. Δεν άφηνα τίποτα να με πλησιάσει... μόνο τα παιδιά μου.

Και παρά το γεγονός ότι χρωστούσα μια σταράτη εξήγηση στο Λευτέρη και ουδέποτε υπήρξα άτομο της αναβολής, αυτή τη φορά έδωσα στον εαυτό μου όλο το χρόνο που χρειαζόταν.

Στο φροντιστήριο ήμασταν όλο κοπέλες, μα με τη Νίκη αρχίσαμε σιγά σιγά να κάνουμε παρέα. Μετά το μάθημα πηγαίναμε να πιούμε σοκολάτα και να χαλαρώσουμε λίγο, και προσπαθούσαμε να το διαλύουμε νωρίς γιατί εκείνη έμενε μακριά, κι εγώ έπρεπε να γυρίσω σπίτι με τα παιδιά.

Περνούσαμε ωραία μαζί. Μου θύμιζε πολύ έντονα τον Αναστάσιο, είχαν την ίδια ηρεμία, τον ίδιο τρόπο σκέψης, και παρά το γεγονός ότι ήμασταν η μέρα και η νύχτα η παρέα μας έκανε καλό.

Είχαν τα ίδια μαύρα μάτια.....

"Μπορεί να πέφτουνε τα φύλλα μου στο χώμα,
μπορεί να έφτασε η ψυχη μου μές στο στόμα,
όμως εγώ δεν εχω πει αντίο ακόμα,άκου,ακόμα ζώ!
Μπορεί να κάνει παγωνιά ,να νιωθω κρύο,
να ναι για μένα στο λιμάνι αυτό το πλοίο,
όμως δεν έχω πει ακόματο αντίο,άκου,ακόμα ζώ!

Είμαι φωτιά ,κεραυνός κι αστραπή,
η καταιγίδα που φέρνειβροχή,
είμαι ένας ήχος που ζεί στη σιωπή,

άκου,εχω φωνή!

Μπορεί να έφυγες και συ απ'τη ζωή μου
και να μου πήρες την ανάσα ,την πνοή μου,
όμως εγώ σε νιώθω ακόμα στην αφή μου,
άκου,ακόμα ζω!

Μπορεί η νύχτα νά'ναι απέξω απ'την καρδιά μου,
να με γυρεύει να φωνάζει τ'ονομά μου,
όμως εγώ θα τα τελειώσω τα όνειρά μου
άκου,ακόμα ζώ!"