Ξανά απ' το μηδέν

Δεν κατάφερα τελικά να πείσω τον Λευτέρη να φύγουμε από κείνο το σπίτι. Δεν ευσταθούσε καμμία δικαιολογία από αυτές που έλεγα μα και τα υπόλοιπα σπίτι που είχα βρει μόνη μου δεν ήταν καν λειτουργικά πόσο μάλλον όμορφα.....

Έτσι θεώρησα πως απλά έμπαινα σε μια νέα δοκιμασία. Όταν δεν μπορείς να αποφύγεις ένα πρόβλημα, το αντιμετωπίζεις.

Η μετακόμιση ήταν και η μόνη ενέργεια που με ώθησε αναγκαστικά να βγω στον κόσμο ξανά. Η ευτυχία μου τότε ήταν ότι δεν τον έβλεπα πουθενά, δεν είχαμε συναντηθεί καν τυχαία, έτσι προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου ότι όλα ήταν εντάξει.

Έστησα ένα καινούριο σπιτικό μα με μια διαλυμένη οικογένεια. Ο Λευτέρης έφυγε από το σπίτι. Η σιωπή που είχε μπει ανάμεσά μας, δεν ήταν ό,τι το καλύτερο. Για το μόνο που στενοχωριούμουν ήταν ότι του είχα προκαλέσει τόσο πόνο όσο δεν πίστευα ποτέ ότι μπορώ να κάνω.

Γύριζε, έβλεπε τα παιδιά, μας φρόντιζε, μας ψώνιζε, ήταν ευγενικός απέναντί μου...αλλά μέχρι εκεί. Δεν είχα λόγια να του πω. Να πω τι; Ότι τον πρόδωσα; Ότι λυπόμουν; Ότι είχα μετανοιώσει; Τέτοιες στιγμές τα λόγια είναι όχι μόνο περιττά αλλά και πολύ επώδυνα.....

Σιγά σιγά άρχισα να ξυπνάω από το λήθαργό μου....

Μέσα στην πόλη άκουγα την κίνηση, τους ανθρώπους, ένοιωθα ξανά ζωντανή, πως είμαι μέρος του κόσμου.
Ξεμύτιζα δειλά δειλά.... Ήμουν στο κέντρο, μπορούσα να πάω οπουδήποτε με τα πόδια, έβλεπα πιο συχνά γνωστούς και φίλους, το σπίτι δεν έμενε χωρίς κόσμο ποτέ.
Όσοι με γνώριζαν ήξεραν πως κάτι συμβαίνει, οι φίλοι όμως δεν μου έκαναν ποτέ δύσκολες ερωτήσεις.
Γράφτηκα σε ένα φροντιστήριο, κι ήταν ένα από τα πρώτα πράγματα που μου χάρισαν πραγματικά ευτυχία. Θα έκανα ένα όνειρό μου πραγματικότητα μετά από 15 χρόνια αναβολών.

Σιγά σίγα έμπαινα ξανά στο διαδίκτυο, αυτή τη φορά ως ένας αδιάφορος χρήστης που θέλει να σκοτώσει την ώρα του.
Υπήρξε όμως κάποιος που ήθελε να με πληγώσει ακόμα πιο πολύ....

Ό,τι εμαιλς αντέλλασε ο Αναστάσιος με τη Γεωργία έρχονταν και στα δικά μου εισερχόμενα.... Φυσικά έγραφε και τα δικά του σχόλια από κάτω.... Κάποιος ήξερε την ιστορία μας, και ήθελε όπως έλεγε να μου ανοίξει τα μάτια να καταλάβω με τι άνθρωπο είχα μπλέξει.

Φωτογραφίες, ερωτικά μηνύματα, υποννοούμενα, λογοπαίγνια, όλα....
Τίποτα δεν άφησε ο άγνωστος που να μη μου το ανακοινώσει.

Πόνεσα πολύ. Όχι λόγω ζήλειας όμως. Απογοητεύτηκα γιατί μέχρι τότε πίστευα πως ό,τι μοιράστηκα με τον Αναστάσιο ήταν κάτι πολύ ιδιαίτερο, πολύ μοναδικό. Πίστευα πως το ίδιο αισθανόταν κι εκείνος, μα με ό,τι είχα διαβάσει δυστυχώς αυτό δεν αποδεικνυόταν με τίποτε.....

Προσπάθησα να μπλοκάρω την διεύθυνση εμαιλ μα ήταν από ανώνυμη διεύθυνση κι έτσι δεν γινόταν. Άρχισα να τα σβήνω χωρίς να τα διαβάσω. Προσπαθούσα να στήσω τη ζωή μου από την αρχή και δεν με βοηθούσε αυτό.
Αφού εκείνος με είχε διαγράψει απλά έπρεπε να μάθω να συνεχίσω.. Κι αφού του ήταν τόσο δύσκολο να μου πει την πραγματική αιτία που ήθελε να χωρίσουμε, δεν μπορούσα να κάνω τίποτα παρά να συνειδητοποιήσω την κατάσταση.

Αρχές Σεπτεμβρίου άρχιζαν τα κορίτσια σχολείο κι έτσι κάθε πρωί, ετοιμαζόμασταν μέσα στην τρελλή χαρά και πηγαίναμε. Αρχίζαμε σιγά σιγά να μαθαίνουμε πως πρέπει να περπατάμε από το πεζοδρόμιο, να κοιτάμε το δρόμο και τα αυτοκίνητα, να μη μιλάμε σε αγνώστους, να μην παίρνουμε καραμέλες από ανθρώπους που δεν ξέρουμε.....

Είχα χάσει χρόνο από τα παιδιά μου και ρούφαγα την κάθε στιγμή. Συνειδητοποίησα ξαφνικά τι όμορφο ήταν να λες καλημέρα σε όποιον συναντάς, να παίρνεις ζεστό ψωμί από το φούρνο, να χαζεύεις λίγο τον κόσμο πριν γυρίσεις σπίτι να μαγειρέψεις. Εκεί που ζούσα πρώτα ήταν ερημιά, χρειαζόμουν μεταφορικό μέσον για να κάνω τέτοιες μικρές δουλίτσες αφού οδηγούσα για 10 χιλιόμετρα πρώτα.

Μόνο που οι συμπτώσεις δεν θα σταματούσαν εδώ....

Τον ίδιο δρόμο έπαιρνε και ο Αναστάσιος κάθε πρωί για να πάει στο μαγαζί του.
Και μοιραία, συναντηθήκαμε στο δρόμο ξανά......

"Είδα μέσα στη βουή
την παλιά μου αγάπη
τόσες θύελλες εκεί
τόσες πυρκαγιές....

Πως να κλείσει η πληγή
πως να βγει τ' αγκάθι
γιατί, βρήκαμε γιατί,
τόσες αφορμές..;;"